ஒக்கலிகர்: தோற்றம், வரலாறு மற்றும் தமிழ்நாட்டில் அவர்களின் பூர்வீகம்

Author : S. VEERAKANNAN, Deputy Librarian, Nallamuthu Gounder Mahalingam College, Pollachi (9788175456)

ஒக்கலிகர் என்றால் நிலத்தை உழுபவர் அல்லது உழவர் என்று பொருள். இவர்கள் கர்நாடகாவைச் சேர்ந்த விவசாயிகள் ஆவர். ஒரு காலத்தில் களப்பிரர்கள், போர்வீரர்கள் மற்றும் தளபதிகளாகவும் திகழ்ந்தவர்கள். கி.பி 100–500 வரை தமிழ்நாடு முழுவதையும் ஆண்ட கர்நாடக கன்னட வடுகர்கள் இவர்களே. தேவகவுடா, எஸ்.எம். கிருஷ்ணா, டி.கே. சிவக்குமார் போன்றோர் கர்நாடகாவின் தென் மாவட்டங்களில் இருந்து வந்த ஒக்கலிகர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த முக்கியமான நபர்கள். இவர்களின் முக்கியத் தொழில் காவிரி பாயும் பகுதிகளில் விவசாயம் செய்வது. காவிரி நதி ஆரம்பிக்கும் இடம் முதல் சேலம் வரை இவர்கள் விவசாயம் செய்து வருகின்றனர். மேலும், இவர்கள் ஓசூர், தர்மபுரி போன்ற பகுதிகளிலும் மலைப்பகுதி விவசாயத்திலும் சிறந்து விளங்குகின்றனர். மௌரியர்கள் காலத்தில் புத்த மற்றும் சமண சமயங்களை பின்பற்றிய இவர்கள், தற்போது பெரும்பாலும் சைவர்களாக உள்ளனர். அசைவ உணவுப் பிரியர்களான இவர்கள், ஊர் தோறும் மடங்கள் மற்றும் பள்ளிக் கல்லூரிகளை நிறுவி, அவற்றின் நிர்வாகத்தையும் கவனித்து வருகின்றனர்.

ஒக்கலிக சமுதாயம் இயற்கையின் அறிவை உணர்ந்து, இயற்கை விவசாயத்தை பின்பற்றும் ஒரு சமூகமாக விளங்குகிறது. கள்ளம் கபடமற்ற வெள்ளந்தியான மனதுடையவர்கள் என்பதால், இவர்களை மற்ற சமுதாயத்தினர் ‘கவடற்றோர்’ என்று அழைத்தனர். நாளடைவில், அந்தப் பெயரே மருவி ‘கௌடார்கள்’ என்று மாறியது.

பல காலமாக இவர்கள் மைசூரு தொடங்கி, சிவசமுத்திரத்தில் காவிரி சற்று கீழிறங்கும் வரையிலான பாசனப் பகுதியில் வசித்து வளமுடன் வாழ்ந்தவர்கள். இவர்கள் தமிழ் மற்றும் கன்னடம் ஆகிய இரு மொழிகளையும் பேசக்கூடியவர்கள். மேலும், சைவ சமயத்தில் ஆழ்ந்த பற்றுடையவர்கள்.

பாமினி சுல்தான்கள் இப்பகுதியை ஆக்கிரமித்தபோது, ‘அந்நிய மதத்தைச் சேர்ந்த முரட்டு மக்களுடன் (பாமினி சுல்தான்கள் துருக்கிய வம்சாவளியை சேர்ந்தவர்கள்) நமக்கென்ன கலப்பு’ என்று எண்ணி, அங்கிருந்து நகர்ந்து மேட்டூர், ஈரோடு, சேலம், நாமக்கல், கரூர், திண்டுக்கல் வரை இடம் பெயர்ந்தனர். சிலர் கோவை, பொள்ளாச்சி, உடுமலை போன்ற பகுதிகளுக்கும் சென்றனர். இங்கு தமிழர்களுடன் கலந்து கவுடர்கள், கவுண்டர்களாக மாறினர்!

ஒக்கலிகர் இனத்தின் வரலாறு

காப்பிலியர்கள் துவாபர யுகத்தில் காமதேனுவினுடைய பால் சிவலிங்கத்தின் மீது பட்டு அதிலிருந்து 48 குலங்களாக தோன்றியவர்கள் என்றும், அக்காலத்தில் இமயமலையில் உள்ள சிவலிங்கத்தை காவல் காத்த இனத்தவர்கள் என்றும் ஒரு சில கருத்துகள் நிலவுகின்றன. மேலும், இவர்கள் இஷ்வாகு வம்சாவளியினர் என்றும், இராமாயணம் மற்றும் மகாபாரத காலத்தில் அரச வம்சத்தினராகவும், போர் படை வீரர்களாகவும் இருந்தவர்கள் என்றும் கூறப்படுகிறது.

இவர்கள் குஞ்சடிகர் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்கள். குஞ்சடிகர் என்ற சொல்லுக்கு கிரீக் மொழியில் “ஈட்டியுடைய மனிதன்” என்று பொருள். குஞ்ச என்பது அரசரின் தலையில் இருக்கும் கிரீடத்தில் உள்ள வீரத்தின் அடையாள தூரிகை என்றும் சிலர் கூறுகின்றனர்.

