சங்க இலக்கியம் என்பது தமிழர்களின் பண்பாடு, வாழ்க்கை முறை, நம்பிக்கைகள், வரலாறு ஆகியவற்றின் அரிய பொக்கிஷமாகும். இவற்றுள் எட்டுத்தொகை நூல்கள், அகத்தையும் புறத்தையும் பாடிய கவிதைகளின் தொகுப்பாகத் திகழ்கின்றன. இந்த எட்டுத்தொகை நூல்களில், தமிழர்களின் தொன்மையான தெய்வமான முருகன் (சேயோன், வேலன்) எவ்வாறு சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளார் என்பதை ஆராய்வது, சங்க காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் மத நம்பிக்கைகள் குறித்த ஆழமான புரிதலை வழங்கும்.

முருகன் – குறிஞ்சி நிலக் கடவுள்:

சங்க இலக்கியம் நிலத்தைப் புவிசார் கூறுகளின் அடிப்படையில் ஐந்து திணைகளாகப் பிரித்தது: குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை. ஒவ்வொரு திணைக்கும் தனிப்பட்ட வாழ்வியல் அம்சங்களும், தெய்வங்களும் உண்டு. இவற்றுள், செங்குத்தான மலைகள் நிறைந்த குறிஞ்சி நிலத்தின் கடவுளாக முருகன் போற்றப்பட்டார். குறிஞ்சி நில மக்களின் வாழ்வியலிலும், அவர்களின் காதல் (அகம்), வீரம் (புறம்) சார்ந்த சடங்குகளிலும் முருகனின் பங்கு பிரிக்க முடியாததாக இருந்தது.

எட்டுத்தொகை நூல்களில் முருகனின் பல்வேறு பரிமாணங்கள்:

எட்டுத்தொகை நூல்களில் முருகன், போர் கடவுளாகவும், காதலின் காவலனாகவும், இயற்கை அன்னையின் ஒரு பகுதியாகவும், நோய்களைத் தீர்க்கும் கடவுளாகவும் பல பரிமாணங்களில் காட்சிப்படுத்தப்படுகிறார்.

1. பரிபாடல்: பரிபாடல் எட்டுத்தொகை நூல்களுள் தனிச்சிறப்பு வாய்ந்தது. இது பெரும்பாலும் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடல்களைக் கொண்டுள்ளது. இதில் முருகனுக்கு எனப் பல பாடல்கள் உள்ளன. முருகனின் அழகு, வீரம், சூரசம்ஹாரம், தேவயானை, வள்ளி ஆகியோருடன் அவர் அருள்புரியும் திருத்தலங்களான திருப்பரங்குன்றம், திருச்சீரலைவாய் (திருச்செந்தூர்) ஆகியவை மிக விரிவாகவும், பக்திப் பெருக்குடனும் பாடப்பட்டுள்ளன. முருகனின் ஆறுமுகங்கள், பன்னிரு தோள்கள், வேல், மயில், சேவல் கொடி போன்ற அம்சங்கள் துதிபாடப்பட்டுள்ளன. இந்தப் பாடல்கள் சங்க காலத்திலேயே முருகன் வழிபாடு எவ்வளவு ஆழமாக வேரூன்றியிருந்தது என்பதற்குச் சான்றுகளாகும்.
2. புறநானூறு: வீரத்தையும், அரசர்களின் மாட்சியையும் பாடும் புறநானூறில், முருகன் போர் வெற்றியின் அடையாளமாகக் குறிப்பிடப்படுகிறார். போருக்குச் செல்லும் மன்னர்களும், வீரர்களும் முருகனின் அருளை வேண்டி நிற்பதையும், வேலின் வல்லமையையும் இப்பாடல்கள் உணர்த்துகின்றன. போர்க்களத்தில் முருகன் அருளால் பெற்ற வெற்றிகள் பல பாடல்களில் சுட்டப்பட்டுள்ளன. முருகனை ‘சேயோன்’ என்றும், ‘வேலன்’ என்றும் குறிப்பிடுவது இங்குப் பரவலாக உள்ளது.
3. அகநானூறு, நற்றிணை, குறுந்தொகை, ஐங்குறுநூறு, கலித்தொகை: இந்த அகநூல் தொகுப்புகளில், முருகன் காதல் வாழ்வுடன் நெருங்கிய தொடர்புடையவராகப் பாவிக்கப்படுகிறார்.
   • வேலன் வெறியாட்டு: தலைவன் பிரிவினால் வாடும் தலைவியின் நோய்க்கு, வேலன் எனப்படும் பூசாரி முருகன் அருள் பெற்றதாகச் சொல்லி, குறிஞ்சி நிலத்தில் ஆடும் ‘வெறியாட்டு’ ஒரு முக்கிய சடங்காக இந்த நூல்களில் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. தலைவியின் நோய் தெய்வத்தால் வந்தது எனக் கருதி, வேலன் முருகு ஏறி ஆடுவதன் மூலம் நோய் நீங்கும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. இது முருகனை ஒரு நோய்தீர்க்கும், அருள் புரியும் தெய்வமாக மக்கள் கருதியதைக் காட்டுகிறது.
   • காதல் தொடர்பு: குறிஞ்சி நிலத் தலைவனும் தலைவியும் சந்திக்கும் இடங்களில், முருகனின் கோயிலும், அவன் அருளும் துணை நிற்பதாகப் பாடல்கள் அமைந்திருக்கும். முருகன் வீற்றிருக்கும் மலைகளின் அருகிலேயே தலைவி தலைவனுக்காகக் காத்திருப்பதும், இருவரும் சந்திப்பதும் இயல்பாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது.
   • கற்சுனை, காந்தள்: முருக வழிபாட்டுடன் தொடர்புடைய கற்சுனைகள் (மலைக் குளங்கள்), காந்தள் மலர்கள் போன்றவை அகப் பாடல்களில் அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகின்றன. இவை முருகனின் இருப்பிடத்தையும், இயற்கை வழிபாட்டையும் சுட்டுகின்றன.

