சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்கள்

சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்கள்: இயற்கையும் வாழ்வும் பண்பாடும்

சுருக்கம்

சங்க இலக்கியம், பழந்தமிழரின் வாழ்வியல், பண்பாடு, மற்றும் இயற்கை மீதான ஆழ்ந்த புரிதலை வெளிப்படுத்தும் ஒரு கண்ணாடி. இத்தொகுப்பில், தாவரங்கள் வெறும் பின்னணியாக அமையாமல், கதைக்களத்தின் மையமாகவும், குறியீடாகவும், அன்றாட வாழ்வின் இன்றியமையாத அங்கமாகவும் திகழ்கின்றன. இக்கட்டுரை சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்கள் எவ்வாறு சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதையும், அவை நிலப்பகுப்பு, அகத்திணைகள், புறத்திணைகள், சடங்குகள், உணவு, மருத்துவம் போன்ற பல்வேறு நிலைகளில் வகித்த பங்களிப்பையும் ஆராய்கிறது. சங்கத் தமிழர்கள் இயற்கையோடு ஒன்றிய வாழ்வை மேற்கொண்டதற்கும், தாவரங்களின் மீதான அவர்களின் நுட்பமான அறிவிற்கும் இது ஒரு சான்றாகும்.

1. அறிமுகம்

சங்க இலக்கியம் (கி.மு. 300 – கி.பி. 300 என மதிப்பிடப்படும் காலம்) பழந்தமிழரின் சமூக, பொருளாதார, பண்பாட்டு மற்றும் கலை இலக்கிய வாழ்வை அப்பட்டமாகக் காட்டுகிறது. எட்டுத்தொகை, பத்துப்பாட்டு நூல்களில் ஆயிரக்கணக்கான பாடல்கள், இயற்கை வருணனைகளாலும், தாவரங்களின் சித்தரிப்பினாலும் நிரம்பியுள்ளன. சங்கப் புலவர்கள் தாங்கள் வாழ்ந்த சூழலையும், கண்ட காட்சிகளையும், அவற்றின் உள்ளீடான உணர்வுகளையும் தாவரங்களோடு இணைத்துப் பாடியுள்ளனர். இப்பாடல்கள், தாவரங்கள் தமிழ் நிலப்பரப்பில் எதேச்சையாக வளர்ந்த பொருட்களைத் தாண்டி, மனித வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு அசைவிலும், உணர்விலும், சடங்கிலும் பின்னிப் பிணைந்திருந்ததை உணர்த்துகின்றன. இக்கட்டுரை சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்களின் பன்முகப் பயன்பாடுகளையும், அதன் குறியீட்டுத் தன்மைகளையும் விரிவாக ஆராய்கிறது.

2. சங்க இலக்கியத்தின் நிலப்பகுப்பும் தாவரங்களும்

சங்க இலக்கியத்தின் தனித்துவமான அம்சம், நிலப்பகுப்பு அடிப்படையிலான அகத்திணைப் பிரிவுகளாகும். ஒவ்வொரு நிலப்பகுதியிலும், அங்குள்ள மக்களின் வாழ்வியல், உணர்வுநிலைகள், தெய்வங்கள், விலங்குகள், தாவரங்கள் ஆகியவை தனித்தன்மையுடன் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இது, தாவரங்களுக்கும் மக்களின் வாழ்வுக்கும் உள்ள நெருங்கிய தொடர்பை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

