வழிபாடு: மனித வாழ்வின் ஆன்மீக ஆதாரம்

மனித வாழ்வில், வழிபாடு என்பது ஆழமான வேரூன்றிய ஒரு ஆன்மீகப் Practice ஆகும், இது தனிமனித மற்றும் சமூக நல்வாழ்விற்கு இன்றியமையாததாகக் கருதப்படுகிறது. உலகெங்கிலும் உள்ள பல்வேறு மதங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் வழிபாடுகளை மேற்கொள்கின்றனர், இது அவர்களின் நம்பிக்கைகளையும் விழுமியங்களையும் வெளிப்படுத்தும் ஒரு முக்கிய வழியாகும் (Durkheim, 1912). வழிபாடு என்பது தனிமனித ஒழுக்கத்தை மேம்படுத்துவது மட்டுமல்லாமல், சமுதாய ஒழுக்கம் மற்றும் அறநெறிகளைப் பாதுகாப்பதிலும் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. குன்றக்குடி அடிகளார் அவர்கள், வழிபாட்டின் சாரத்தை விளக்கும்போது, “‘கடவுள் வழிபாடு என்பது வெறும் சடங்கன்று, வழிபாடு என்பது உயிர் உள்ள ஒரு முயற்சி, அறிவார்ந்த அறிவு, ஆள்வினை! எண்ணுதல், நினைத்தல் ஆகிய அகநிலைப் பயிற்சி மூலம், ஆன்மா தன்னை உயர்த்திக் கொள்வதற்கு, துணை செய்வதும் வழிபாடு'” (ஆலயங்கள் சமுதாய மையங்கள், ப.8) என்று குறிப்பிடுகிறார். இந்த வரையறை, வழிபாட்டை வெறும் வெளிப்புறச் சடங்காக மட்டும் பார்க்காமல், உள்ளார்ந்த ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கான ஒரு செயல்முறையாக வலியுறுத்துகிறது.

சங்ககாலம் முதலே, தமிழ்ச் சமூகத்தில் வழிபாட்டின் முக்கியத்துவம் உணரப்பட்டுள்ளது. பி.சேதுராமன் அவர்கள், “‘மக்கள் எந்தச் செயலைத் தொடங்கினாலும் முதலில் கடவுள் வணக்கம் செய்தே வினையைத் தொடங்கினர் திருமண நிகழ்ச்சிக்கு முன்பு கடவுள் வழிபாடு இயற்றினர்'” (ஆற்றுப்படை இலக்கியத்தில் தமிழர் வாழ்வியல், ப.148) என்று ஆற்றுப்படை இலக்கியங்களின் மூலம் எடுத்துக்காட்டுகிறார். இது, அன்றைய சமூகத்தில் ஒவ்வொரு செயலையும் கடவுளின் ஆசியுடன் தொடங்கும் பழக்கத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது, மேலும் வழிபாட்டின் முதன்மையான இடத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது. ஒரு புதிய செயலைத் தொடங்குவதற்கு முன் செய்யப்படும் இந்த வழிபாடு, வெற்றி மற்றும் நல்வாழ்வை உறுதி செய்வதற்கான ஒரு கலாச்சார முறையாகவும் பார்க்கப்படுகிறது (Van Gennep, 1960).

வழிபாட்டிற்கான நேரம், காலம் மற்றும் முறைகள் ஆகியவை கலாச்சார மற்றும் மத மரபுகளுக்கு ஏற்ப மாறுபடுகின்றன. “சூரியன் துலா மாதத்தில் சஞ்சரிக்கும் வேலையில் சந்திரனைச் சந்திக்கும் அமாவாசை நாளில் ஸ்ரீ லட்சுமி தேவியை வழிபடுவது சிறப்பானது” (ஓம் சக்தி, நவம்பர், ப.50) என்று ஒரு கூற்று கூறுகிறது. இது, குறிப்பிட்ட தேவதைகளை வழிபடுவதற்கான உகந்த நேரத்தையும், காலத்தையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்த நம்பிக்கை, பிரபஞ்ச சக்திகளுக்கும், குறிப்பிட்ட காலங்களுக்கும் இடையிலான தொடர்பை அடிப்படையாகக் கொண்டது, மேலும் சரியான நேரத்தில் செய்யப்படும் வழிபாடு அதிக பலன்களைத் தரும் என்று நம்பப்படுகிறது (Eliade, 1959). இருப்பினும், இது போன்ற குறிப்பிட்ட விதிமுறைகள் அனைத்து வழிபாட்டு முறைகளுக்கும் பொதுவானவை அல்ல, மேலும் பல தனிப்பட்ட மற்றும் பக்தி அடிப்படையிலான வழிபாட்டு முறைகளும் உள்ளன.