ஒக்கலிகர்கள் இசவாகு வம்சம் அல்லது கங்க குல சத்திரிய வம்சத்தை சேர்ந்தவர்கள் ஆவர். இவர்கள் தமிழ்நாடு, கர்நாடகா மற்றும் ஆந்திரா மாநிலங்களில் வசிக்கும் ஒரு முக்கியமான சமூகம். இந்து சமயத்தில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை உடைய இவர்கள், முகலாயர்களின் ஆட்சி காலத்தில் இஸ்லாமிய சமயத்தைத் தழுவ மறுத்து, இஸ்லாமியர்களின் படையெடுப்பாலும், மேலும் இஸ்லாமிய மன்னன் ஒருவன் தங்கள் சமூகப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்யக் கேட்டதாலும், அவர்களிடமிருந்து தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக தெற்கு நோக்கி இடம் பெயர்ந்தனர் என்று செவிவழி கதைகள் கூறுகின்றன. அவ்வாறு கர்நாடக மாநிலப் பகுதிகளிலிருந்து இடம் பெயர்ந்து வந்தவர்கள் பல கிளை சாதிகளாக ஒக்கலிகர், ஒக்கலிக கவுடா, காப்பிலியக் கவுண்டர், ஒக்கலிகக் கவுண்டர் போன்று பல பிரிவுகளாக ஆனார்கள் என்று மதுரை அரசிதழ்களில் பதிவாகி உள்ளது. இவர்கள் கர்நாடக மாநிலத்தின் மாண்டியா, ஹாசன், தும்கூர், சித்ரதுர்கா மற்றும் மைசூர் பகுதிகளிலிருந்து காஞ்சிபுரம் வந்து, பின்னர் கோயம்புத்தூர், தேனி, மதுரை, திண்டுக்கல், திருநெல்வேலி, ஈரோடு, கிருஷ்ணகிரி போன்ற மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைக்கு ஒட்டியப் பகுதிகளுக்கு குடி பெயர்ந்தனர் என்று காஞ்சி வரதராஜ பெருமாள் கோவில் பதிவில் பதிவாகி உள்ளது.

இந்த தகவல்கள் ஒக்கலிகர் சமூகத்தின் தோற்றம், வரலாறு மற்றும் தமிழ்நாட்டில் அவர்கள் குடியேறியதற்கான காரணங்கள் பற்றிய ஒரு விரிவான கண்ணோட்டத்தை வழங்குகிறது.

சத்திரியர்

சத்திரியர் என்போர் பண்டைய இந்தியாவில் நிலவிய நால் வருண முறை அல்லது நான்கு சமூகப் பிரிவுகளில் ஒன்றைச் சேர்ந்தோரைக் குறிக்கும். பிராமணர், சத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர் என்னும் நான்கு பிரிவுகளை உள்ளடக்கிய, படிமுறை இயல்பு கொண்ட, இந்த முறையில் சத்திரியர்கள் பிராமணருக்கு அடுத்தபடியாக இரண்டாவது நிலையில் வைக்கப்படுகின்றனர். பழைய இந்துச் சமூக அமைப்பில், மனுநீதி என்னும் நூலில் விளக்கப்பட்டபடி, சத்திரியர் பிரிவில் ஆள்வோரும், போர்த்தொழில் புரிவோரும் அடங்குவர். இதிகாசங்களில் வரும், இராமன், கிருஷ்ணன் ஆகியோரும், புத்த சமய நிறுவனரான கௌதம புத்தர், சமண சமயத்தைத் தோற்றுவித்த வர்த்தமான மகாவீரர் ஆகியோரும் சத்திரியர்களே. (Thapar, 2002). இந்த வர்ணாசிரம தர்மம், சமூகத்தின் ஒழுங்கையும், ஒவ்வொரு பிரிவினருக்கும் உரிய கடமைகளையும் வரையறுத்தது.

சத்திரியர்களாகத் தங்களைக் கருதிக்கொள்பவர்கள், பல்வேறு தகுதி நிலைகளிலும் உள்ள பல்வேறு சாதிப்பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்களாக உள்ளனர். இவர்கள் எல்லோருமே ஆட்சியுரிமைக்கான தகுதி, போர்த்தொழில், நிலவுடமை ஆகியவற்றைத் தமது நிலைக்கு அடிப்படையாகக் கொள்கின்றனர். (Bayly, 2001). காலப்போக்கில், பல சமூகங்கள் தங்களின் சமூக நிலையினை உயர்த்திக் கொள்ள சத்திரியர்களாக அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளும் முயற்சியில் ஈடுபட்டனர்.

உட்பிரிவுகள்

ஒக்கலிகர் ஜாதிக்குள் 102 உட்பிரிவுகள் உள்ளன. அவற்றில் சில:

• மொரசு ஒக்கலிகர்
• குஞ்சடிக ஒக்கலிகர் (காப்பிலியர்)
• ரோதாகாரு ஒக்கலிகர்
• ஹலிகார் ஒக்கலிகர்
• ரெட்டி ஒக்கலிகர் [ஆந்திரா]
• குடி ஒக்கலிகர்
• க்ராமா ஒக்கலிகர்
• சோழ ஒக்கலிகர்
• கீரைகார ஒக்கலிகர்
• தரப்பாடி ஒக்கலிகர்
• காப்பு ஒக்கலிகர்
• நம்தாரி ஒக்கலிகர்
• முசுக்கு ஒக்கலிகர் [முசுகு ரெட்டி]
• நொனப ஒக்கலிகர்
• கோட்டே ஒக்கலிகர்
• ஹலாக்கி ஒக்கலிகர்
• உப்பில கொலகா ஒக்கலிகர்
• தாச ஒக்கலிகர்
• ஹொசதேவரு ஒக்கலிகர்
• ஜொகி ஒக்கலிகர்
• செட்டி ஒக்கலிகர்
• கொடவா ஒக்கலிகர்
• கங்கட்கர்/கங்கடிகர் (கங்க சத்ரியா) ஒக்கலிகர்.
• கொடகு ஒக்கலிகர்

இந்த உட்பிரிவுகள், பெரும்பாலும் அவர்களின் பூர்வீகம், தொழில், மற்றும் கலாச்சாரப் பழக்க வழக்கங்களின் அடிப்படையில் உருவானவை. ஒவ்வொரு உட்பிரிவினருக்கும் தனித்துவமான மரபுகளும், சமூகக் கட்டமைப்புகளும் உள்ளன.

