S.VEERAKANNAN, NGM College, Pollachi
தமிழர் பண்பாடு, காலத்தால் அழியாத பொக்கிஷம். அதன் ஆணிவேர்கள் சங்க காலத்தையும் தாண்டிப் பரந்து விரிந்திருக்கின்றன. மனித வாழ்வின் அடிப்படைத் தேவைகளான நீர் மற்றும் உணவு, குறிப்பாகச் சோறு, தமிழர் வாழ்வியலில் இன்றியமையாத இடத்தைப் பெற்றுள்ளன. அவற்றின் மகத்துவத்தை விவரிக்கும் சிறு முயற்சி இது.
நீர் – வாழ்வின் அமுதம்:
தொன்றுதொட்டு, தமிழ்நாடு வெப்ப மண்டலப் பகுதியாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது. இதனாலேயே நீரின் தேவையும், அது குறித்த நம்பிக்கைகளும், அதனைச் சார்ந்த பண்பாடும் தமிழர் வாழ்வில் முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளன.
பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த பிங்கல நிகண்டு, “இனிமையும் நீர்மையும் தமிழ் எனல் ஆகும்” என்று தமிழின் சிறப்பைப் போற்றுகிறது. இங்கு, தமிழ் மொழி இனிமையானது என்றும், நீரின் தன்மை போன்று இயல்பானது என்றும் பொருள் கொள்ளப்படுகிறது. தமிழை நீருடன் ஒப்பிட்டு உயர்வாகக் கருதும் மரபு இது. குளிர்ச்சி பொருந்தியதும், மென்மையான இயல்புடையதுமான நீரைத் தமிழர்கள் ‘தண்ணீர்’ என்று அழைக்கின்றனர். நீரானது உடலைக் குளிர்விப்பதால், ‘குளிர்’ என்ற வேர்ச்சொல்லில் இருந்து ‘குளி(ர்)த்தல்’ என்ற சொல் உருவானதும் நோக்கத்தக்கது.
திருக்குறள், நீரின் மேன்மையை ஆழமாகப் பதிவு செய்துள்ளது. வானிலிருந்து மழையாய் வரும் நீரை அமிழ்தம் என்று போற்றுகிறது. மேலும், நீரின்றி இவ்வுலகில் எதுவும் நிலைபெறாது என்ற தத்துவத்தையும் அழுத்தமாகச் சொல்கிறது:
“வான்நின்று உலகம் வழங்கி வருதலால் தான்அமிழ்தம் என்றுணரற் பாற்று.”
“நீரின்றி அமையாது உலகெனின் யார்யார்க்கும் வானின்று அமையாது ஒழுக்கு.”
சங்க காலம் முதலே, தமிழர்கள் நீர்நிலைகளுக்குப் பல்வேறு காரணப் பெயர்களைச் சூட்டி வந்துள்ளனர். நிலத்திலும் மலையிலும் இயற்கையாக ஊறி வரும் நீர்நிலைகளான சுனை, கயம், பொய்கை, ஊற்று எனப் பலவகைப் பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டன. மழை நீர் தேங்கி நிற்கும் சிறிய இடத்தைக் ‘குட்டை’ என்றும், குளிப்பதற்குப் பயன்படும் நீருள்ள இடத்தைக் ‘குளம்’ என்றும் அழைத்தனர். ஆற்றிலிருந்து பிரிந்து செல்லும் நீரோட்டத்தை ‘ஓடை’ என்றும், உண்பதற்கும் குடிப்பதற்கும் பயன்படும் பொது நீர்த்தேக்கத்தை ‘ஊருணி’ என்றும், உழவுத் தொழிலுக்குப் பயன்படும் நீரைத் தேக்கி வைக்கும் இடங்களை ‘ஏரி’ என்றும், பிற நீர்வரத்துகளைத் தேக்கி வைக்கும் இடங்களை ‘ஏந்தல்’ என்றும், கண்களைப் போன்ற மதகுகளை உடைய நீர்நிலைகளை ‘கண்மாய்’ என்றும் வகைப்படுத்தி அழைத்தனர். இப்படி, தமிழ் மொழியில் பெரும்பாலான சொற்கள் காரணப் பெயர்களாக அமைந்திருப்பது வியக்க வைக்கிறது!