ஆன்மீகப் பயணத்தின் இறுதி இலக்கு, இறைவனுடன் ஐக்கியமாவதாகும். “இறுதிவரை கூட வந்து நம்மை இறைவனுடன் ஐக்கியப் படுத்துவது என்பது நாம் பெற்றிருக்கக் கூடிய பரம்பொருள் பற்றிய ஞானமும் அந்த ஞானம் காட்டிய வழியில் நாம் நம் வாழ்க்கையில் புரிந்த அறப்பணிகளும் தான்” (ஓம் சக்தி, டிசம்பர், ப.72) என்ற கூற்று, ஞானம் மற்றும் அறநெறிகளின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகிறது. வழிபாடு என்பது வெறும் பிரார்த்தனை அல்லது சடங்குகளுடன் முடிவடைவதில்லை, மாறாக, உயர்ந்த ஆன்மீக அறிவைப் பெறுவதற்கும், அதன்படி அறநெறி சார்ந்த வாழ்க்கையை வாழ்வதற்கும் ஒரு வழியாகும். இந்த ஆன்மீகப் பயணம், சுய-உணர்தல் மற்றும் தெய்வீகத்துடன் ஒன்றிணைதல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது (Radhakrishnan, 1927).

காலப்போக்கில், வழிபாட்டு முறைகளில் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி மற்றும் சமூக மாற்றங்கள், வழிபாட்டு முறைகளையும் பாதித்துள்ளன. அலுவலகச் சூழல், கல்லூரி, பள்ளி, வணிக நிறுவனங்கள் போன்ற நவீன இடங்களில், மக்கள் தங்கள் அன்றாட வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக ஆன்மீக நடைமுறைகளை இணைக்க வழிகளைத் தேடுகின்றனர். நாகரீக உலகில் ஆன்மீகத் தேடல் பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப்படுகிறது, மேலும் தனிநபர்கள் தங்கள் நம்பிக்கைகளை வெளிப்படுத்தவும், ஆன்மீகத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யவும் புதிய வழிகளைக் கண்டறிந்து வருகின்றனர் (Berger, 1967). உதாரணமாக, ஆன்லைன் வழிபாடுகள், தியான வகுப்புகள், மற்றும் நவீன வாழ்க்கை முறைக்கு ஏற்றவாறு வடிவமைக்கப்பட்ட ஆன்மீகப் பயிற்சிகள் பெருகி வருகின்றன.

மேலும் ஆழமாக ஆராயும்போது, வழிபாடு என்பது தனிமனிதனின் உளவியல் மற்றும் உணர்வு ரீதியான நல்வாழ்விலும் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது. பிரார்த்தனை மற்றும் தியானம் போன்ற வழிபாட்டு முறைகள் மன அழுத்தத்தைக் குறைக்கவும், அமைதியையும் மனநிறைவையும் அதிகரிக்கவும் உதவுகின்றன (Koenig et al., 2001). வழிபாடு, ஒரு சமூகக் குழுவின் உறுப்பினர்களிடையே ஒற்றுமை உணர்வை வளர்க்கிறது மற்றும் சமூக ஆதரவை வழங்குகிறது (Putnam, 2000). பல்வேறு மதங்களின் வழிபாட்டுத் தலங்கள், சமூகக் கூடங்களாகச் செயல்பட்டு, மக்களுக்கு ஒரு பொதுவான தளத்தை வழங்குகின்றன. இந்த சமூக ஈடுபாடு, தனிநபர்களின் சமூக அடையாளத்தை வலுப்படுத்துவதோடு, தனிமை மற்றும் அந்நியமாதல் போன்ற உணர்வுகளைக் குறைக்கிறது.

மேலும், பல்வேறு தத்துவ மரபுகளில், வழிபாட்டின் பல்வேறு அம்சங்கள் விரிவாக ஆராயப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக, சைவ சித்தாந்தம் போன்ற தத்துவங்கள், பக்தி மற்றும் சரணாகதியின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகின்றன, இது இறைவனுடன் ஒரு தனிப்பட்ட உறவை ஏற்படுத்துவதற்கான வழியாகக் கருதப்படுகிறது (Schomer & McLeod, 1987). வேதாந்தம் போன்ற தத்துவங்கள், தியானம் மற்றும் சுய-விசாரணை மூலம் ஆன்மீக அறிவைப் பெறுவதன் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகின்றன. இந்த தத்துவ மரபுகள், வழிபாட்டின் உள்ளார்ந்த அர்த்தத்தையும், அதன் ஆழமான ஆன்மீக முக்கியத்துவத்தையும் புரிந்து கொள்ள உதவுகின்றன.