பழக்க வழக்கங்கள்

சத்திரிய சமூகத்தின் பழக்க வழக்கங்கள் இடத்திற்கு இடம் மாறுபடுகின்றன. இவர்கள் சமூகத்தில், திண்டுக்கல், மதுரை மற்றும் தேனி மாவட்டங்களில் திருமணத்தில் பெண்களுக்கு தாலி அணியும் வழக்கம் இல்லை. ஆனால் கோவை, ஈரோடு மாவட்டங்களில் தாலி அணிகிறார்கள். “ஊர்கவுண்டர் நல்லா இருந்தா ஊரு நல்லா இருக்கும்” என்பது இவர்களின் நம்பிக்கை. ஊர் கவுண்டர், நாட்டாமை என அழைக்கப்படும் இவர்களின் தலைவர் இச்சமுதாயத்தின் அனைத்து விழாக்களின் போதும் முன் நிறுத்தப்படுவார். இச்சமூக மக்களின் பிரச்சனை, இச்சமூக மக்களுக்குள் பாகப்பிரிவினை என எந்த பிரச்சனையிலும் அந்தந்த ஊரிலுள்ள இச்சமூகத் தலைவர் யாரும் பாதிக்காதவாறு நடுநிலையான தீர்ப்பு வழங்குவார். இவரின் தீர்ப்புக்கு இச்சமூகத்தினர் கட்டுப்படுகின்றனர். இத்தகைய பஞ்சாயத்து முறைகள், சத்திரிய சமூகங்களின் பாரம்பரிய நிர்வாக முறையின் ஒரு பகுதியாக இன்றளவும் கடைபிடிக்கப்படுகிறது (Fuller, 1992).

தாலி கட்டாத திராவிடர்கள்

நீலகிரியில் வாழும் மக்களாகிய தொதவர், கோட்டர் என்பவர்கள் திருமணத்தின்போது தாலி கட்டும் வழக்கம் இல்லாதவர்கள். இவர்களோடு அம்மலையில் வாழும் படகரிடமும் தாலிகட்டும் வழக்கம் இல்லை. கோதாவரி மாவட்டத்து மலைகளில் வாழும் கோயில்களும் தாலி கட்டாதவர்கள். கஞ்சம், விசாகப்பட்டினம் மாவட்டங்-களிலுள்ள மலைவாழ் கொண்டர் என்பவரும் இவர்களது கிளையினரான சவரர் என்பவரும் திருமணத்தின்போது தாலி கட்டும் வழக்கம் இல்லாதவர்கள். இவர்களுள் நீலகிரியில் வாழும் கோட்டர் மனைவி, கணவன் இறந்தபின், தான் அதுவரை-யில் அணிந்திருந்த பித்தளைக்காப்பை மங்கல நீக்கத்திற்கு அறிகுறியாக உடைப்பது வழக்கமாக இருந்து வருகிறது. மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில் வாழும் முதுவர் என்னும் வகுப்பார், சில நூற்றாண்டு-களுக்கு முன் நடைபெற்ற அயலார் படை-யெடுப்பின் போது, மதுரையிலிருந்து இம்மலை நாட்டுப் பகுதிகளுக்கு ஓடிவந்து விட்டதாகக் கூறுவர்.

இவர்கள் கோவை, மதுரை, மற்றும் மலையாள மாவட்டங்களிலுள்ள மலைகளி-லும், திருவாங்கூர் நாட்டிலுள்ள மலைகளிலும் வாழ்ந்து வருகின்றனர். இவர்களிடையே திருமணத்தின்போது மணமகன் மணமகளுக்கு காதணிகளையும், பித்தளைக் காப்பையும், ஒரு புடைவையையும், சீப்பையும் கொடுப்பது வழக்கம். அவன் இறந்த பிறகு அம்மணமகள், அவனால் கொடுக்கப்பட்டுத் தான் அதுவரை-யில் அணிந்து வந்த காதணிகளையும், பித்தளைக் காப்பையும் நீக்கி விடுதல் இன்றும் இருந்துவரும் வழக்கமாகும். (இக்கால மனைவி வளையலை உடைத்தலும், முதுவர் மனைவி வளையலை நீக்கலும், சங்க காலக் கண்ணகி வளையலை உடைத்தலும், வெளிமான் மனைவியர் வளையலை நீக்கியதும் இங்கு சிந்திக்கத்தக்கன). தென்னிந்தியாவில் சில சமூகங்களிடையே தாலி அணியும் வழக்கம் இல்லாதது, ஆரியமயமாக்கலுக்கு முந்தைய திராவிட கலாச்சாரத்தின் எச்சமாக கருதப்படுகிறது (Trautmann, 1981).

கன்னட நாடு மற்றும் படுகர் இனக்குழுக்கள்: ஒரு சமூகவியல் ஆய்வு

கன்னட நாட்டில், காப்பிலியர், கொரகர், காடு குறும்பர், மொகயர், கார்விகள் போன்ற பல்வேறு சாதியினரிடையே தாலி கட்டும் வழக்கம் இல்லை. இது, தென்னிந்தியாவின் பல சமூகங்களில் நிலவும் திருமண முறைகளில் காணப்படும் மாறுபட்ட கலாச்சார நடைமுறைகளுக்கு ஒரு சான்றாக விளங்குகிறது. குறிப்பாக, கார்வி இனத்தை சேர்ந்த பரதவர்கள், பெண்ணுக்கு பொன்மணி (தாரைமணி) கழுத்தில் கட்டி, திருமண பந்தலுக்கு அழைத்து வருகின்றனர். மேலும், காப்பிலியர் இன மக்கள் கரிய கண்ணாடி வளையல்களை அணிகின்றனர். இந்த நடைமுறைகள், ஒவ்வொரு சமூகமும் தங்களது தனித்துவமான அடையாளத்தையும் பாரம்பரியத்தையும் பேணி காக்கின்றன என்பதை எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

படுகர்கள்

நீலகிரி மலையில் வாழும் படுகர் இனத்தவர்கள், ஒக்கலிகர் சமூகத்தின் ஒரு பிரிவினராகவும், காப்பு இனத்தின் உட்பிரிவினர்களுள் ஒருவராகவும் கருதப்படுகின்றனர். “படுகர்” என்ற சொல்லுக்கு “வடக்கிலிருந்து வந்தவர்கள்” என்று பொருள். நீலகிரியில் வாழும் 18 இன மக்களுள் ஒருவரான இவர்கள், படுகு என்ற தனித்துவமான மொழியைப் பேசுகின்றனர். இந்த மொழிக்கு வரிவடிவம் கிடையாது. இது அவர்களின் வாய்மொழி பாரம்பரியத்தின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துகிறது (Thurston, Edgar, and K. Rangachari. Castes and Tribes of Southern India. Government Press, 1909).

நீலகிரியில் குடியேற்றம்

படுகர்கள் நீலகிரி மலையில் குடியேறியது ஏறத்தாழ 200 வருடங்களுக்கு முன்புதான் என்று கூறப்படுகிறது. இருப்பினும், சிலர் அவர்கள் 800 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே நீலகிரியில் குடியேறி இருக்கலாம் என்று கருதுகின்றனர். வேறு கருத்துக்களின் அடிப்படையில், அவர்கள் 12ஆம் நூற்றாண்டுக்கும் 16ஆம் நூற்றாண்டுக்கும் இடையே குடியேறியதாகவும், சுமார் 300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்து பெருமளவில் படுகர்கள் நீலகிரியில் வசிக்க ஆரம்பித்ததாகவும் நம்பப்படுகிறது (Hockings, Paul. Ancient Hindu Refugees: Badaga Identity and Social History. Mouton, 1980). இந்த மாறுபட்ட கருத்துக்கள், படுகர் இன மக்களின் குடியேற்ற வரலாறு இன்னும் முழுமையாக ஆராயப்படவில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.

படுகர் இனப் பிரிவுகள்

நீலகிரியில் வாழும் படுகர்களை வடுகர், படகர், கௌடர் என்றும் அழைக்கின்றனர். நீலகிரி படகர் சமுதாயத்தில் உதயா, அருவா, அதிகாரி, கனகா, படகா, டொரிய உள்ளிட்ட 18 பிரிவுகள் உள்ளன. இந்த உட்பிரிவுகள், சமூக அமைப்பு, தொழில் மற்றும் பிற கலாச்சார காரணிகளின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம். இது அவர்களின் சமூக கட்டமைப்பின் சிக்கலான தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது (Walker, Anthony R. The Toda of South India: A New Look. Hindustan Publishing Corporation, 1986).

காப்பிலியரின் பிரிவுகள்

காப்பிலியர் இன மக்கள் நான்கு முக்கிய பிரிவுகளாக உள்ளனர்:

1. வொக்கலிகர் – விவசாயம் செய்பவர்கள்.
2. மூறு பாலயநூறு – மூன்று வளையல் மக்கள் (மூன்று வளையல் ஒக்கலிகர்).
3. பொட்டு கட்டொரு – பொட்டு (தாலி) அணிபவர்கள்.
4. வெக்குலத்தொடு – போர் தொழில் செய்பவர்கள்.

ஒவ்வொரு பிரிவும் ஒரு குறிப்பிட்ட தொழிலையும் சமூக நிலையையும் பிரதிபலிக்கிறது. இது அவர்களின் சமூக வாழ்க்கையில் தொழிலின் முக்கியத்துவத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

இடப்பெயர்ச்சி

தொழில், ஆட்சி மாற்றம், முகலாயர் படையெடுப்பு போன்ற பல்வேறு காரணங்களினால், கன்னட தேசத்தை பூர்வீகமாக கொண்டிருந்த பல குழுவினர் தமிழ்நாடு, ஆந்திரா மற்றும் வேறு சில இடங்களுக்கும் இடம் பெயர்ந்தனர். தமிழ்நாட்டுக்கு இடம் பெயர்ந்தவர்கள் வொக்கலிகர், வொக்கலிக கவுடா, காப்பிலியக் கவுண்டர், ஒக்கலிகக் கவுண்டர் போன்ற பல்வேறு பிரிவுகளாக வசித்து வருகின்றனர். இதேபோல், ஆந்திராவிற்குக் குடிபெயர்ந்தோர் அங்கு திலகா, ரெட்டி, காப்பு என்ற பெயர்களில் வாழ்ந்து வருகின்றனர். இந்த இடப்பெயர்வு, சமூகங்களின் கலாச்சார மற்றும் அடையாள மாற்றங்களுக்கு வழிவகுத்தது. ஒரு சமூகத்தின் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரத்தை புரிந்து கொள்ள இடப்பெயர்வு ஒரு முக்கிய காரணியாக அமைகிறது (Bourdieu, Pierre. Distinction: A Social Critique of the Judgement of Taste. Harvard University Press, 1984).