நீர் மேலாண்மையில் தமிழர்கள் சிறந்து விளங்கினர் என்பதற்குப் பல சான்றுகள் உள்ளன. 1800 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு காவேரி ஆற்றின் குறுக்கே கட்டப்பட்ட கல்லணை, அவர்களின் பொறியியல் திறமைக்குச் சான்றாக இன்றும் கம்பீரமாக நிற்கிறது. மேலும், 9ஆம் நூற்றாண்டில் வெட்டப்பட்ட பிரம்மாண்டமான வீரநாராயண ஏரி (வீராணம் ஏரி), மதுராந்தகம் ஏரி போன்ற எண்ணற்ற நீர்நிலைகளை உருவாக்கி, வீணாகக் கடலில் கலக்கும் நீரை விவசாயத்திற்கும், மக்களின் பயன்பாட்டிற்கும் கொண்டு வந்தனர்.
ஆற்று நீர் ஒரு இடத்திலிருந்து மற்றொரு இடத்திற்குச் செல்வது போல, தெய்வங்களும் இடம் பெயர்ந்து செல்லும் என்ற நம்பிக்கை தமிழர்களிடையே நிலவுகிறது. தெய்வ வழிபாட்டின்போது, அலங்கரிக்கப்பட்ட குடங்களில் மஞ்சள் நீரை ஏந்திச் செல்வது வழக்கம். மஞ்சள் நீர் நிரம்பிய குடத்தை சாமியாடிகளின் தலையில் ஊற்றி அவர்களை குளிர்விப்பதன் மூலம், தெய்வமும் குளிர்ச்சி அடையும் என்பது அவர்களின் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை.
தமிழகம் வறண்ட நிலப்பரப்பாக இருந்த காரணத்தால், நெடுஞ்சாலைகளில் கோடைக் காலத்தில் நீர்நிலையம் அமைப்பது அக்காலத்திலிருந்தே நற்பண்பாகக் கருதப்பட்டது. வீடுகளில் கூட செம்புப் பாத்திரங்களில் நீரை ஊற்றி, இறைவழிபாட்டின்போது வைக்கும் வழக்கம் இருந்தது. செம்புக் குவளைகளில் நீர் நிரப்பி, அவற்றில் மலர்களையும், மலர் இதழ்களையும் இட்டு வைப்பார்கள். இன்றும் கூட, நம்மில் பலர் நீரை மஞ்சள் கலந்து குளிப்பதை ஒரு புனிதச் சடங்காகவே கடைப்பிடித்து வருகின்றனர்.
“நீரடித்து நீர் விலகாது,” “தண்ணீரிலே தடம் பிடிப்பான்,” “தாயையும் தண்ணீரையும் பழிக்கலாமா?”
போன்ற எண்ணற்ற பழமொழிகளும், மரபுத் தொடர்களும் நீரின் முக்கியத்துவத்தை பறைசாற்றும் வகையில் இயற்றப்பட்டுள்ளன. இதன் மூலம், நம்முடைய வாழ்விலும், கலாச்சாரத்திலும் நீர் எவ்வளவு ஆழமாகப் பதிந்துள்ளது என்பதை நாம் உணர முடிகிறது.
தமிழர்களின் பேச்சு வழக்கிலும், சிந்தனையிலும் நீரின் முக்கியத்துவம் பின்னிப் பிணைந்துள்ளது என்பதற்கு எண்ணற்ற சான்றுகள் உள்ளன:
- “நீரடித்து நீர் விலகாது” – செய்த வினை ஒருபோதும் நம்மை விட்டுப் போகாது என்பதை நீர் உருவகம் மூலம் உணர்த்துகிறது.
- “தண்ணீரிலே தடம் பிடிப்பான்” – சாத்தியமில்லாததையும் சாதிப்பவனை வியந்து கூறும் கூற்று இது.
- “தாயையும் தண்ணீரையும் பழிக்கலாமா?” – அன்னைக்கு நிகரான புனிதத்துவத்தை நீருக்கு அளித்து, அதனை மதிக்க வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்துகிறது.
இத்தகைய பழமொழிகளும், மரபுத் தொடர்களும் நீர் நம் வாழ்விலும், பண்பாட்டிலும் எவ்வளவு ஆழமாக ஊடுருவி இருக்கிறது என்பதை தெள்ளத் தெளிவாக உணர்த்துகின்றன.
