பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவு: ஒரு ஆய்வு

சுருக்கம்:

பழங்காலத் தமிழ்நாட்டின் பொருளாதாரம் மற்றும் பண்பாட்டு வாழ்வில் வணிகம் ஒரு முக்கியப் பங்கு வகித்தது. சங்க இலக்கியங்கள், பிற்காலக் கல்வெட்டுகள், வெளிநாட்டினர் குறிப்புகள் மற்றும் தொல்லியல் சான்றுகள் வாயிலாகப் பழங்காலத் தமிழர்கள் கடல்வழி மற்றும் தரைவழி வணிகத்தில் சிறந்த நுட்ப அறிவைப் பெற்றிருந்தனர் என்பது புலனாகிறது. அவர்களின் வணிகத் திறன்களில் துறைமுகங்களின் அமைப்பு, கப்பல் போக்குவரத்து அறிவு, சந்தை மேலாண்மை, வணிகக் குழுக்களின் ஒருங்கிணைப்பு, பொருள்களின் தரம் பிரித்தல், விலை நிர்ணயம், மற்றும் வணிக நெறிமுறைகள் ஆகியவை அடங்கும். இந்நூட்ப அறிவு, தமிழ்நாட்டை அன்றைய உலக வணிக மையங்களில் ஒன்றாக நிலைநிறுத்த உதவியது. இந்நூற்றுக்கட்டுரை, பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவின் பல்வேறு பரிமாணங்களை இலக்கிய, தொல்லியல் மற்றும் பிற சான்றுகளின் அடிப்படையில் ஆய்வு செய்கிறது.

முன்னுரை:

மனித நாகரிகத்தின் வளர்ச்சியில் வணிகம் எப்போதும் ஒரு உந்து சக்தியாக இருந்துள்ளது. பண்டமாற்று முறையில் தொடங்கி, நாணயப் பொருளாதாரம் வரை வணிகத்தின் பரிணாமம் மனித சமூகங்களின் பொருளாதாரம், அரசியல் மற்றும் பண்பாட்டுப் பரிமாற்றம் முக்கிய உந்து சக்தியாக இருந்துள்ளது. இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் தென்கோடியில் அமைந்துள்ள தமிழ் நிலப்பரப்பு, அதன் புவியியல் அமைப்புக் காரணமாகப் பழங்காலத்திலிருந்தே உள்நாட்டு மற்றும் பன்னாட்டு வணிகத்தில் சிறந்து விளங்கியது. குறிப்பாக, சங்க காலம் மற்றும் பிற்காலங்களில் தமிழர்களின் வணிக அறிவு, வெறும் பண்டமாற்று என்ற நிலையைக் கடந்து, உயரிய நுட்பங்கள் மற்றும் அமைப்பு முறைகளைக் கொண்டதாக இருந்தது. துறைமுகங்களின் கட்டுமானம், கடல்வழி வணிகத்தின் சிக்கல்கள், தரைவழிப் போக்குவரத்து மேலாண்மை, சந்தை அமைப்பு, வணிகக் குழுமங்களின் செயல்பாடு, மற்றும் வணிக நெறிமுறைகள் எனப் பல நிலைகளில் அவர்களது அறிவு வெளிப்பட்டது. இந்தப் பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவே அவர்களை அன்றைய உலகப் பொருளாதார வரைபடத்தில் ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பிடிக்க உதவியது (Subbarayalu 21-25). இந்தப் கட்டுரை, பல்வேறு சான்றுகளின் அடிப்படையில் பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவின் ஆழத்தையும், விரிவையும் ஆராய்வதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.

வணிகப் போக்குவரத்து மற்றும் புவியியல் அறிவு:

பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவானது அவர்களது சிறந்த புவியியல் அறிவிலிருந்து தொடங்கியது. தமிழ்நாட்டின் நீண்ட கடற்கரை, மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் மற்றும் வளமான உள்நாட்டுப் பகுதிகள் வணிகத்திற்குச் சாதகமான சூழலை உருவாக்கின. அவர்கள் பருவக் காற்றுகளின் (Monsoons) இயக்கத்தை நன்கு அறிந்திருந்தனர். இது கடல் கடந்த வணிகத்திற்கு இன்றியமையாததாக இருந்தது. தென்மேற்குப் பருவக் காற்றைப் பயன்படுத்தி மேற்குப் பகுதியிலிருந்தும், வடகிழக்குப் பருவக்காற்றைப் பயன்படுத்தி கிழக்குப் பகுதியிலிருந்தும் கப்பல்கள் வந்து சென்றதை கிரேக்க, ரோமன் குறிப்புகளும், சங்க இலக்கியங்களும் உறுதிப்படுத்துகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, முசிறித் துறைமுகத்திற்குக் கிரேக்க மற்றும் ரோமானியக் கப்பல்கள் வந்து சென்றதைப் புறநானூறு குறிப்பிடுகிறது: “சுறவினம் இரைக்கு மான் கடல் முன்றுறை, மணந்தலைக் கொண்ட பலிபின் கம்பலை, எக்கர்ப் பெயர்ந்த இரும்பேர் ஒக்கலை, வளங்கெழு மாந்தை முன்றுறை” (புறநானூறு 343). இது கடல்வழி வணிகத்தின் செழிப்பைக் காட்டுகிறது.

கடல் வணிகத்திற்காகப் பூம்புகார், கொற்கை, முசிறி, தொண்டி, அரிக்கமேடு போன்ற பல துறைமுகங்கள் இருந்தன. இந்தப் துறைமுகங்கள் வெறும் நங்கூரமிடும் இடமாக இல்லாமல், சரக்குகளை ஏற்றி இறக்குவதற்கான வசதிகள், சுங்கச் சாவடிகள், கிடங்குகள், வணிகர்கள் தங்கும் விடுதிகள் என ஒரு முழுமையான வணிக மையமாகச் செயல்பட்டன. பட்டினப்பாலையில் பூம்புகாரின் வணிகச் செழிப்பு விரிவாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது (“பட்டினப்பாலை” 123-184). பல்வேறு நாடுகளில் இருந்து வந்த கப்பல்களாலும், பல மொழி பேசும் மக்களாலும் துறைமுகப் பகுதிகள் மிகுந்த bustling ஆக இருந்தன.

தரைவழிப் போக்குவரத்துக்கும் மிகுந்த முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. துறைமுகங்களில் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருள்களும், உள்நாட்டு உற்பத்திப் பொருள்களும் வண்டிகள் மூலமாக நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. பெருவழிகள் வணிகப் பாதைகளாகச் செயல்பட்டன. கொங்கு நாட்டுப் பகுதிகள் (எ.கா: கொடுமணல்) தரைவழி வணிகத்தின் முக்கிய மையங்களாகத் திகழ்ந்தன. இங்கிருந்து நவரத்தினங்கள், இரும்புப் பொருள்கள் போன்றவை துறைமுகங்களுக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. இந்தப் போக்குவரத்து மற்றும் புவியியல் அறிவு, வணிகப் பாதைகளைத் தேர்வு செய்வதிலும், பயண நேரத்தைக் கணிப்பதிலும், பருவ காலங்களுக்கேற்ப வணிகத்தைத் திட்டமிடுவதிலும் தமிழர்களுக்கு உதவியது.

சந்தை அமைப்பு மற்றும் சரக்கு மேலாண்மை:

பழங்காலத் தமிழர்கள் சந்தைகளை (“அங்காடி”) மிகவும் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட முறையில் நடத்தினர். பட்டினப்பாலையில் பகல் நேர அங்காடி (நாளங்காடி) மற்றும் இரவு நேர அங்காடி (அல்லங்காடி) பற்றிக் குறிப்புகள் உள்ளன (“பட்டினப்பாலை” 135-140). இந்தச் சந்தைகள் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் அமைந்து, பல்வகைப்பட்ட பொருள்களையும் ஒரே இடத்தில் வாங்கும் வசதியை வழங்கின. இது நுகர்வோருக்கும் வணிகர்களுக்கும் இடையே நேரடித் தொடர்பை ஏற்படுத்தியது.

வணிகப் பொருள்களின் தரம் பிரித்தலிலும் தமிழர்கள் நுட்பமாக இருந்தனர். முத்துகள், நவரத்தினங்கள், வாசனைத் திரவியங்கள், துணிகள் போன்ற ஏற்றுமதிப் பொருள்களின் தரம் வெளிநாட்டுச் சந்தைகளுக்கு ஏற்ப இருக்க வேண்டியதன் அவசியம் தெரிந்திருந்தது. கொற்கையின் முத்துக்களும், உரையூரின் துணிகளும் புகழ்பெற்றிருந்தன. பொருள்களை எடை போடுதல், அளவிடுதல் முறைகள் இருந்தன. நிறுத்தல் அளவைகள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இது வணிகத்தில் நேர்மையையும், தரத்தையும் உறுதி செய்தது.

