நாட்டுப்புற எதிரொலிகள்: தொல்காப்பியத்தில் நாட்டுப்புறக் கூறுகளை ஆராய்தல்
S.VEERAKANNAN Deputy Libraria, NGM College, Pollachi
சுருக்கம்:
தொல்காப்பியம், சங்க காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் வாழ்வியலையும் இலக்கிய மரபுகளையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு முக்கிய இலக்கண நூலாகும். இது வெறும் இலக்கணத்தை விவரிக்கும் நூலாக மட்டுமின்றி, அக்காலத்திய மக்களின் நம்பிக்கைகள், பழக்கவழக்கங்கள், சமுதாய அமைப்பு, மற்றும் கலை வடிவங்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு பண்பாட்டு ஆவணமாகவும் திகழ்கிறது. இந்த ஆய்வுக் கட்டுரை, தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் நாட்டுப்புறக் கூறுகளை ஆராய்ந்து, அந்நூலில் பதிவாகியுள்ள வாய்மொழி மரபுகள், சடங்குகள், நம்பிக்கைகள், மற்றும் சமுதாயப் பிரிவுகள் போன்றவற்றை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இதன் மூலம், தொல்காப்பியம் வெறும் இலக்கண நூலாக மட்டும் இல்லாமல், சங்க கால நாட்டுப்புற வாழ்வின் எதிரொலியாக எவ்வாறு விளங்குகின்றது என்பதை நிறுவ முயல்கிறது.
முன்னுரை:
தொல்காப்பியம், தமிழின் மிகத் தொன்மையான இலக்கண நூலாகவும், சங்க இலக்கியங்களுக்கு முன்னோடியாகவும் கருதப்படுகிறது. எழுத்து, சொல், பொருள் என மூன்று அதிகாரங்களைக் கொண்ட இந்நூல், அக்காலத்திய மொழியின் கட்டமைப்பை மட்டுமல்லாமல், மக்களின் வாழ்வியல் முறைகளையும் ஆழமாகப் பதிவு செய்துள்ளது. “நாட்டுப்புறம்” என்ற சொல், ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பில் வாழும் மக்களின் வாய்மொழி மரபுகள், கலைகள், நம்பிக்கைகள், மற்றும் பழக்கவழக்கங்களை உள்ளடக்கியது. தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் பல கூறுகள், இந்த நாட்டுப்புறப் பண்பாட்டின் எதிரொலியாக அமைகின்றன. சங்க காலச் சமூகத்தின் அடித்தளமான வாய்மொழி மரபுகள், சடங்குகள், தெய்வ நம்பிக்கைகள், மற்றும் சமூகப் பிரிவுகள் போன்றவற்றைத் தொல்காப்பியம் எவ்வாறு பதிவு செய்துள்ளது என்பதை ஆராய்வது, அந்நூலின் முக்கியத்துவத்தையும், சங்க காலச் சமூகத்தின் ஆழத்தையும் புரிந்து கொள்ள உதவும்.
நாட்டுப்புறக் கூறுகள் தொல்காப்பியத்தில்:
தொல்காப்பியத்தில் பல்வேறு இடங்களில் நாட்டுப்புறக் கூறுகள் விரவிக் காணப்படுகின்றன. அவற்றை முக்கியமாக பின்வரும் வகைகளில் பிரிக்கலாம்:
1. பொருளியலில் நாட்டுப்புற வாழ்வியல்:
தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரம், அகத்திணை மற்றும் புறத்திணை ஒழுக்கங்களை விரிவாகப் பேசுகிறது. இந்தத் திணைகள், அக்கால மக்களின் வாழ்விடங்கள், தொழில்கள், மற்றும் சமூக உறவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு அமைந்தவை.
- நிலப்பாகுபாடு (திணை): குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை ஆகிய ஐந்து திணைகள், அந்தந்த நிலப்பரப்புகளின் தனித்துவமான வாழ்க்கை முறைகளை பிரதிபலிக்கின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, குறிஞ்சி திணை மலையும் மலை சார்ந்த இடமும், அங்கு வேட்டை மற்றும் தேன் எடுத்தல் போன்ற தொழில்களும், முருக வழிபாடு போன்ற நம்பிக்கைகளும் இணைந்த வாழ்க்கை முறையைச் சித்தரிக்கிறது. முல்லை திணை காடும் காடு சார்ந்த இடமும், ஆயர் குல மக்களின் வாழ்க்கை முறையையும், மாடு மேய்த்தல் போன்ற தொழில்களையும், மாயோன் (திருமால்) வழிபாட்டையும் விளக்குகிறது. இவை, அந்தந்தப் பகுதிகளில் வாழ்ந்த மக்களின் நேரடி அனுபவங்களையும், வாய்மொழி மரபுகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டவை.