முடிவாக, கன்னட நாடு மற்றும் நீலகிரி மலைப்பகுதிகளில் வாழும் பல்வேறு இனக்குழுக்களின் சமூகவியல் ஆய்வானது, அவர்களின் தனித்துவமான கலாச்சார மரபுகள், சமூக கட்டமைப்புகள் மற்றும் இடப்பெயர்வு வரலாறுகளை வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த ஆய்வுகள், தென்னிந்திய சமூகங்களின் பன்முகத்தன்மையையும் சிக்கலான தன்மையையும் புரிந்து கொள்ள உதவுகின்றன.

காப்பிலியர் சமூகத்தின் அமைப்பு, தொழில் மற்றும் வாழ்க்கை முறை

காப்பிலியர் சமூகம், தென்னிந்தியாவில் குறிப்பாக தமிழ்நாடு மற்றும் கர்நாடகாவில் பரவலாக வாழும் ஒரு விவசாய சமூகமாகும். இந்த சமூகத்தின் அமைப்பு பல உட்பிரிவுகளைக் கொண்டதாக உள்ளது. இந்த உட்பிரிவுகள், கிளைகள் அல்லது பெடகு என்று அழைக்கப்படுகின்றன. காப்பிலியர் சமூகத்தில் 48 உட்பிரிவுகள் உள்ளன. இந்த உட்பிரிவுகள் அக்காலத்தில் அவர்கள் செய்து வந்த தொழிலின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டன.

காப்பிலியரின் 48 உட்பிரிவுகள்:

1. பசலேனவரு
2. ஜனகல்லுனவரு
3. அரசனவரு
4. ஜலெடனவரு
5. ராகெனவரு
6. ஹவினவரு
7. அட்டேனவரு
8. ஆலுவனவரு
9. தான்யாடவரு
10. எரடுகீரேயவரு
11. கரடெனவரு
12. ஹாலனவரு
13. சூரியனவரு
14. உண்டேனவரு
15. எம்மேனவரு
16. யாரேனவரு
17. ஹுலியாரு
18. செட்டேனவரு
19. கொநேனவரு
20. அல்பேனவரு
21. பெல்லேனவரு
22. அண்டேனவரு
23. ஜீரிகேனவரு
24. கட்டாரடவரு
25. வனமனவரு
26. காக்கேனவரு
27. மெனுசேனவரு
28. கம்பளியவரு
29. இழையவரு
30. மைனவரு
31. அரலேனவரு
32. கரிகேரு
33. சாரங்கடவரு
34. ராவுத்தடவரு
35. ஹுத்தடவரு
36. கொடியாவரு
37. ஜாரியவரு
38. காலேனவரு
39. படவனவரு
40. தசலேனவரு
41. உருளியெனவரு
42. அஷ்டேனவரு
43. சாஷ்ட்ரடவரு
44. தமகுதியவரு
45. கொக்கேனவரு
46. கள்ளேதேவரு
47. மீஷ்லேனவரு
48. வொலகள்ளேரரு

தமிழகத்தில் உள்ள மற்ற கிளைகள்:

1. கள்ளகன்டெயவரு
2. ஜக்கேலதேவரு
3. தான்டடவரு
4. கொட்டகெரினவரு
5. சாக்குவல்லேரு
6. கொடெஹல்லியவரு
7. சௌந்திரியாரு
8. கரவனவரு
9. ஹுட்டெனவரு
10. அரமணாரு
11. நிம்பேனவரு
12. தேவனவரு
13. ஹாலகட்டானவரு
14. உறவினவரு
15. கன்னசேர்வை
16. லோக்கனவாரு

சமூக உறவு மற்றும் வாழ்க்கை முறை:

காப்பிலியர் சமூகத்தில், இந்த கிளைகளைக் கொண்டு உறவு முறைகள் வரையறுக்கப்படுகின்றன. ஒரே கிளை மற்றும் சகோதர கிளைகளில் திருமணம் செய்வது தவிர்க்கப்படுகிறது. இவர்கள் இந்து மதத்தில் ஆழ்ந்த பக்தி கொண்டவர்கள். இயற்கை, விலங்குகள் மற்றும் பறவைகளுடன் ஒன்றிணைந்து வாழ்கின்றனர். காப்பிலியர் சமூகத்தில் போர்த்தொழில் செய்பவர்கள், விவசாயம் செய்பவர்கள் மற்றும் வியாபாரம் செய்பவர்கள் என பல பிரிவுகள் உள்ளன.

எட்கர் தர்ஸ்டன் தனது “தென் இந்திய குலங்கள் மற்றும் சாதிகள்” (Castes and Tribes of Southern India) என்ற நூலில், காப்பிலியர்கள் விவசாயம் மற்றும் போர் செய்வதில் திறமைசாலிகள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார் (Thurston, Edgar. Castes and Tribes of Southern India. Government Press, Madras, 1909.). இது அவர்களின் பன்முகத் திறமையை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