• குறிஞ்சி (மலையும் மலைசார்ந்த இடமும்): மலையும் மலைச்சாரலும் காதலின் களவாகிய புணர்தல் நிலமாக குறிஞ்சி வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு குறிஞ்சிப் பூ முதன்மையான தாவரமாகும். 12 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை பூக்கும் குறிஞ்சிப் பூ, அரிய காதலைக் குறிக்கப் பயன்பட்டது. வேங்கை, அகில், சந்தனம், காந்தள், தென்னை, பலா, மூங்கில் போன்ற தாவரங்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக, வேங்கை மரம் களவொழுக்கம் வெளிப்படும் இடமாகவும், திருமணம் நடைபெறும் இடமாகவும் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது.
• முல்லை (காடும் காடுசார்ந்த இடமும்): காடும் காடுசார்ந்த இடமும் கற்பொழுக்கத்தின் பிரிதல், காத்திருத்தல் நிலமாக முல்லை வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. முல்லைப் பூ, கார்காலத்தில் பூத்து, தலைவன் திரும்பி வரும் அறிகுறியாகவும், தலைவியின் பொறுமையின் அடையாளமாகவும் விளங்குகிறது. காயா, கொன்றை, பிடவம், தளவம், செங்காந்தள், பூசணி, அவரை போன்ற தாவரங்கள் இங்கு காணப்படும்.
• மருதம் (வயலும் வயல்சார்ந்த இடமும்): வயலும் வயல்சார்ந்த இடமும் ஊடலாகிய புணர்ச்சி நிலமாக மருதம் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு தாமரை, குவளை, ஆம்பல், மருது, செங்கழுநீர், நெல், கரும்பு, வாழை போன்ற தாவரங்கள் முதன்மை பெறுகின்றன. இங்குள்ள பூக்கள், தலைவன்-தலைவி ஊடலின் வெவ்வேறு நிலைகளை உருவகப்படுத்தப் பயன்பட்டன. நெல், கரும்பு போன்ற வேளாண் பயிர்கள் மருத நில மக்களின் செழிப்பான வாழ்வாதாரத்தைக் காட்டுகின்றன.
• நெய்தல் (கடலும் கடல்சார்ந்த இடமும்): கடலும் கடல்சார்ந்த இடமும், தலைவன் பிரிந்து சென்றதால் ஏற்படும் இரங்கல், வருத்தம் நிலமாக நெய்தல் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. தாழை, கண்டல், புன்னை, ஞாழல், அத்தியல், சங்கு, அலர் போன்றவை இங்கு காணப்படும் தாவரங்கள். புன்னை மரம், தலைவியின் வருத்தத்திற்கு சாட்சியாகவும், கடலோர வாழ்வின் அடையாளமாகவும் விளங்குகிறது.
• பாலை (மணலும் மணல்சார்ந்த இடமும்/வறண்ட நிலம்): வறண்டுபோன நிலம் பிரிதல் நிலமாக பாலை வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு பாலை, ஓமை, இலுப்பை, கள்ளி, எருக்கலை, வெங்காயம் போன்ற வறண்ட நிலத் தாவரங்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இந்தத் தாவரங்கள் தலைவன் பிரிந்து சென்ற தலைவியின் துயரத்தையும், காட்டின் கடுமையையும், பயணத்தின் இடர்களையும் உணர்த்தப் பயன்படுகின்றன.

3. தாவரங்களின் குறியீட்டுத் தன்மை

சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்கள் வெறும் இயற்கை வருணனைகளாக நிற்காமல், ஆழமான குறியீட்டுப் பொருளைக் கொண்டுள்ளன.

• அகத்திணைக் குறியீடுகள்: ஒவ்வொரு திணைக்கும் உரிய பூக்கள், அத்திணைக்குரிய உரிப்பொருட்களை (காதல், கற்பு, ஊடல், பிரிதல், இரங்கல்) உணர்த்தும் குறியீடுகளாகப் பயன்பட்டன. குறிஞ்சிப் பூ புணர்ச்சியையும், முல்லைப் பூ காத்திருத்தலையும், மருதப் பூ ஊடலையும், நெய்தல் பூ வருத்தத்தையும், பாலைப் பூ பிரிதலையும் உணர்த்தின.
• உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகள்: செங்காந்தள் மலர், தலைவியின் மலர் போன்ற விரல்களுக்கும், வேங்கை மலர், தலைவியின் மேனிக்கும் உவமையாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன. தாமரை மலர் தூய்மை, அழகு, செழிப்பு ஆகியவற்றின் அடையாளமாகக் கருதப்பட்டது.
• சமூகக் குறியீடுகள்: வேங்கை மரம், களவு வெளிப்பட்டுத் திருமணம் முடித்ததற்கான அடையாளமாகப் பயன்பட்டது. களிறு, வேங்கை மரத்தைச் சந்தன மரமென நினைத்துத் தேய்த்ததாகக் கூறப்படுவது, காதலின் மயக்கத்தை உணர்த்துகிறது.

4. அன்றாட வாழ்வில் தாவரங்கள்

சங்கத் தமிழரின் அன்றாட வாழ்வில் தாவரங்கள் இன்றியமையாத இடத்தைப் பிடித்திருந்தன.