- துறைகள்: ஒவ்வொரு திணைக்கும் உரிய துறைகள், மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கைச் சம்பவங்களையும், உணர்ச்சிகளையும், சடங்குகளையும் விவரிக்கின்றன. உடன் போக்கு, களவொழுக்கம், கற்பொழுக்கம் போன்ற அகத்திணைத் துறைகளும், வெட்சி, கரந்தை, வஞ்சி, காஞ்சி போன்ற புறத்திணைத் துறைகளும், அந்தக் கால மக்களின் சமூகப் பழக்கவழக்கங்களையும், போர் முறைகளையும், சடங்குகளையும் படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, “வெட்சி” என்பது ஆநிரை கவர்தல் தொடர்பான நடவடிக்கைகளையும், “கரந்தை” என்பது கவர்ந்த ஆநிரையை மீட்டல் தொடர்பான நடவடிக்கைகளையும் குறிக்கிறது. இவை, அக்காலத்திய சமூகத்தில் ஆநிரையின் முக்கியத்துவத்தையும், அதனுடன் தொடர்புடைய நாட்டுப்புறப் பழக்கவழக்கங்களையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
2. நம்பிக்கைகள் மற்றும் சடங்குகள்:
தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் பல குறிப்புகள், சங்க கால மக்களின் நம்பிக்கைகளையும், சடங்குகளையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
- தெய்வ வழிபாடு: ஒவ்வொரு திணைக்கும் உரிய தெய்வங்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றன. குறிஞ்சிக்கு முருகன், முல்லைக்கு மாயோன், மருதத்திற்கு இந்திரன், நெய்தலுக்கு வருணன், பாலைக்கு கொற்றவை எனத் தெய்வங்கள் சுட்டப்படுவது, அந்தந்தப் பகுதிகளில் நிலவிய நாட்டுப்புறத் தெய்வ வழிபாட்டு முறைகளை எடுத்துக்காட்டுகிறது. கொற்றவை வழிபாடு, குறிப்பாகப் பாலை நிலப்பகுதியில் வாழ்ந்தவர்களின் நம்பிக்கைகளையும், சடங்குகளையும் பிரதிபலிக்கிறது.
- சகுனம் மற்றும் நிமித்தங்கள்: தொல்காப்பியம், நற்சொல், தீச்சொல் போன்ற சகுனங்களைப் பற்றியும் பேசுகிறது. போருக்குச் செல்லும்போதும், முக்கியமான செயல்களைச் செய்யும்போதும் சகுனம் பார்ப்பது அக்காலத்திய நாட்டுப்புற வழக்கம் என்பதனை இது உணர்த்துகிறது.
- விழாக்கள் மற்றும் கொண்டாட்டங்கள்: தொல்காப்பியம், அக்காலத்திய விழாக்கள் மற்றும் கொண்டாட்டங்களைப் பற்றிய மறைமுகக் குறிப்புகளைக் கொண்டுள்ளது. வேனில் விழா, இந்திர விழா போன்றவற்றை இலக்கியங்கள் குறிப்பிட, அவற்றின் அடிப்படையான நாட்டுப்புற மரபுகள் தொல்காப்பியத்தில் எதிரொலிக்கின்றன.
3. சமூக அமைப்பு மற்றும் பிரிவுகள்:
தொல்காப்பியம், அக்காலத்திய சமூக அமைப்பையும், அதில் நிலவிய பிரிவுகளையும் பதிவு செய்துள்ளது.
- குல வேறுபாடுகள்: திணை அடிப்படையிலான வாழ்க்கை முறைகள், அந்தந்த நிலப்பரப்புகளில் வாழ்ந்த மக்களின் குல வேறுபாடுகளை உணர்த்துகின்றன. ஆயர், குறவர், பரதவர் போன்ற குலங்களின் தனித்துவமான வாழ்க்கை முறைகள், நாட்டுப்புறப் பண்பாட்டின் முக்கிய அம்சமாகும்.
- பாடான் திணை: புறத்திணைகளில் பாடான் திணை, ஒரு தனி மனிதனின் சிறப்பை அல்லது பெருமையை புகழ்ந்து பாடுவதைக் குறிக்கிறது. இது, நாட்டுப்புறப் பாடல்களிலும், வாய்மொழி மரபுகளிலும் தனி மனிதர்களின் வீரத்தையும், கொடையையும் போற்றும் வழக்கத்தை பிரதிபலிக்கிறது.
- கூத்தர், பாணர், விரலியர்: தொல்காப்பியம், கூத்தர், பாணர், விரலியர் போன்ற கலை வல்லுநர்களைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறது. இவர்கள், அக்காலத்திய நாட்டுப்புறக் கலைகளான கூத்து, பாட்டு போன்றவற்றை நிகழ்த்தி மக்களின் பொழுதுபோக்கு தேவையை நிறைவு செய்தனர். இவர்களின் பங்களிப்பு, நாட்டுப்புறக் கலையின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துகிறது.
4. வாய்மொழி மரபுகளும் இலக்கிய வடிவங்களும்:
தொல்காப்பியம், அக்காலத்திய வாய்மொழி மரபுகளையும், அவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்ட இலக்கிய வடிவங்களையும் சுட்டிக் காட்டுகிறது.
- பாட்டு வகைகள்: தொல்காப்பியம் குறிப்பிடும் பா வகைகள் (வெண்பா, ஆசிரியப்பா, கலிப்பா, வஞ்சிப்பா) மற்றும் அவற்றின் ஓசை வேறுபாடுகள், அக்காலத்திய இசை மரபுகளையும், வாய்மொழிப் பாடல்களையும் பிரதிபலிப்பதாகக் கருதலாம். குறிப்பாக, கலிப்பா போன்ற இசைப்பாடல்கள், நாட்டுப்புற இசையுடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம்.
- உவமை மற்றும் உருவகங்கள்: தொல்காப்பியத்தில் பயன்படுத்தப்படும் உவமை மற்றும் உருவகங்கள், அன்றாட வாழ்க்கைச் சூழலில் இருந்து பெறப்பட்டவை. விவசாயம், விலங்குகள், மற்றும் இயற்கை தொடர்பான உவமைகள், நாட்டுப்புற மக்களின் வாழ்க்கை முறையை வெளிப்படுத்துகின்றன.
- நாட்டுப்புறக் கதைகளின் சாயல்: சில இலக்கியக் கோட்பாடுகளில் நாட்டுப்புறக் கதைகளின் சாயல் தென்படுகிறது. உதாரணமாக, தொல்காப்பியம் கூறும் “மெய்ப்பாடுகள்” உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தும் விதத்தை விவரிக்கின்றன. இவை, நாட்டுப்புறக் கதைகளில் கதை மாந்தர்களின் உணர்ச்சிகள் எவ்வாறு வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள உதவுகின்றன.
முடிவுரை:
தொல்காப்பியம், சங்க காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் இலக்கணத்தை மட்டுமல்லாமல், அவர்களின் பண்பாடு, நம்பிக்கைகள், மற்றும் வாழ்க்கை முறைகளையும் ஆழமாகப் பதிவு செய்துள்ள ஒரு பொக்கிஷமாகும். இதில் காணப்படும் நாட்டுப்புறக் கூறுகள், அக்கால மக்களின் வாய்மொழி மரபுகள், சடங்குகள், நம்பிக்கைகள், மற்றும் சமூகப் பிரிவுகளைப் புரிந்துகொள்ள உதவுகின்றன. குறிப்பாக, பொருளதிகாரத்தில் காணப்படும் திணை மற்றும் துறை பாகுபாடுகள், அந்தந்த நிலப்பரப்புகளில் வாழ்ந்த மக்களின் வாழ்க்கை முறையையும், அவர்களின் தனித்துவமான பண்பாட்டையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே, தொல்காப்பியம் வெறும் இலக்கண நூலாக மட்டும் கருதப்படாமல், சங்க கால நாட்டுப்புற வாழ்வின் எதிரொலியாக, பண்பாட்டு ஆவணமாக மதிக்கப்பட வேண்டியது அவசியம். மேலும், இந்த ஆய்வுகள், தொல்காப்பியத்தை வெறும் இலக்கண நூலாக மட்டும் அணுகாமல், வரலாற்று மற்றும் சமூகவியல் ஆய்வுகளுக்குரிய ஒரு முக்கிய மூலமாகப் பயன்படுத்த வழிவகுக்கும். தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் நாட்டுப்புற எதிரொலிகளை மேலும் ஆழமாக ஆராய்வது, சங்க காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் வளமான பண்பாட்டைப் புரிந்து கொள்ள உதவும்
ENGLISH VERSION
Folk Echoes: Exploring Folk Elements in Tholkappiyam
The Tholkappiyam, an ancient Tamil grammatical treatise attributed to Tholkappiyar, stands as a cornerstone of Tamil literature and culture. While primarily concerned with the structure and rules of the Tamil language, a closer examination reveals a subtle yet significant presence of what can be termed “folk elements.” These are the echoes of the lived experiences, beliefs, customs, and artistic expressions of the common people, interwoven within the grammatical framework of the text. This paper aims to explore these “folk echoes” in the Tholkappiyam, demonstrating how it serves not just as a linguistic guide but also as a repository of early Tamil societal and cultural practices deeply rooted in folk traditions.
Defining “folk elements” in the context of the Tholkappiyam requires a nuanced approach. It encompasses more than just explicit mentions of rituals or deities. It includes:
- Reflections of Everyday Life: The classification of landscapes (thinai), occupations, and social structures that reflect the prevalent lifestyles and activities of the time.
- Oral Tradition and Poetics: The emphasis on various poetic forms and meters, often reflecting the oral tradition and performance-based nature of early Tamil literature.
- Belief Systems and Ritualistic Practices: Implicit and explicit references to beliefs about nature, deities, and the practices associated with them.
- Common Sensibilities and Emotions: The categorization and expression of human emotions (akam) and external realities (puram) reflecting shared human experiences.
- Social Norms and Customs: The description of social hierarchies, familial structures, and accepted modes of behavior within the community.
One of the most prominent areas where folk elements manifest is in the thinai system described in the Porulathikaram (Treatise on Matters). The five landscapes – kurinji (mountains), mullai (forests), marutham (plains), neithal (coasts), and palai (arid lands) – are not merely geographical classifications. They represent distinct ecological zones with associated lifestyles, occupations, deities, flora, and fauna. This detailed categorization reflects a deep understanding and intimate connection with the natural environment, characteristic of folk societies. The association of specific deities like Seyon (Murugan) with kurinji and Indiran with marutham are direct reflections of prevalent folk religious beliefs and their connection to the land. The occupations linked to each thinai, such as hunting and gathering in kurinji or agriculture in marutham, provide a glimpse into the daily lives and economic activities of the people.
The Tholkappiyam’s discussion of poetic conventions and meters also reveals traces of folk traditions. The emphasis on akaval (blank verse) and thuchai (song types) suggests the importance of oral recitation and performance in early Tamil society. The rules governing poetic themes and emotions, particularly in the Akathinai Iyal (Treatise on Internal Affairs), reflect common human experiences of love, separation, and longing. These themes, often explored in folk songs and narratives, find their codified expression within the grammatical framework. The restrictions and conventions surrounding the depiction of emotions, while grammatical in nature, also hint at societal norms and acceptable modes of expressing feelings, further highlighting the intersection of grammar and social life.
Furthermore, the Tholkappiyam provides insights into early Tamil social structures and customs. The distinction between akam (internal/emotional life) and puram (external/public life) reflects a societal division of spheres. The descriptions of different social groups, including chieftains, warriors, and commoners, provide valuable information about the social hierarchy. The rules regarding war and heroism in the Purathinai Iyal (Treatise on External Affairs) resonate with the values and practices of a warrior society, often reflected in folk ballads and hero tales. The mention of various art forms and performances associated with puram themes, such as paani (music) and koothu (dance), further underscores the presence of folk artistic traditions.
While the Tholkappiyam is not a historical document in the modern sense, it offers valuable glimpses into the belief systems of the time. The association of specific deities with landscapes, mentioned earlier, is a crucial indicator. Implicit references to animistic beliefs, the worship of nature, and the importance of oral transmission of knowledge can be inferred from the text. The emphasis on meyppadu (expressive modes) in poetry and performance hints at the importance of conveying emotions and connecting with the audience, a key aspect of folk storytelling and ritualistic practices.
It is important to acknowledge that the Tholkappiyam, being a grammatical treatise, does not explicitly focus on describing folk culture. However, the very act of codifying language and literary conventions inevitably draws upon the existing cultural and social fabric. The choices Tholkappiyar made in defining grammatical categories, poetic themes, and social classifications reflect the prevalent realities and understandings of his time. The “folk echoes” are not always loud and explicit but rather subtle undertones that reveal the deep connection between language, society, and culture.
In conclusion, while the Tholkappiyam is primarily a work of grammar, it serves as a valuable window into the early Tamil world, revealing significant “folk echoes.” The thinai system, poetic conventions, descriptions of social structures, and implicit references to belief systems all point to a society deeply rooted in folk traditions and practices. By analyzing these elements, we can gain a richer understanding of the socio-cultural context in which the Tholkappiyam was created and appreciate its significance not just as a grammatical text, but as a repository of early Tamil folk life. Further research focusing on specific aspects like ritualistic practices hinted at in the text, or comparative studies with later Sangam literature, can further illuminate the profound influence of folk elements on this foundational work of Tamil literature. The Tholkappiyam, therefore, stands as a testament to the enduring power of folk traditions in shaping language, literature, and ultimately, the cultural identity of a people.