சோறும் தமிழர் பண்பாடும்
நீரின் இன்றியமையாமை போலவே, சோறும் தமிழர் பண்பாட்டில் ஆழமானதும் பிரிக்க முடியாததுமான ஓர் இடத்தைப் பெற்றிருக்கிறது. உணவு எனும் அமுதத்தின் சுவையை அறிந்துகொண்டு, அதன் வரலாற்றுப் பின்னணியை உணர்ந்து ரசிப்பது ஒரு சிறந்த அனுபவம்.
ஆதிகாலம் தொட்டு இன்று வரை, மனிதன் உழைத்துத் தேடியது உணவிற்காகவே. காற்றையும் ஒளியையும் மட்டுமே ஆதாரமாகக் கொண்டு வாழும் உயிரினங்கள் ஒருபுறம் இருக்க, பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே தமிழர்கள், தங்கள் நிலத்தின் தனித்துவமான புவியியல் சூழலை உணர்ந்து, உடலுக்கும் மனதுக்கும் ஏற்ற பல்வேறு உணவு வகைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து வாழ்ந்தனர். ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் பண்பாட்டையும், அதன் தொன்மையையும் அறிந்து கொள்ள, அந்த மக்களின் உணவுப் பழக்க வழக்கங்களை உற்று நோக்க வேண்டியது அவசியம். தமிழர்கள், தாங்கள் வாழ்ந்த நிலங்களை ஐவகைத் திணைகளாகப் பிரித்து, அந்தந்த நிலப்பரப்பின் விளைச்சலுக்கேற்பவும், உற்பத்தி முறைகள் மற்றும் சமூக பொருளாதார அடுக்குகளின் அடிப்படையிலும் உணவுப் பழக்கங்களை அமைத்துக் கொண்டனர். அத்தகைய சிறப்பான உணவு முறைகளை நம் முன்னோர்கள் கொண்டிருந்தனர்.
அந்நிலங்களின் உணவு ஆதாரங்கள் பின்வருமாறு:
- குறிஞ்சித் திணை: மலை நெல், மூங்கில் அரிசி, தினை
- முல்லைத் திணை: தினை, சாமை, நெய், பால்
- மருதத் திணை: செந்நெல், வெண்நெல், அரிசி
- நெய்தல் திணை: மீன், உப்பு வணிகத்தால் பெற்ற உணவுப் பொருட்கள்
- பாலைத் திணை: வழிப்பறி மூலம் கிடைக்கும் பொருட்கள் (இது ஒரு நிலையற்ற உணவு ஆதாரம் என்பதை உணர்த்துவதுடன், அந்நிலத்தின் வறட்சியையும் உணர்த்துகிறது)
இன்றைய காலகட்டம் போலவே, அக்காலத்திலும் தமிழர்கள் மீன், ஆடு, கோழி, மாடு, பன்றி போன்ற பல்வேறு புலால் உணவுகளைச் சமைத்து உண்டு வந்தனர் என்பதில் எந்தவித ஐயமும் இல்லை. “சமைத்தல்” என்ற சொல்லே பக்குவப்படுத்துதல் என்ற பொருளைத் தருகிறது. அடுப்பில் வைத்து சமைப்பதால் அடுதல் என்ற பொருளும் உண்டு. சமையல் செய்யும் இடம் காடு அல்லது அடுக்களை என அழைக்கப்பட்டது. வீட்டிற்குப் பின்னால் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்ததால், அது அடுப்பாங்கிடை என்று அழைக்கப்பட்டு, பின்னர் மருவி அடுப்பங்கரை என ஆனது. நீரைச் சேர்த்து அவித்தல், வேகவைத்தல், வறுத்து உண்ணுதல், சுடுதல், வற்றலாக்குதல், எண்ணெயில் பொரித்தல், ஊறவைத்து வேகவைத்தல் போன்ற பல்வேறு முறைகள் சமையலில் கையாளப்பட்டன.
எளிய மக்களின் முதன்மையான உணவாக இருந்தது கஞ்சி. தானியங்களை நிறைய நீரில் வேகவைத்து உண்பது கஞ்சியாகும். திருவள்ளுவர் கஞ்சியை “நீரடுபுற்கை” எனக் குறிப்பிடுகிறார். கஞ்சியில் சேர்க்கப்படும் மற்றொரு முக்கியமான பொருள் மோர். மழைக்காலங்களில் பஞ்சம் வராமல் இருக்க சேமித்து வைக்கப்பட்ட உணவு வற்றல். காய்கறிகள் அதிகமாக கிடைக்கும் காலங்களில் உப்புக் கலந்த மோரில் ஊறவைத்து, பின்னர் வெயிலில் நீர் வற்றக் காயவைத்துச் சேமித்து வைப்பார்கள். வெண்டைக்காய், மிளகாய், பாகற்காய், சுண்டைக்காய், கொவ்வைக்காய், கொத்தவரை, கத்தரிக்காய், மணத்தக்காளி போன்றவை வற்றல் செய்வதற்கு ஏற்ற காய்கறிகளாகும்.