• உணவுப் பொருள்கள்: நெல், கரும்பு, வாழை, பலா, மா, அவரை, துவரை போன்ற வேளாண் பயிர்கள் மக்களின் முக்கிய உணவாகச் செயல்பட்டன. பலாப்பழம், மாம்பழம், வாழைப்பழம் ஆகியவை உணவாகவும், விருந்தாகவும் பரிமாறப்பட்டன.
• மருத்துவப் பொருள்கள்: வேம்பு, ஆலம், அரசு போன்ற மரங்கள் மருத்துவ குணங்களுக்காக அறியப்பட்டன. சங்கப் பாடல்களில் குறிப்பிட்ட நோய்களுக்கான சிகிச்சை முறைகள் நேரடியாகக் குறிப்பிடப்படவில்லை என்றாலும், தாவரங்களின் மருத்துவப் பயன்கள் பற்றிய அறிவு அவர்களிடம் இருந்ததை பல குறிப்புகள் உணர்த்துகின்றன.
• அழகு மற்றும் அணிகலன்கள்: பெண்கள் தழையாடை அணிந்தனர். பூக்களைக் கொண்டு மாலைகள் செய்து அணிந்தனர். கூந்தலில் மலர்கள் சூடினர். ஆண்கள் வீரத்தின் அடையாளமாக நறுமணப் பூக்களைத் தலையில் சூடினர்.
• இருப்பிடம் மற்றும் கருவிகள்: மூங்கில், தென்னை, பனை போன்ற மரங்கள் வீடுகள் கட்டவும், கருவிகள் செய்யவும் பயன்படுத்தப்பட்டன. பனை ஓலைகள் எழுதவும், கூரை வேயவும் பயன்பட்டன.
• சடங்குகள் மற்றும் நம்பிக்கைகள்: பல மரங்கள், தெய்வங்களின் உறைவிடமாகக் கருதப்பட்டன. உதாரணமாக, முருகனுக்குரிய மரம் கடம்பு. கொற்றவைக்கு உரியது வேங்கை. ஒவ்வொரு போருக்கும், அதற்குரிய பூவை சூடிச் சென்றது புறத்திணை மரபுகளில் ஒன்று (எ.கா: வெட்சிப் போர், கரந்தைப் போர்).

5. சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படும் சில தாவரங்கள் (விரிவான பார்வை)

• குறிஞ்சிப் பூ: 12 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை பூக்கும் இதன் தனித்தன்மை, களவுக் காதலின் அரிய தன்மையை உணர்த்தியது. இது தலைவன், தலைவி இருவரும் ஒன்றுசேர்ந்த மகத்தான தருணத்தைக் குறிப்பதாக அமைந்தது.
• வேங்கை மரம்: களவொழுக்கம் முதிர்ந்து, வெளிப்படும் நிலையை உணர்த்தும் குறியீடு. வேங்கை மரத்தின் பூக்கள் உதிர்ந்து கிடப்பதைப் பார்த்து, தலைவியின் மேனி பூத்திருக்கலாம் எனத் தாய்மார் ஐயுறும் நுட்பமான குறிப்புகள் சங்க இலக்கியத்தில் உண்டு. இது களவுக் காதலின் சமூக வெளிப்பாட்டைக் காட்டுகிறது.
• கடம்பு மரம்: முருகக் கடவுளின் அடையாள மரமாக இது விளங்குகிறது. சங்கப் பாடல்களில் முருகனை “கடம்பமர் செல்வன்” எனக் குறிப்பிடுவது இதன் சிறப்பைக் காட்டுகிறது.
• தாமரை மற்றும் குவளை: இவை நீர்நிலைகளில் காணப்படும் பூக்கள். தாமரை அழகு, தூய்மை, வளமை ஆகியவற்றைக் குறிக்க, குவளை மலர் தலைவியின் கண்களுக்கு உவமையாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது.
• ஆலம் (அரசும்), அரசு: இவை நிழல் தரும் பெரிய மரங்கள். இவை மக்கள் கூடும் இடமாகவும், பக்திக்குரிய மரங்களாகவும் கருதப்பட்டன.

6. முடிவுரை

சங்க இலக்கியத்தில் தாவரங்கள் வெறும் படிமங்களாகவோ, வருணனைப் பொருள்களாகவோ இல்லாமல், பழந்தமிழரின் அக மற்றும் புற வாழ்வியலின் மிக முக்கிய அங்கமாகத் திகழ்ந்தன. அவை நிலப்பகுப்பிற்கு உயிரூட்டின; மனித உணர்வுகளின் நுட்பமான வெளிப்பாடுகளாக அமைந்தன; அன்றாட வாழ்வின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்தன; சடங்குகள், நம்பிக்கைகள் ஆகியவற்றின் மையமாக விளங்கின.

சங்கப் புலவர்களின் தாவர அறிவு, அவர்களின் சூழலியல் விழிப்புணர்வையும், இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்வியலையும் காட்டுகிறது. ஒவ்வொரு நிலத்திற்கும் உரிய தாவரங்களை அடையாளம் கண்டு, அவற்றின் பண்புகளை, குறியீட்டுத் தன்மைகளை, பயன்பாடுகளைத் துல்லியமாகப் பதிவு செய்திருப்பது வியப்பிற்குரியது. சங்க இலக்கியத்தின் வழி, நாம் பழந்தமிழரின் தனித்தன்மையையும், இயற்கையோடு கொண்ட ஆழமான உறவையும், தாவரங்களின் செழுமையான உலகத்தையும் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. இது, இன்றைய காலத்திலும் நாம் இயற்கையையும் அதன் கூறுகளையும் மதிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது.