திருக்குறளில் நெருப்பு

VEERAKANNAN S. Deputy Librarian, NGM College, Pollachi

திருவள்ளுவர், மனித வாழ்க்கைக்கு வளம் சேர்க்கும் சிந்தனைகளை வழங்கிய பொது மறையாளர். ஏற்றத்தாழ்வு இன்றி, தற்சார்பின்றி, அதிகாரம் இன்றி, ஆணவம் இன்றி அறங்களைச் சொன்னவர் வள்ளுவர். ஆனால், அவருடைய ஒவ்வொரு குறளும் அவரது அனுபவங்களின் கீற்றுகளாகும். அவர் பெற்ற அனுபவங்களை ஆயிரத்து முன்னூற்று முப்பத்து மூன்று கருத்து மின்னல்களாக வழங்கியுள்ளார். இம்மின்னல்கள் ஒவ்வொரு மனிதனின் மனத்திலும் தோன்றி மின்னிக் கொண்டிருப்பவை. அவர் உலகம் பற்றிய பல சிந்தனைகளை வழங்கியுள்ளார். உலகம் ஐம்பூத இயற்கையால் ஆனது என்பது அன்றும் இன்றும் என்றும் மாறாத தத்துவ உண்மை.

வஞ்ச மனத்தான் படிற்றொழுக்கம் பூதங்கள்

ஐந்தும் அகத்தே நகும் (திருக்குறள் 271)

என்ற குறளின் மூலம் ஐம்பூதங்களே உலகத் தோற்றத்திற்குக் காரணம். அவை மனித மனத்திலும் நிறைந்திருப்பவை என்று வள்ளுவர் கூறுகின்றார். மனிதன் ஐம்பூதங்களுடன் தொடர்புடையவன். அவனது தொடர்பு ஐம்பூதங்களின் சேர்க்கையில் இருந்துப் பிரிக்க முடியாதது. பிரிந்த நிலையில் அவன் இல்லாதவன் ஆகிறான்.

இந்த ஐம்பூதங்களில் நெருப்பு என்பதும் ஒன்று. அழிக்கும், ஆக்கும் ஐம்பூத இயல்பு இதற்கும் உண்டு. வள்ளுவர் நெருப்பினைத் தீ, அழல், எரி என்ற சொற்களால் குறிப்பிடுகிறார். நெருப்பின் தன்மை, இயல்பு ஆகியவற்றை வள்ளுவர் தமது குறள்களில் காட்டியுள்ளார்.

தீயின் தீயதன்மை

தீயின் பண்பு அதனை நெருங்கினால் சுடும். அதனை விட்டு நீங்கினால் வெப்பம் குறையும். இதனை இன்பத்துப்பாலில் வள்ளுவர் எதிர் நிலையில் கையாளுகிறார்.

நீங்கின் தெறூஉம் குறுகுங்கால் தண் என்னும்

தீ யாண்டுப் பெற்றாள் இவள் (திருக்குறள் 1104)

தலைவியை நீங்கினால் சுடுவதாகவும், அவளை நெருங்கினால் குளிர்ச்சி தருவதாகவும், இத்தகைய புதுமை உடைய நெருப்பினைத் தலைவி எங்கிருந்து பெற்றாள் என்று தலைவன், தலைவியின் பிரிவால் ஏற்படும் துயரையும், இணைவால் ஏற்படும் மகிழ்வையும் தெரிவிக்கிறான். தீ என்பது நெருங்கினால் சுடும் தன்மையுடையது.

தொடிற்சுடின் அல்லது காமநோய் போல

விடிற்சுடல் ஆற்றுமோ தீ (திருக்குறள் 1159)

தொட்டால் சுடும் தன்மையது தீ. ஆனால், காமநோய் தலைவியைப் பிரிந்தால் சுடுவதாக உள்ளது.

இவ்வாறு இன்பத்துப்பாலில் நெருப்பின் சுடும் இயல்புகளைச் சுட்டுகிறார் வள்ளுவர். அறத்துப்பாலில் இடம்பெறும்

தீயினால் சுட்டபுண் உள்ளாறும் ஆறாதே

நாவினால் சுட்ட வடு (திருக்குறள் 129)

என்ற குறளிலும் தீ சுடும் தன்மை உடையது என்பதை அறியமுடிகின்றது.

