சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் காதல், வீரம், பாசம், அன்பு, கோபம், கருணை போன்ற பல்வேறு உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் களமாகத் திகழ்கின்றன. அத்தகைய உணர்வுகளுக்கு மத்தியில் நகைச்சுவை என்பது ஒரு தவிர்க்க முடியாத அங்கமாக வேரூன்றிப் போயுள்ளது. நம் தமிழ் இலக்கியங்களில் கிண்டல், கேலி, நக்கல், நையாண்டி போன்ற பலவிதமான நகைச்சுவை கூறுகளைக் கொண்டு செய்தியையோ அல்லது கருத்தையோ சொல்வது இயல்பான ஒரு முறையாகும். அவ்வாறு பொதிந்துள்ள நகைச்சுவையின் சில சுவையான பகுதிகளைப் படித்து மகிழ்வோம்.
நந்திக்கலம்பகம் என்னும் இலக்கியத்தில், ஒரு தலைவன் (பொதுவாக கணவன்) பரத்தையர் வீட்டுக்குச் செல்கிறான். அவனுடன் அரசவையில் பாட்டு மற்றும் இலக்கியங்களைப் பாடும் பாணன் ஒருவனையும் அழைத்துச் செல்கிறான். தலைவன் பரத்தையோடு இன்புற்றிருக்கும் வேளையில், பாணன் இரவு முழுவதும் வீட்டுக்கு வெளியே நின்றுகொண்டு பாடுகிறான். மறுநாள் காலையில் தலைவியிடம் (மனைவி) நடந்ததைச் சொல்ல வரும் பாணன், அவள் முன்பு தான் பாடியதைப் பற்றிக் கேட்கிறான். அதற்குத் தலைவி மனதில் கொந்தளிக்கும் கோபத்தையும் எரிச்சலையும் நையாண்டியாக வெளிப்படுத்தும் பாடல் இது:
“ஈட்டுபுகழ் நந்தி பாண நீ எங்கையர் தம் வீட்டிலிருந்து பாட விடிவளவும் – கேட்டிருந்தோம் பேயென்றாள் அன்னை பிறர் நரியென்றார் தோழி நாயென்றாள் நீ என்றேன் நான்”.
பொருள்: புகழ்பெற்ற நந்திவர்மனின் அரசவைப் பாணனே! நீர் என் தங்கையரின் (பரத்தையரானாலும், கணவனுடன் இருப்பதால் தங்கையர் எனக் குறிப்பிடுகிறாள்) வீட்டில் இரவு முழுவதும் பாடியதை விடியும் வரை கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அந்த ஓசை பேய் அலறுவது போல் இருந்தது என்று என் அன்னை கூறினாள். மற்றவர்கள் நரி ஊளையிடுவதாகச் சொன்னார்கள். என் தோழி அது நாய் குரைப்பது என்றாள். ஆனால், நான் தான் அது நீ பாடியது என்று சொன்னேன்! பாணன் பாடியது தனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றாலும், அதை நேரடியாகக் காட்டிக் கொள்ளாமல், நயமாகவும் கிண்டலாகவும் கேலியாகவும் தலைவி வெளிப்படுத்தும் விதம் இந்தப் பாடலின் சிறப்பாகும். இங்கு, தலைவியின் சமயோசிதமான நையாண்டி வெளிப்படுகிறது.
திருக்குறள் நூலில், உலகப் பொதுமறையான திருக்குறளை இயற்றிய வள்ளுவர், கயவர்கள் (தீயவர்கள்) மற்றும் பேதையர் (முட்டாள்கள்) ஆகியோரின் நட்பு மற்றும் எண்ணங்களைப் பற்றி நகைச்சுவையுடன் கூறுகிறார்.
“தேவர் அனையர் கயவர் அவருந்தாம் மேவன செய்தொழுக லான்” (குறள்: 1073)
பொருள்: தேவர்களும் கயவர்களும் ஏறக்குறைய ஒரே மாதிரியானவர்கள் தான். ஏனெனில், இருவருமே தங்கள் மனம்போன போக்கில், தாம் விரும்பிய செயல்களைச் செய்து வாழ்வார்கள். தேவர்கள் தர்மத்தை மீறி சில செயல்களைச் செய்வது போல, கயவர்கள் எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல், தங்களுக்குத் தோன்றிய தீய செயல்களைச் செய்வார்கள் என்று வள்ளுவர் கூறுகிறார். இங்கே, கயவர்களைத் தேவர்களுடன் ஒப்பிட்டு அவர்களின் இயல்பை நையாண்டியாகச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.