தமிழர்களின் உணவுப் பழக்கம் வெறும் வயிற்றை நிரப்பும் செயலாக மட்டுமில்லாமல், அவர்களின் வாழ்வியல் முறையையும், இயற்கை மீதான புரிதலையும், சமூக அமைப்பையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கண்ணாடியாகத் திகழ்ந்தது என்பதை உணரலாம். இத்தகைய சிறப்பு வாய்ந்த உணவு பாரம்பரியத்தை நாம் போற்றிப் பாதுகாக்க வேண்டியது அவசியமாகும்.
காய்கறி என்ற சொல், அடிப்படையில் காய்கறிகளையும் மிளகாயையும் சேர்த்தே குறிக்கிறது. சுவாரஸ்யமாக, கி.பி. 15ஆம் நூற்றாண்டில்தான் தென் அமெரிக்க நாடான சிலியில் இருந்து மிளகாய் தமிழ்நாட்டிற்குள் அறிமுகமானது. அதற்கு முன்பு வரை, தமிழர்கள் தங்கள் சமையலில் காரத்திற்காக கறுப்பு மிளகினை மட்டுமே பயன்படுத்தி வந்தனர். மேலும், அக்காலத்தில் இறைச்சி உணவுகளில் கறியானது முக்கியப் பங்கு வகித்ததால், நாளடைவில் இறைச்சியே “கறி” என்று அழைக்கப்பட்டது. வெள்ளை மிளகாயை தமிழர்கள் ஒப்பீட்டளவில் குறைவாகவே பயன்படுத்தியுள்ளனர்.
பண்டைய தமிழர்களின் உணவுப் பழக்கங்களை உற்று நோக்கினால் ஒரு முக்கியமான உண்மை புலனாகிறது. அவர்களின் உணவு முறையில், வறுத்தல், சுடுதல் மற்றும் அவித்தல் போன்ற முறைகளில் சமைக்கப்பட்ட உணவு வகைகளே அதிகமாக காணப்பட்டன. எண்ணெயில் பொரித்த உணவுப் பண்டங்கள் அண்மைக்காலங்களில் தான் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. இத்தகைய பொரித்த உணவுகளின் தயாரிப்பில் முக்கியமாகப் பயன்படுத்தப்படும் நிலக்கடலை எண்ணெய்யும் கூட விஜயநகர பேரரசின் ஆட்சிக் காலத்திலேயே இப்பகுதிக்கு அறிமுகமானது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அறுவடை செய்த நெல்லைப் பாதுகாப்பாக சேமித்து வைப்பதற்கு, அக்காலத்தில் பெரிய மண்பாண்டங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன. கூடுதலாக, பத்தாயம் அல்லது குதிர் எனப்படும் மரத்தாலான அமைப்புகள் மற்றும் செங்கற்களால் கட்டப்பட்ட நெற்களஞ்சியங்களும் நெல்லைப் பாதுகாப்பாக சேமிக்கும் முறைகளாக விளங்கின.
உப்பு: சுவையின் அடையாளம், வாழ்வின் அங்கம்
உணவில் சுவையை மேம்படுத்தப் பயன்படும் ஒரு எளிய பொருள் உப்பு. ஆனால், இந்த உப்பு நம் அன்றாட உணவிலும், வாழ்வின் நெடியப் பயணத்திலும், மனித குலத்தின் வரலாற்றுச் சுவடுகளிலும் ஆழமான பங்களிப்பை வழங்கியுள்ளது. மனிதன் நெருப்பைக் கண்டறிந்து பயன்படுத்தக் கற்றுக் கொண்டது ஒரு முக்கியமான அறிவியல் முன்னேற்றம். அதைப் போலவே, உப்பின் பயன்பாட்டைக் கண்டறிந்தது நாகரிக வளர்ச்சியில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க மைல்கல் என்றால் மிகையல்ல.