குல தெய்வங்களும் காப்பிலியர் (ஒக்கலிகர்) சமூகத்தின் அடையாளமும்

தென்னிந்தியாவின் முக்கிய சமூகங்களில் ஒன்றான ஒக்கலிகர் (காப்பிலியர் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர்) சமூகம், கர்நாடகா, தமிழ்நாடு மற்றும் ஆந்திரா போன்ற மாநிலங்களில் பரவலாக வாழ்கிறது. இவர்கள் பாரம்பரியமாக வேளாண்மையை முதன்மைத் தொழிலாகக் கொண்டவர்கள். இச்சமூகத்தின் தனித்துவமான பண்பாட்டில், அவர்களின் சமய நம்பிக்கைகள், வாய்மொழி இலக்கியங்கள், சமூகத் தலைவர்களின் பங்களிப்புகள் மற்றும் கல்விக்கான முக்கியத்துவம் ஆகியவை ஆழமான வேர்களைக் கொண்டுள்ளன. இக்கட்டுரை, காப்பிலியர் சமூகத்தின் குல தெய்வ வழிபாடு, அவர்களின் பண்பாட்டு விழுமியங்களைப் பிரதிபலிக்கும் பழமொழிகள், சமூகத்திற்குப் பெருமை சேர்த்த குறிப்பிடத்தக்க ஆளுமைகள் மற்றும் கல்வி மேம்பாட்டிற்காக அவர்கள் நிறுவிய நிறுவனங்கள் ஆகியவற்றை விரிவாக ஆராய்கிறது.

குல தெய்வ வழிபாடு: வம்சாவளியின் புனிதத்துவம்

காப்பிலியர்கள் தங்கள் குலத்தின் அடையாளமாக விளங்கும் குல தெய்வங்களை வழிபடுவதை முதன்மையாகக் கொண்டுள்ளனர். இவர்களது குல தெய்வங்கள் பெரும்பாலும் தங்கள் குலத்தில் பிறந்து வாழ்ந்த பெண்களாகவே இருப்பது ஒரு குறிப்பிடத்தக்க அம்சமாகும். இது பெண் தெய்வ வழிபாட்டின் முக்கியத்துவத்தையும், மூதாதையர் வழிபாட்டின் ஒருF வடிவத்தையும் (கேரளாவில் நாயர்கள் போன்ற சமூகங்களிலும் இது காணப்படுகிறது (Fuller 143)) காட்டுகிறது. இந்த பெண் தெய்வங்கள் குடும்பத்தைப் பாதுகாப்பவர்களாகவும், வம்சத்தைக் காப்பவர்களாகவும் நம்பப்படுகின்றனர். இவர்களுக்குக் கோயில்கள் அமைத்துச் சடங்குகள் செய்து வழிபடுவது சமூகத்தின் ஒருங்கிணைப்பிற்கும், பாரம்பரியத்தைப் பேணி வருவதற்கும் உதவுகிறது.

குல தெய்வங்களில் சில:

1. வெள்ளமாலை
2. வீருமாரம்மன்
3. வீருபொம்மக்கா
4. வீருமுத்தம்மா
5. வீருமல்லம்மா
6. சவுடம்மா
7. வீருநாகம்மா
8. வீருகண்ணம்மா
9. சேவியம்மா
10. மதுமுத்தம்மா
11. வீருமாத்தியம்மா
12. எரசிக்கம்மா
13. வீருதம்மா மற்றும் பல. (காப்பிலியர் சமூக மரபுகள்)

இந்த தெய்வங்களின் பெயர்கள், ‘வீரு’ என்ற முன்னொட்டுடன் (வீரம் அல்லது விறகுடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம்) அல்லது நேரடியாகப் பெண் பெயர்களாக அமைந்திருப்பது, இந்த தெய்வங்கள் சமூகத்தின் குறிப்பிட்ட பெண்களின் வீரச் செயல்கள், தியாகங்கள் அல்லது நற்பண்புகளின் அடிப்படையில் தெய்வ நிலைக்கு உயர்த்தப்பட்டிருக்கலாம் என்பதைக் குறிக்கிறது. குல தெய்வ வழிபாடு என்பது வெறும் சடங்காக அமையாமல், தங்கள் வம்சாவளியின் தொடர்ச்சியையும், பெண்களின் பங்களிப்பையும் அங்கீகரிக்கும் ஒரு பண்பாட்டுச் செயலாகப் பார்க்கப்படுகிறது.

பழமொழிகள்: பண்பாட்டு விழுமியங்களின் பிரதிபலிப்பு

ஒவ்வொரு சமூகத்தின் பழமொழிகளும் அவற்றின் வாழ்க்கை முறை, மதிப்புகள், மற்றும் உலகப் பார்வையைத் தெளிவாக எடுத்துக்காட்டும். காப்பிலியர் சமூகத்தின் பழமொழிகளும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. ஆந்திரா போன்ற பகுதிகளில் பிற சமூகத்தினராலும் அறியப்படும் சில பழமொழிகள் இச்சமூகத்தின் தனித்தன்மைகளை வெளிப்படுத்துகின்றன:

• “காப்பு அனைவரையும் காப்பான் (காவல் செய்வான்)”: இந்த பழமொழி காப்பிலியர்களின் பாரம்பரியப் பாத்திரத்தைக் குறிக்கிறது. இவர்கள் விவசாயத்துடன் சேர்த்து, கிராமங்களின் பாதுகாப்பிலும், காவல் செய்யும் தொழிலிலும் ஈடுபட்டிருக்கலாம் அல்லது சமூகத்திற்குள் பாதுகாப்பனவர்களாக இருந்திருக்கலாம். இது அவர்களின் நம்பகத்தன்மையையும், பாதுகாக்கும் திறனையும் வலியுறுத்துகிறது.
• “காப்பு கோட்டைக்கு போக மாட்டான் (அரசரிடம் சென்று முறையிட மாட்டான்)”: இப் பழமொழி காப்பிலியர்களின் தற்சார்பு மற்றும் சுயமரியாதையைக் காட்டுகிறது. தங்களுக்குள் ஏற்படும் பிரச்சினைகளைத் தாங்களே தீர்த்துக்கொள்வார்கள் என்றும், அரசையோ, வெளியாட்களையோ நாட மாட்டார்கள் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம். இது அவர்களின் சமூகக் கட்டமைப்புக்குள் இருந்த தன்னாட்சித் தன்மையைப் புலப்படுத்துகிறது (Singh 983).
• “காப்புவைப் போல விவசாயம் செய்ய முடியாது”: இது காப்பிலியர்களின் முதன்மைத் தொழிலான விவசாயத்தில் அவர்களுக்கு இருக்கும் திறனையும், உழைப்பையும் போற்றுகிறது. விவசாயத்தில் அவர்களின் நுட்பத்தையும், கடின உழைப்பையும் இப்பழமொழி சுட்டிக்காட்டுகிறது.