நவீன சமூகத்தில், மதச்சார்பின்மை அதிகரித்து வரும் நிலையில், வழிபாட்டின் பங்கு மற்றும் முக்கியத்துவம் குறித்த விவாதங்கள் தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகின்றன. சிலர், மதச்சார்பின்மை வளர்ந்து வருவதால், வழிபாட்டின் செல்வாக்கு குறைந்து வருவதாக வாதிடுகின்றனர் (Bruce, 2002). இருப்பினும், பலர், மனித வாழ்வின் ஆழமான கேள்விகளுக்குப் பதிலளிக்கவும், அர்த்தத்தையும் நோக்கத்தையும் கண்டறியவும், ஆன்மீகத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யவும் வழிபாடு இன்னும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகவே உள்ளது என்று வாதிடுகின்றனர். மேலும், மதச்சார்பற்ற சூழலில் கூட, மக்கள் தியானம், யோகா மற்றும் பிற ஆன்மீகப்Practiseகள் மூலம் அமைதியையும் ஆறுதலையும் தேடுகின்றனர், இது வழிபாட்டின் அடிப்படையான நோக்கத்தை உணர்த்துகிறது (Roof, 1999).

முடிவாக, வழிபாடு என்பது மனித வாழ்வின் ஒரு தவிர்க்க முடியாத அம்சமாகும். அது வெறும் சடங்குகளைத் தாண்டி, தனிமனித மற்றும் சமூக ஒழுக்கத்தை மேம்படுத்துவதிலும், ஆன்மீகப் பயணத்தை ஊக்குவிப்பதிலும் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது. காலப்போக்கில் வழிபாட்டு முறைகள் மாறினாலும், அதன் அடிப்படை நோக்கம் – மனிதனையும் தெய்வீகத்தையும் இணைப்பது – மாறாமல் உள்ளது. எனவே, வழிபாட்டின் பன்முகத் தன்மையையும், அதன் ஆழமான முக்கியத்துவத்தையும் புரிந்துகொள்வது, மனித வாழ்வின் ஆன்மீக பரிமாணத்தை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்வதற்கு அவசியம்.

References

Berger, P. L. (1967). The sacred canopy: Elements of a sociological theory of religion. Doubleday.

Bruce, S. (2002). God is dead: Secularization in the West. Blackwell Publishing.

Durkheim, É. (1912). Les formes élémentaires de la vie religieuse. Félix Alcan.

Eliade, M. (1959). The sacred and the profane: The nature of religion. Harcourt, Brace & World.

Koenig, H. G., McCullough, M. E., & Larson, D. B. (2001). Handbook of religion and health. Oxford University Press.

குன்றக்குடி அடிகளார். (ப.). ஆலயங்கள் சமுதாய மையங்கள். குன்றக்குடி திருமடம்.

ஓம் சக்தி. (நவம்பர்). சூரியன் துலா மாதத்தில் சஞ்சரிக்கும் வேலையில் சந்திரனைச் சந்திக்கும் அமாவாசை நாளில் ஸ்ரீ லட்சுமி தேவியை வழிபடுவது சிறப்பானது. ப.50.

ஓம் சக்தி. (டிசம்பர்). இறுதிவரை கூட வந்து நம்மை இறைவனுடன் ஐக்கியப் படுத்துவது என்பது நாம் பெற்றிருக்கக் கூடிய பரம்பொருள் பற்றிய ஞானமும் அந்த ஞானம் காட்டிய வழியில் நாம் நம் வாழ்க்கையில் புரிந்த அறப்பணிகளும் தான். ப.72.

பி.சேதுராமன். (ப.). ஆற்றுப்படை இலக்கியத்தில் தமிழர் வாழ்வியல். உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம்.

Putnam, R. D. (2000). Bowling alone: The collapse and revival of American community. Simon & Schuster.

Radhakrishnan, S. (1927). Indian philosophy (Vol. 1 & 2). George Allen & Unwin.

Roof, W. C. (1999). Spiritual marketplace: Baby boomers and the remaking of American religion. Princeton University Press.

Schomer, K., & McLeod, W. H. (Eds.). (1987). The Sants: Studies in a devotion tradition of India. Motilal Banarsidass.

Van Gennep, A. (1960). The rites of passage. University of Chicago Press