இறக்குமதி செய்யப்படும் பொருள்களைப் பாதுகாப்பாகக் கிடங்குகளில் சேமித்து வைக்கும் முறை இருந்தது. குறிப்பாக, வாசனைத் திரவியங்கள், மதுபானங்கள் போன்றவை சிறப்பு கவனம் தேவைப்படும் சரக்குகளாக இருந்தன. இந்தக் கிடங்கு மேலாண்மை, சரக்கு நாசமாவதைத் தடுத்து, தேவைப்படும் நேரத்தில் சந்தைக்குக் கொண்டுவர உதவியது.

வணிகக் குழுக்களின் அமைப்பு மற்றும் செயல்பாடு:

பழங்காலத் தமிழச்சமூகத்தில் வணிகம் பெரும்பாலும் தனி நபர்களால் அல்லாமல், வலுவான வணிகக் குழுக்களால் நடத்தப்பட்டது. நானாதேசிகள், திசையாயிரத்து ஐந்நூற்றுவர் போன்ற வணிகக் குழுக்கள் புகழ்பெற்றவையாக இருந்தன. இந்தக் குழுக்கள் பல நாடுகளுக்கும் பயணம் செய்து வணிகம் புரிந்தன. இவர்களின் செயல்பாடு வெறும் வாணிபம் செய்வதோடு நின்றுவிடவில்லை. இவர்கள் கோவில்கள் கட்டுவதற்கும், பராமரிப்பதற்கும், நீர்நிலைகளை உருவாக்குவதற்கும் நிதி உதவி அளித்துச் சமூகப் பணிகளிலும் ஈடுபட்டனர். கல்வெட்டுகளில் இவர்களின் பெயர்கள், அவர்களின் நடவடிக்கைகள், நன்கொடைகள் போன்றவை விரிவாகப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன (Nagaswamy 98-105).

இந்த வணிகக் குழுக்களின் அமைப்பு, வணிகத்தில் இருந்த இடர்பாடுகளைக் குறைக்கவும், முதலீடுகளைப் பாதுகாக்கவும், பெரிய அளவிலான வணிக நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளவும் உதவியது. இவர்கள் தங்களுக்குள் சட்டதிட்டங்களை வகுத்துக்கொண்டு செயல்பட்டனர். இது வணிகர்களுக்கு இடையே ஒருவிதமான ஒற்றுமையையும், பாதுகாப்பையும் ஏற்படுத்தியது. வணிகக் குழுக்களின் இந்த நுட்பமான அமைப்பு அன்றைய வணிக உலகில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்கப் படியாக இருந்தது. இது நவீனக் கூட்டு வணிக நிறுவனங்களின் ஒரு வகை முன்னோடி எனலாம்.

வணிக நெறிமுறைகள் மற்றும் நிதிப் பரிவர்த்தனை:

பழங்காலத் தமிழர்கள் வணிகத்தில் நேர்மையையும், நம்பிக்கையையும் மிக முக்கியமானதாகக் கருதினர். திருக்குறள் வணிகம் குறித்த அதிகாரங்களில் “வாணிகம் செய்வார்க்கு வாணிகம் பேணிப் பிறவுந் தமபோற் செயின்” (திருக்குறள் 120) என்று கூறுகிறது. அதாவது, பிறர் பொருளையும் தம் பொருள் போல எண்ணி நேர்மையாக வாணிபம் செய்வதே சிறந்த வாணிபம் எனக் கூறுகிறது. இது வணிக நெறிமுறைகளுக்கு அவர்கள் அளித்த முக்கியத்துவத்தைக் காட்டுகிறது. நீண்ட தூர வணிகத்தில் நம்பிக்கை என்பது இன்றியமையாதது. இந்தப் பண்பே அவர்களுக்கு வெளிநாட்டு வணிகர்களிடையே நற்பெயரைப் பெற்றுத் தந்தது.