“உப்பு” என்ற தமிழ்ச் சொல்லுக்கு அடிப்படையான பொருள் “சுவை” என்பதே. இனிப்பு, கசப்பு, துவர்ப்பு போன்ற பல்வேறு சுவைகளின் பெயர்கள் கூட “உப்பு” என்ற மூலச் சொல்லிலிருந்தே தோன்றியவை. சமையலுக்குப் பயன்படுத்தப்படும் இந்த உப்பிற்குப் பழந்தமிழில் “வெள்ளுப்பு” என்ற பெயரும் உண்டு. பழந்தமிழ் நாட்டின் பொருளாதாரத்திலும், தமிழர்களின் பண்பாட்டிலும் உப்புக்கென்று ஒரு தனித்துவமான இடம் இருந்தது. பழந்தமிழர்கள் உப்பைச் சுவையின் அடையாளமாகவும், வளமையின் சின்னமாகவும் போற்றினர். வெள்ளுப்பின் சிறப்பம்சம் என்னவென்றால், அது மற்ற பொருட்களுடன் கலந்து தன் உருவம் தெரியாமல் பயன் தருவதாகும்.
ஒருவர் செய்த வேலைக்கான ஊதியமாக நெல்லும் (குறிப்பாக சம்பா நெல்) உப்பும் (உப்பளங்களில் விளைந்தது) வழங்கப்பட்ட வழக்கத்தின் காரணமாகவே “சம்பளம்” என்ற சொல் உருவானது என்று கூறுவர். இதே கருத்தை உறுதிப்படுத்தும் விதமாக, ஆங்கிலத்தில் ஊதியத்தைக் குறிக்கும் “Salary” என்ற சொல், உப்பு என்ற பொருள்படும் “Salt” என்ற சொல்லின் அடிப்படையிலிருந்து வந்ததாகவும் மொழியியல் அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.
ஒருவர் இறந்தபின், எட்டாவது அல்லது பத்தாவது நாளில் இறந்தவருக்காகப் படைக்கப்படும் உணவுகளில் உப்பைச் சேர்க்காமல் சமைக்கும் வழக்கம் பல சமூகங்களில் இன்றும் உள்ளது. உப்பு என்பது உறவின் தொடர்ச்சியைக் குறிக்கும் ஒரு அடையாளமாகும். இறந்தவருடனான உலகியல் தொடர்பைத் துண்டித்துக் கொள்வதற்காகவே இவ்வாறு செய்கிறார்கள். மேலும், உப்பு நன்றி உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடாகவும் கருதப்படுகிறது. “தின்ற உப்பிற்குத் துரோகம் செய்வது” என்பது ஒருவர் செய்த நன்றி மறந்த செயலைக் குறிக்கும் பழமொழி. “உப்பிட்டவரை உள்ளவும் நினை”, “உப்பை தின்றவன் தண்ணீர் குடிப்பான்” போன்ற பழமொழிகள் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கை முறையுடன் உப்பு எவ்வளவு ஆழமாகப் பின்னிப்பிணைந்துள்ளது என்பதை உணர்த்துகின்றன.
பழந்தமிழ் நாட்டின் மிக முக்கியமான வணிகப் பொருள்களில் ஒன்றாக உப்பு விளங்கியது. கடற்கரைப் பகுதிகளில் விளைந்த உப்பை வண்டிகளில் ஏற்றிச் சென்று விற்பனை செய்யும் “உமணர்” என்ற வணிகர்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் சங்க இலக்கியங்களில் காணப்படுகின்றன. கிறித்து பிறப்பதற்கு முந்தைய காலத்தைச் சேர்ந்த அழகர் மலைக் கல்வெட்டு, உப்பு வணிகம் செய்த ஒருவரைப் பற்றிய தகவலைக் கொண்டுள்ளது. உப்பு உற்பத்தி செய்யப்படும் இடத்திற்கு “அளம்” என்று பெயர். அக்காலத்தில், பெரிய உப்பளங்களுக்கு அரசர்களின் பட்டப் பெயர்களைச் சூட்டி மகிழ்ந்தனர். அவைதான் பிற்காலத்தில் பேரளம், கோவளம் (கோ + அளம்) போன்ற பெயர்களில் நிலைத்துவிட்டன.