சங்க இலக்கியத்தில் முருகன் சித்தரிப்பின் முக்கியத்துவம்:

சங்க இலக்கியத்தில் முருகனின் சித்தரிப்பு, பிற்கால பக்தி இலக்கியத்தில் காணப்படும் முருகனைப் பற்றிய எண்ணத்திற்கு ஒரு வலுவான அடித்தளமாக அமைந்துள்ளது.

• வேத கால ஸ்கந்தக் கடவுளிலிருந்து வேறுபட்டு, ஒரு தூய தமிழ்க் கடவுளாக முருகன் போற்றப்பட்டதன் ஆரம்ப வடிவம் எட்டுத்தொகை நூல்களில் தெளிவாகிறது.
• போர், காதல், நோய் தீர்க்கும் சக்தி எனப் பன்முகத் தன்மையுடன் அவர் வணங்கப்பட்ட முறை தமிழர்களின் தொன்மையான சமய நம்பிக்கைகளை அழகாகப் பிரதிபலிக்கிறது.
• முருகன் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பிற்குரிய கடவுளாக மட்டுமன்றி, தமிழர்களின் பண்பாட்டு அடையாளத்தின் ஒரு அங்கமாகவே பார்க்கப்பட்டார் என்பதற்கு இவை சான்று பகர்கின்றன.

முடிவுரை:

எட்டுத்தொகை நூல்கள், சங்க காலத் தமிழர்களின் வாழ்வியலின் கண்ணாடி என்றால், அவற்றில் முருகன் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள விதம், தமிழர்களின் சமய உணர்வு, இயற்கை மீதான பக்தி, வீரம், காதல் போன்ற உயரிய விழுமியங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. சங்கப் புலவர்கள் தங்கள் பாடல்களில் முருகனை ஒரு வெறும் தெய்வமாக மட்டுமன்றி, வாழ்வின் ஒவ்வொரு அங்கத்துடனும் தொடர்புடைய ஒரு சக்தியாகப் போற்றிப் பாடியுள்ளனர். இன்றும் முருகன் தமிழர்களின் “தமிழ்க்கடவுள்” என்று போற்றப்படுவதன் ஆணிவேர் இந்த எட்டுத்தொகை சங்க இலக்கியங்களில்தான் புதைந்துள்ளது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மையாகும்.