இந்தப் பழமொழிகள் மூலம் காப்பிலியர்கள் தங்களைத் தற்காத்துக் கொள்ளும் திறன் கொண்டவர்கள், தன்னம்பிக்கை மிக்கவர்கள், மற்றும் விவசாயத்தில் தேர்ச்சி பெற்றவர்கள் என்ற பிம்பம் வெளிப்படுகிறது. இது அவர்களின் சமூகப் பெருமையின் ஒரு கூறாகும்.

குறிப்பிடத்தக்க ஆளுமைகள்: சமூகத்தின் பங்களிப்புகள்

காப்பிலியர் சமூகம் பல்வேறு துறைகளில் சிறந்து விளங்கிய பல ஆளுமைகளை உருவாக்கியுள்ளது. அரசியல், கல்வி, நிர்வாகம், கலை மற்றும் சமூகத் தலைமை எனப் பல்வேறு தளங்களில் இவர்கள் குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்புகளைச் செய்துள்ளனர். இவர்களில் சிலர்:

• பேரரசர் கெம்பெ கவுடா: பெங்களூரு நகரத்தை நிறுவிய இவரைக் கர்நாடக வரலாற்றில் முக்கிய இடம் வகிக்கிறார் (Rice 340-341). ஒக்கலிகர் சமூகத்தின் வரலாற்றுப் பெருமைக்கு இவர் ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
• ஹெச். டி. தேவ கவுடா: இந்தியாவின் 14வது பிரதமராகவும், கர்நாடக மாநிலத்தின் முன்னாள் முதலமைச்சராகவும் (1994–1996) பதவி வகித்த இவர், இந்திய அரசியலில் குறிப்பிடத்தக்கத் தலைவராக அறியப்படுகிறார் (Parliament of India). இவர் சமூகத்தின் அரசியல் பங்களிப்பிற்கு ஒரு சான்று.
• டி. பானுமைய கவுடர்: மைசூரில் பானுமையா கலை, அறிவியல் மற்றும் பொறியியல் கல்லூரியை நிறுவிய இவர், கல்வித் துறைக்குச் சமூகத்தின் பங்களிப்பை உணர்த்துகிறார்.
• வி.கே. கணபதி (B.A., B.T.): முன்னாள் தமிழ்நாடு ஒக்கலிகர் மகா ஜனசங்கத் தலைவர். சமூக அமைப்புகளின் மூலம் மக்களை ஒருங்கிணைத்து மேம்பாட்டிற்காகப் பாடுபட்டவர்.
• என்.எஸ்.கே. பொன்னையா கவுடர்: ஒக்கலிகர் சமூகத் தலைவர் (கூடலூர்), கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி சமூக மேம்பாட்டிற்கு உதவியவர்.
• ர. முத்துராம்கவுடர்: பெரிய நாட்டாண்மைக்காரர், ஒக்கலிகர் ஜாதித் தலைவர் (பூதிப்புரம்). பாரம்பரிய சமூகத் தலைமைப் பொறுப்புகளின் எடுத்துக்காட்டு.
• வி.பி. பாலசுப்பிரமணியன்: தமிழக சட்டப்பேரவையின் முன்னாள் துணை சபாநாயகர். தமிழக அரசியலில் சமூகத்தின் பிரதிநிதித்துவத்தைக் காட்டியவர்.
• நீதியரசர் முருகேசன்: உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி. நீதித் துறையில் சமூகத்தின் பங்களிப்பு.
• டாக்டர் சிவசாமி கவுண்டர்: தமிழக விவசாயிகள் சங்கத் தலைவர். விவசாயிகளின் நலனுக்காகப் பாடுபட்டவர்.
• கவியரசு. நா. காமராசன்: முன்னாள் கதர் வாரிய துணைத்தலைவர் (கூடலூர்). கலை மற்றும் இலக்கியத் துறையில் சமூகத்தின் திறமையைக் காட்டியவர்.
• ஒ. ஆறுமுகசாமி: விஜயலட்சுமி அறக்கட்டளை (கோவை). சமூக சேவை மற்றும் அறப்பணிகளில் பங்கேற்பு.

இந்த ஆளுமைகள், காப்பிலியர் சமூகம் வெறும் வேளாண்மைச் சமூகமாக மட்டுமல்லாமல், அரசியல், கல்வி, நீதி, கலை மற்றும் சமூகத் தலைமை எனப் பல துறைகளிலும் சிறந்து விளங்கியவர்கள் என்பதை எடுத்துக்காட்டுகின்றனர்.

கல்வி நிறுவனங்கள்: சமூக மேம்பாட்டின் உந்துசக்தி

காப்பிலியர் சமூகம் கல்விக்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் அளித்து வருகிறது. சமூகத்தின் சார்பில் அல்லது சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களால் பல கல்வி நிறுவனங்கள் நிறுவப்பட்டு நிர்வகிக்கப்படுகின்றன. இவை சமூக உறுப்பினர்களுக்குக் கல்வி வாய்ப்புகளை வழங்குவதோடு, அவர்களின் சமூக மற்றும் பொருளாதார நிலையை மேம்படுத்தவும் உதவுகின்றன.