தமிழ் நாட்டின் சமூக அடுக்குகளை அடையாளப்படுத்தும் பொருட்களில் ஒன்றாகவும் உப்பு விளங்கியிருக்கிறது. சமைத்த சோற்றில் உப்பைச் சேர்த்து உண்பது ஒரு பொதுவான வழக்கம். ஆனால், சாதிய வேறுபாடுகள் கடுமையாக நிலவிய அக்காலத்தில், ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தினர் சோறு கொதிக்கும்போதே அதில் உப்பைச் சேர்த்துவிடும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தனர். உணவை இலையில் பரிமாறிய பின் தனியாக உப்பிட்டு உண்ணும் வழக்கம் செல்வந்தர்களின் அடையாளமாகக் கருதப்பட்டது போலும்.
சுருக்கமாக: உப்பு வெறும் சுவையூட்டி மட்டுமல்ல; அது தமிழர்களின் மொழி, பொருளாதாரம், பண்பாடு, வரலாறு மற்றும் சமூக வாழ்க்கை முறை என அனைத்திலும் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கும் ஒரு இன்றியமையாத பொருள்.
பண்டைய தமிழர் வாழ்வில் சோறும் தண்ணீரும்: விற்பனைக்கு வந்த கதை
பண்டைய காலங்களில், பசித்தோடிருப்பவருக்கு உணவளிப்பதும் தாகித்தவருக்கு நீர் தருவதும் அறமாக கருதப்பட்டது. தமிழ்ச் சமூகத்தில், பசிக்கும் தாகத்திற்கும் வந்தவர்களிடம் பணம் பெறுவது பாவமாகக் கருதப்பட்ட ஒரு உன்னதமான வழக்கம் நிலவியது. நெடுந்தூரம் பயணித்து களைத்தவர்களும், வெளியூரிலிருந்து வந்தவர்களும் தங்கவும் இளைப்பாறவும் சத்திரங்களும், சாவடிகளும் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. கடந்த நூற்றாண்டின் மத்தியப் பகுதி வரை, பல உணவு மற்றும் அன்னதான சத்திரங்கள் நடைமுறையில் இருந்ததை நாம் அறியலாம். கோயில்களில் கூட, அடியார்களுக்கும், துறவறம் பூண்டவர்களுக்கும் மடப்பள்ளியில் சமைத்த உணவுகள் வழங்கப்பட்டன.
ஆனால், காலப்போக்கில் இந்த நிலை மாறியது. 15-ம் நூற்றாண்டில் நாயக்கர் ஆட்சிக் காலத்தில், ஊர்ச் சத்திரங்களில் உணவு விற்பனை செய்யப்படத் தொடங்கியது. பின்னர், நாயக்கர் ஆட்சிக்குப் பிந்தைய ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக் காலத்தில், ஹோட்டல்கள் என்றழைக்கப்படும் உணவு விடுதிகள் உருவாகத் தொடங்கின. 19-ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், நகரங்களிலும் சிறிய நகரங்களிலும் பணம் கொடுத்து உணவு உண்ணும் விடுதிகள் பரவலாகத் தோன்றின. ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் காலகட்டத்தில்தான், முன்பெல்லாம் இலவசமாக உணவு வழங்கிய சாவடிகளும், சத்திரங்களும், உணவு விற்கும் சிறு கடைகளாகவும், ஓட்டல்களாகவும் உருமாறத் தொடங்கின.
இந்த வரலாற்றுப் போக்கு, நம் தமிழ் சமூகத்தின் மற்றும் பண்பாட்டின் ஆழமான அம்சங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. நாம் இன்று அன்றாடம் உணவில் உட்கொள்ளும் பலவிதமான பதார்த்தங்களும், உணவு வகைகளும் கடந்த சில நூற்றாண்டுகளில் புதிதாகச் சேர்க்கப்பட்டவை என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.
மானுடவியல் ஆய்வாளர் தொ. பரமசிவம் அவர்களின் ‘பண்பாட்டு அசைவுகள்’ மற்றும் தயாளன், ஏ.சண்முகநாதன் அவர்களின் ‘மானுட வாசிப்பு-தொ.ப வின் தெறிப்புகள்’ ஆகிய நூல்களைப் படித்ததன் மூலம் நான் அறிந்து கொண்ட தமிழரின் வரலாற்று மற்றும் பண்பாட்டுத் தொன்மையை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன். இதேபோன்று, நம் பண்பாட்டில் நிகழ்ந்த மாற்றங்கள் மற்றும் மாற்றியமைக்கப்பட்ட விஷயங்களைப் பற்றி அடுத்தடுத்த பதிவுகளில் எழுதுகிறேன்.
தகவல் மூலம்: