மெய்ப்பாட்டியல் நோக்கில் சக்திஜோதி கவிதைகள்

Shakti Jyothi Poems from a Realist Perspective

Abstract

நவீன இலக்கியப் பரப்பில், புதுக்கவிதைகள் தனித்துவமானதொரு இடத்தைப் பிடித்து, வாசக மனங்களில் நீங்காச் சிம்மாசனம் அமைத்து அமர்ந்துள்ளன. அவை வெறும் காலத்தின் பதிவுகளாக மட்டுமன்றி, கடந்த காலத்தின் நறுமணத்தையும், அதன் ஆழமான வேர்களையும் சுமந்து நிற்பவை. இந்த வகையில், சக்திஜோதி எனும் கவிஞரின் படைப்புகள், காலத்தின் எல்லையைத் தாண்டி, நம்மை வியப்பின் விளிம்பிற்கு இட்டுச் செல்கின்றன. இக்கட்டுரை, அவர் ஆற்றியுள்ள கவிதைப் பணியை விரிவாக ஆராய்கிறது. குறிப்பாக, நவீன வாழ்வின் சிக்கல்களையும், அன்றாட நிகழ்வுகளின் பிரதிபலிப்புகளையும் தனது கவிதைகளில் ஏந்தி நிற்பதோடு மட்டுமல்லாமல், அறியாமலே, மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தொல்காப்பியர் வகுத்தளித்த மெய்ப்பாட்டுக் கூறுகளின் சாயல்களையும் தன்னகத்தே கொண்டிருப்பதை ஆழ்ந்து நோக்குகிறது.

இக்கட்டுரையானது, சக்திஜோதியின் கவிதைப் பயணத்தை ஒரு அறிமுகப் பார்வையுடன் தொடங்குகிறது. அவரது இலக்கியப் பின்புலம், அவரது சிந்தனைகளை வடிவமைத்த சூழல்கள், மற்றும் அவர் இதுவரை படைத்துள்ள கவிதை நூல்கள் பற்றிய விரிவான தகவல்கள் இங்கு அலசப்படுகின்றன. பின்னர், கட்டுரையின் மையப் புள்ளியான தொல்காப்பிய மெய்ப்பாட்டுக் கூறுகளின் பரிமாணங்களுக்குள் நாம் நுழைகிறோம். மெய்ப்பாடு என்பது, ஒரு இலக்கியப் படைப்பில் வெளிப்படும் உணர்ச்சிகளின் ஆழத்தையும், அதன் நுட்பமான சித்தரிப்பையும் குறிக்கும். தொல்காப்பியர், குறிப்பாகப் பொருளதிகாரத்தில், மெய்ப்பாடுகளைப் பலவாறாகப் பிரித்து, அவற்றின் வகைகளையும், அவை வெளிப்படும் விதங்களையும் நுட்பமாக விளக்கியுள்ளார்.

இந்த ஆய்வு, சக்திஜோதியின் புதுக்கவிதைகளில் வெளிப்படும் சில குறிப்பிட்ட மெய்ப்பாட்டுக் கூறுகளை, தொல்காப்பியத்தின் வரையறைகளுடன் ஒப்பிட்டு ஆராய்கிறது. அவரது கவிதைகளில் காணப்படும் மகிழ்ச்சி, துயரம், கோபம், வியப்பு, அச்சம், அருவருப்பு, நகை போன்ற உணர்வுகளின் சித்தரிப்பு, தொல்காப்பியர் குறிப்பிட்ட மெய்ப்பாடுகளுடன் எவ்வாறு இயைந்து நிற்கிறது என்பதை எடுத்துக்காட்டுகளுடன் விளக்குகிறது. இந்த ஒப்பாய்வு, நவீனக் கவிதைகளில் பழமையின் செழுமை எவ்வாறு மறைமுகமாகப் புதைந்துள்ளது என்பதையும், இலக்கிய மரபுகள் காலமெனும் சுழற்சியிலும் எவ்வாறு தம்மைப் புதுப்பித்துக் கொள்கின்றன என்பதையும் நமக்கு உணர்த்தும். சக்திஜோதியின் கவிதைகள், வெறுமனே வார்த்தைகளின் கோர்வையல்ல, அவை காலத்தின் குரல்களையும், தொன்மையான உணர்வுகளின் எதிரொலிகளையும் ஒருங்கே சுமந்து நிற்கும் உயர்தரப் படைப்புகள் என்பதே இக்கட்டுரையின் முக்கிய சாராம்சம்.

Modern poetry, a vibrant and ever-evolving force, has firmly established itself as a cornerstone of contemporary literary expression. Its reach extends beyond the mere chronicling of current affairs; it delves into the depths of memory, weaving narratives that not only reflect the present but also resonate with the echoes of bygone eras. This article undertakes an exploration of this fascinating intersection, specifically examining how the works of Shaktijothi, a notable modern poet, encapsulate elements reminiscent of ancient epic poetry, a tradition forged some three millennia ago.

To fully appreciate this intricate connection, we will commence with an introduction to Shaktijothi, shedding light on his background and his unique place within the poetic landscape. Subsequently, we will delve into the body of his poetic creations, identifying the key works that bear this epic resonance. The core of our analysis will then focus on dissecting specific elements within these poems – be it through the poet's handle on language, the expansive stretch of his thematic concerns, the carefully applied makeup of his imagery, the subtle ways he can adjust traditional forms for modern sensibilities, or the meticulous brush strokes of his narrative construction – that draw a compelling parallel to the grand traditions of ancient epic poetry. Through this examination, we aim to illuminate the enduring legacy of epic poetry and its surprising manifestations in the heart of modern verse.