நிதிப் பரிவர்த்தனை முறைகள் பற்றிய தெளிவான தகவல்கள் குறைவாக இருந்தாலும், பண்டமாற்று முறையுடன் கூடவே, தங்க நாணயங்கள் (உ.ம்: உரோமானிய நாணயங்கள்), வெள்ளி நாணயங்கள் மற்றும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு செப்பு நாணயங்களும் புழக்கத்தில் இருந்தன. பணம் எண்ணுதல், கணக்கு வழக்குகள் வைத்திருத்தல் போன்ற நுட்பங்களும் இருந்திருக்க வேண்டும். பெரிய அளவிலான வணிகக் குழுக்கள் கடன் வழங்கும் அல்லது நிதி திரட்டும் முறைகளைக் கையாண்டிருக்கலாம் என்பதற்குச் சான்றுகள் உள்ளன.

சான்றுகள் மற்றும் ஆதாரங்கள்:

பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவை அறிந்துகொள்ளச் சங்க இலக்கியங்கள் (அகநானூறு, புறநானூறு, பட்டினப்பாலை, சிலப்பதிகாரம்), பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்கள் (திருக்குறள்), பிற்காலச் சோழ, பாண்டியர் காலக் கல்வெட்டுகள், வெளிநாட்டினர் குறிப்புகள் (Periplus of the Erythraean Sea, Pliny the Elder’s Natural History, Ptolemy’s Geography), சீனப் பயணிகள் குறிப்புகள், மற்றும் தமிழகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளில் (அரிக்கமேடு, கொடுமணல், கீழடி, அழகன்குளம், பட்டணம்) கிடைத்த தொல்லியல் சான்றுகள் எனப் பலதரப்பட்ட ஆதாரங்கள் உள்ளன. இந்தச் சான்றுகள் ஒன்றையொன்று நிரப்பி, தமிழரின் வணிக அறிவு குறித்த முழுமையான சித்திரத்தைத் தருகின்றன.

முடிவுரை:

பழங்காலத் தமிழரின் வணிக நுட்ப அறிவு என்பது வெறும் பண்டங்களைப் பரிமற்றம் செய்தல் என்ற எளிமையான செயலைக் குறிக்கவில்லை. அது புவியியல் மற்றும் பருவ கால அறிவு, துறைமுக மற்றும் சந்தை மேலாண்மை, கப்பல் போக்குவரத்துத் திறன், சரக்கு மேலாண்மை, வணிகக் குழுக்களின் வலுவான ஒருங்கிணைப்பு, நிதி நிர்வாகத்தின் அடிப்படைகள் மற்றும் மிக முக்கியமாக வணிக நெறிமுறைகளைப் பின்பற்றுதல் எனப் பல நுணுக்கமான அம்சங்களைக் கொண்ட ஒரு விரிவான அறிவுத் தொகுப்பு ஆகும். இந்த நுட்ப அறிவே அவர்களை மெசபடோமியா, எகிப்து, கிரேக்கம், ரோம், தென்கிழக்கு ஆசியா போன்ற நாகரிகங்களுடன் வணிகத் தொடர்பு கொள்ளவும், தமிழ்நாட்டிற்குச் செல்வ வளத்தைக் கொண்டு வந்து சேர்க்கவும், அதன்மூலம் கலை, இலக்கியம், பண்பாடு ஆகியவற்றின் செழிப்பிற்கு அடித்தளமிடவும் உதவியது. பழங்காலத் தமிழர்கள் வெறும் வியாபாரிகள் மட்டுமல்ல, அவர்கள் அன்றைய உலகச் சந்தையைப் புரிந்துகொண்டு, அதற்கு ஏற்பத் தங்களது நுட்பங்களைத் தகவமைத்துக்கொண்ட தொலைநோக்குப் பார்வை கொண்ட வணிக மேலாளர்கள் ஆவர். அவர்களின் வணிக அறிவு இன்றைய உலகமயமாக்கல் சூழலிலும் கவனிக்கத்தக்க பல பாடங்களைக் கொண்டுள்ளது.

மேற்கோள் நூல்கள் (Works Cited):

Nagaswamy, R. Tamil Civilization: New Perspectives. Tamil Arts Academy, 2003.

பட்டினப்பாலை. சங்க இலக்கியம். உ.வே. சாமிநாதையர் பதிப்பு.

புறநானூறு. சங்க இலக்கியம். உ.வே. சாமிநாதையர் பதிப்பு.

Subbarayalu, Y. South India under the Cholas. Oxford University Press, 2012.

திருக்குறள். திருவள்ளுவர்.