தீயவை தீய பயத்தலால் தீயவை

தீயினும் அஞ்சப் படும் (திருக்குறள் 212 – (இது வேறு குறள்; சரியான குறள்: தாளாற்றித் தந்த பொருளெல்லாந் தக்கார்க்கு வேளாண்மை செய்தற் பொருட்டு. – 212. சரியான குறள் எண்-212 அல்ல, நெருப்பைப் பற்றி வேறு குறள் இருக்கும்))

(இந்தக் கட்டுரை குறிப்பிடும் கருத்து: “தீயவை தீய பயத்தலான் தீயவை தீயினும் அஞ்சப்படும்” என்ற குறள் 212 ஆக இருக்க வாய்ப்பில்லை; அந்தக் குறள் வேறு.)

பொருட்பாலிலும் நெருப்பு உண்மைத் தன்மையில் அதன் இயல்பில் காட்டப்பெறுகிறது.

அகலாது அணுகாது தீக்காய்வார் போல

இகல்வேந்தர்ச் சேர்ந்தொழுகு வார் (திருக்குறள் 691)

என்ற குறளில், அரசரைச் சார்ந்து வாழ்பவர், நெருப்பில் குளிர் காய்வது போல, மிக விலகாமலும், மிக அணுகாமலும் இருக்க வேண்டும் என்று எச்சரிக்கிறார் வள்ளுவர்.

தீ என்பது மறைந்து வளர்ந்து கெடுக்கும் இயல்பினது. இதனை இன்னொரு குறளில்

வினைபகை என்றிரண்டின் எச்சம் நினையுங்கால்

தீயெச்சம் போலத் தெறும் (திருக்குறள் 674)

என்று குறிக்கிறார் வள்ளுவர். ஒரு வினையை முடிக்காமல் பாதியிலேயே விடுதலும், பகையை முடிந்துபோனது என்று எண்ணுதலும் தவறு. அவை மறைந்து வளர்ந்து நமக்கு ஆபத்தைத் தரும். அது, தெரியாமல் பற்றியெரிந்து அனைத்தையும் அழிக்கும் நிலையிலுள்ள நெருப்பின் எச்சத்தைப் போன்றது என்று குறிக்கிறார் வள்ளுவர்.

மேற்காட்டிய குறள்களில் இருந்து, தீ என்பது மனிதர்களுக்கு நெருங்கினால் துன்பத்தையும், விலகினால் தணிவையும் (குளிர்ச்சியையும்) தரத்தக்கது என்பதை உணர்ந்து கொள்ள முடிகின்றது. வள்ளுவரின் பார்வையில் தீ என்பது மனிதரை வருத்தும் சக்தியாகவே காணப்பெற்றுள்ளது என்பதை உணரமுடிகின்றது.

தீயின் அழிவுசக்தியைக் கொண்டே கெட்டவற்றிற்குத் தீமை என்ற அடிச்சொல்லில் இருந்து ‘தீ’யைப் பெற்று, தீயின் அழிப்புத் தன்மையை ஏற்றி உரைத்துள்ளார். தீநட்பு என்ற அதிகாரத் தலைப்பும் இவ்வகையில் அமைந்ததே (இது வேறு அதிகாரம்).

(கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்ட குறள்கள் (128, 138, 168, 206, 227, 330, 450, 929, 947) – இவை பல அதிகாரங்களில் ‘தீய’ அல்லது ‘தீ’ என்ற சொல் அழிவு கருதிய பொருளில் ஆளப்படுவதைச் சுட்டுகின்றன).

இக்குறள்களில் பயின்று வந்துள்ள ‘தீ’ என்ற சொல் அழிவு கருதியதே ஆகும். தீயின் இயல்பும் தீமையின் இயல்பும் ஒன்றே ஆக, தீமையெல்லாம் தீயாக வள்ளுவருக்குத் தெரிகின்றது. தீமையையெல்லாம் வள்ளுவர் ‘தீ’ என்று விளித்துள்ளார்.

இதன் காரணமாக, வள்ளுவர் பார்வையில் ‘தீ’ என்பது அழிவின் சின்னமாக, அழிவின் அடையாளமாக, அழிவின் குறியீடாகக் கொள்ளப்பெற்றுள்ளது என்று உணரமுடிகின்றது. ‘தீ’ என்பதற்கு மாற்றாக, ஆக்க சக்தி உடைய நெருப்பினை வள்ளுவர் அழல், நெருப்பு, எரி என்றும் உரைக்கின்றார்.

அழிக்கும் இயல்பினது அன்று அழல்

அழல்போலும் மாலைக்குத் தூதாகி ஆயன்

குழல்போலும் கொல்லும் படை (திருக்குறள் 1238 – (இது வேறு குறள்))

(இந்தக் கட்டுரை குறிப்பிடும் கருத்து: அழல் அழிக்கும் இயல்பினது அன்று. அது துன்பத்தைத் தரும் இயல்பினது. தூதாக நிற்கும் இயல்பினது. அதனின்று மீள இயலும்).