முக்கியமான சில கல்வி நிறுவனங்கள்:

• ஆதி சுஞ்சனகிரி மகளிர் கலை அறிவியல் கல்லூரி, பெங்களூர்.
• ஆதி சுஞ்சனகிரி மகளிர் கலை அறிவியல் கல்லூரி, கம்பம்.
• என்.எஸ்.கே. பொன்னையா கவுடர் மேல்நிலைப்பள்ளி, கூடலூர்.
• கஸ்தூரிபாய் மேல்நிலைப்பள்ளி, காமயக்கவுண்டன்பட்டி, தேனி.
• நஞ்சையன் லிங்கம்மாள் பாலிடெக்னிக் கல்லூரி, மேட்டுப்பாளையம்.
• ஆதித்யா பொறியியற் கல்லூரி, கோயம்புத்தூர்.
• ஸ்ரீ விஜயலட்சுமி மெட்ரிக் மேல்நிலைப் பள்ளி, சிறுமுகை.
• தி. துரைசாமி கவுடர் மேல்நிலைப்பள்ளி, சீளியூர், கோவை மாவட்டம்.
• தாசப்பகவுடர் மாணவர்கள் தர்ம விடுதி, கோபிச்செட்டிப்பாளையம்.

இந்த நிறுவனங்கள், ஆரம்பக் கல்வி முதல் உயர்கல்வி வரையிலான வாய்ப்புகளை வழங்கி, சமூகத்தின் எதிர்கால சந்ததியினருக்குப் பிரகாசமான பாதையை அமைத்துக் கொடுக்கின்றன. கல்வி நிறுவனங்கள் மூலம் சமூக அறிவும் விழிப்புணர்வும் அதிகரித்து, ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் மேம்பாட்டிற்கும் இது வழிவகுக்கிறது (Jayaram 651). கல்வி சமூகம் தனது பாரம்பரிய மதிப்புகளைப் பேணிக்கொள்ளவும், நவீன சவால்களை எதிர்கொள்ளத் தேவையான அறிவைப் பெறவும் உதவுகிறது.

காப்பிலியர் (ஒக்கலிகர்) சமூகம், தனது தனித்துவமான குல தெய்வ வழிபாட்டின் மூலம் வம்சாவளியையும் பெண்களின் பங்களிப்பையும் போற்றுகிறது. அவர்களின் பழமொழிகள், சமூகத்தின் பாரம்பரியமான பாதுகாப்புத் திறன், தற்சார்பு மற்றும் விவசாயத் திறமையை வெளிப்படுத்துகின்றன. கெம்பெ கவுடா, ஹெச். டி. தேவ கவுடா போன்ற குறிப்பிடத்தக்க ஆளுமைகள் மூலம் அரசியல், வரலாறு மற்றும் பிற துறைகளில் இச்சமூகத்தின் பங்களிப்புத் தெளிவாகிறது. மேலும், கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி, கல்விக்கு அவர்கள் அளிக்கும் முக்கியத்துவம் சமூக மேம்பாட்டிற்கான அவர்களின் உறுதிப்பாட்டை உணர்த்துகிறது. இந்த அம்சங்கள் அனைத்தும் இணைந்து காப்பிலியர் சமூகத்தின் வளமான பண்பாட்டையும், தனித்துவமான அடையாளத்தையும், காலங்காலமாக அவர்கள் பேணிவரும் விழுமியங்களையும் எடுத்துக்காட்டுகின்றன

மேற்கோள்கள்

• Bayly, S. (2001). Caste, Society and Politics in India from the Eighteenth Century to the Modern Age. Cambridge University Press.
• Fuller, C. J. (1992). The Camphor Flame: Popular Hinduism and Society in India. Princeton University Press.
• Thapar, R. (2002). Early India: From the Origins to AD 1300. University of California Press.
• Trautmann, T. R. (1981). Dravidian Kinship. Cambridge University Press
• Bourdieu, Pierre. Distinction: A Social Critique of the Judgement of Taste. Harvard University Press, 1984.
• Hockings, Paul. Ancient Hindu Refugees: Badaga Identity and Social History. Mouton, 1980.
• Thurston, Edgar, and K. Rangachari. Castes and Tribes of Southern India. Government Press, 1909.
• Walker, Anthony R. The Toda of South India: A New Look. Hindustan Publishing Corporation, 1986
• Fuller, C. J. The Nayars Today. Cambridge University Press, 1976. (Used as a general comparison point for matrilinear/ancestor worship in South India).
• Jayaram, N. “Higher Education and the Stratification of Status: A Study of the Vokkaligas in Karnataka.” Sociological Bulletin, vol. 46, no. 1, Mar. 1997, pp. 63-81. JSTOR, www.jstor.org/stable/23619829. (Discusses Okkaliga focus on education).
• Parliament of India. “Members Profile: Deve Gowda Shri H.D.” Lok Sabha, old.loksabha.nic.in/lsarcm/biographies/14_ls/deve_gowda.htm. Accessed 26 Oct. 2023. (Source for H.D. Deve Gowda’s profile).
• Rice, B. Lewis. Mysore: A Gazetteer Compiled for Government. Vol. 1, Archibald Constable & Co., 1897. (Historical source mentioning Kempe Gowda I and the founding of Bangalore).
• Singh, K. S., editor. People of India: National Series Volume IX: Communities, Segments, Synonyms, Surnames and Titles. Oxford University Press, 1996. (General reference for community names and characteristics, listing Okkaliga/Kaappiliyar)