நெருப்பினுள்ளும் தூங்கலாம்

நெருப்பு எவரையும் நிம்மதியாக உறங்கவிடாத நிலையைக் கொண்டதாகும். நெருப்பு எரிகின்ற நிலையில் யாரால் நிம்மதியாகத் தூங்க இயலும்? தூங்கவே முடியாது. ஆனால், அதனுள்ளும் தூங்கலாம் என்கிறார் வள்ளுவர்.

நெருப்பினுள் துஞ்சலும் ஆகும் நிரப்பினுள்

யாதொன்றும் கண்பாடு அரிது (திருக்குறள் 1049)

என்று நெருப்பினுள் உறங்க இயலும். ஆனால், வறுமைக் காலத்தில் கண் மூடித் தூங்குதல் என்பது இயலவே இயலாது என்கிறார் வள்ளுவர்.

இதன் மூலம், வள்ளுவர் கண்ட நெருப்பு தாங்கக் கூடியதாக, அதனுள்ளும் உறங்கக் கூடியதாக இருக்கிறது என்பதை உணரமுடிகின்றது.

ஆக்கும் சக்தியாகிய எரி

வள்ளுவர் நெருப்பின் தன்மையை எரி என்று காட்டி, அதனைச் சற்று வேறுபடுத்தி உரைக்கின்றார். ‘எரி’ என்பது வள்ளுவர் பார்வையில் முழுவதும் அழிக்கக் கூடிய வல்லமை பெற்ற தீ அல்ல. அது ஓரளவிற்கு மீட்கும் தன்மை, ஆக்கத்தன்மை உடையதாக உள்ளது.

இணர்எரி தோய்வன்ன இன்னா செயினும்

புணரின் வெகுளாமை நன்று (திருக்குறள் 308)

பலச் சுடர்களையுடைய பெருநெருப்பில் தோய்வது போன்ற துன்பத்தை ஒருவன் செய்தாலும், கூடுமானால் அவன்மேல் கோபம் கொள்ளாமல் இருப்பதே நன்மை தரும் என்ற நிலையில், ‘எரி’ என்பது மனிதனால் தாங்கும் சக்தி உடையது என்பதை அறிய முடிகிறது.

வருமுன்னர்க் காவாதான் வாழ்க்கை எரிமுன்னர்

வைத்தூறு போலக் கெடும் (திருக்குறள் 435)

நெருப்பு வரும் முன் காத்துவிட்டால், எரியாமல் செய்துவிட இயலும். தீமை என்ற தீ வருமுன்னர் காக்க வேண்டியது மக்கள் கடமை என்பது இங்கு உணர்த்தப்படுகிறது.

நெய்யால் எரிநுதுப்பேம் என்றற்றால் கௌவையால்

காமம் நுதுப்பேம் எனல் (திருக்குறள் 1148)

எரியை அணைக்க முடியும் என்பது வள்ளுவர் வழி. நெய்யால் எரி வளர்த்தல் என்பது வள்ளுவர் காலத்தில் இருந்தது என்பதற்கு இக்குறள் சான்று.

எரியால் சுடப்படினும் உய்வு உண்டாம் உய்யார்

பெரியார் பிழைத்து ஒழுகு வார் (திருக்குறள் 896)

எரியால் சுடப்பட்டாலும் தப்பிப் பிழைக்க வழி உண்டு. இவ்வாறு, ‘எரி’ என்பது ஆக்க நிலை சார்ந்ததாக வள்ளுவரால் எண்ணப்பெற்றுள்ளது.

வீட்டில் சமைக்கப் பயன்படும் வாயு எரிவாயு. தீ வாயு அல்ல. ஆனால் அது கசிந்தால் தீ வாயுவாகிவிடும். இவ்வாறு எரிபொருள், எரிசக்தி, எரி – எனவே ‘எரி’ என்பது ஆக்கப் பொருள் சார்ந்த அமைவன என்பதை உணரும் நிலையில், ‘எரி’ என்பதன் உண்மைத் தன்மை புரியவரும்.

வள்ளுவர் கண்ட தீ தீயத்தன்மை பெற்றது. எரி, அழல், நெருப்பு ஆகியன ஓரளவிற்குத் தாங்கும் நிலைமைத்தன. ஆக்க சக்தியாக அமைவன. வள்ளுவர் காலத்தில் நெய்யால் எரி வளர்க்கும் முறைமையும் இருந்துள்ளது என்பதையும் உணரமுடிகின்றது. வள்ளுவர் கண்ட நெருப்பு ஆக்கத்தைத் தருகிறது. வள்ளுவர் கண்ட தீ தீமையைத் தருகிறது என்பதே முடிவாகும்.