“நன்றறி வாரிற் கயவர் திருவுடையர் நெஞ்சத்து அவலம் இலர்” (குறள் 1072)
பொருள்: கயவர்களுடன் நட்பு கொள்வது ஒரு வகையில் நல்லதுதான். ஏனெனில் அவர்களைப் பிரிந்து செல்லும்போது பெரிய வருத்தமோ அல்லது கஷ்டமோ இருக்காது என்று முட்டாள்களின் நட்பின் பயனற்ற தன்மையைச் சுட்டிக்காட்டி கிண்டல் செய்கிறார் வள்ளுவர். அதாவது, நல்லவர்களைப் பிரிந்து செல்லும் வருத்தம் கயவர்களைப் பிரிவதில் இருக்காது என்பதை மறைமுகமாக உணர்த்தி நையாண்டி செய்கிறார்.
“கல்லா தவரும் நனிநல்லர் கற்றார்முன் சொல்லா திருக்கப் பெறின்.” (குறள்: 403)
பொருள்: கல்லாதவர்களும் கூட நல்லவர்களாகவே கருதப்படுவார்கள். எப்போது வரை என்றால், அவர்கள் கற்றறிந்தவர்கள் முன் எதுவும் பேசாமல் இருக்கும் வரை. இங்கு, கல்லாதவர்களின் அறியாமையைச் சாடி, அவர்கள் பேசாமல் இருப்பதையே நன்மையாகக் கருதும் நகைச்சுவையை வள்ளுவர் வெளிப்படுத்துகிறார்.
இவ்வாறு, தமிழ் இலக்கியத்தில் நகைச்சுவை என்பது வெறும் பொழுதுபோக்கு அம்சமாக மட்டுமின்றி, கருத்துக்களை நயமாகவும், ஆழமாகவும், அதே நேரத்தில் எளிமையாகவும் கொண்டு செல்லும் ஒரு முக்கிய உத்தியாக விளங்குகிறது. சங்க காலம் தொடங்கி இன்று வரை நகைச்சுவை பல்வேறு வடிவங்களில் நம் இலக்கியங்களில் தொடர்ந்து உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது என்பதை இந்த எடுத்துக்காட்டுகள் மூலம் அறியலாம்.
கவிஞர் காளமேகப் புலவர், சிலேடைப் பாடல்கள் பாடுவதில் வல்லவர். ஒருமுறை, தம்மை மதிக்காத திருமலைராயன் அவையில் இருந்த 64 புலவர்களை நகைச்சுவையாகப் பாடினார். அந்தப் புலவர்கள் அனைவரும் தங்களை “கவிராஜன்” என்று கூறிக்கொண்டனர். அவர்களைக் கிண்டல் செய்யும் விதமாக காளமேகம் பாடிய பாடல்:
வாலெங்கே நீண்ட வயிறெங்கே முன்னிரண்டு காலெங்கே உட்குழிந்த கண்ணெங்கே – சாலப் புவிராயர் போற்றும் புலவீர்காள் நீவிர் கவிராயர் என்றிருந்தக் கால்.
பொருள்: “நிலத்தை ஆளும் அரசரால் புகழப்படும் புலவர்களே! நீங்கள் கவிராஜன் என்று சொல்லிக் கொள்கிறீர்களே, உங்கள் வால் எங்கே? நீண்ட வயிறு எங்கே? முன்னங்கால்கள் எங்கே? உள்வாங்கிய கண்கள் எங்கே?” என்று கேலியுடன் வினவுகிறார். இங்கு, “கவிராஜன்” என்ற சொல்லுக்கு “கவிகளின் அரசன்” என்ற நேரடியான பொருளும், அதே சமயத்தில் “குரங்கு” என்ற மற்றொரு பொருளும் உண்டு. இவ்வாறு, புலவர்களைக் குரங்குகளுக்கு ஒப்பிட்டு நகைச்சுவையாகப் பாடியுள்ளார் காளமேகம்.
மற்றொரு சந்தர்ப்பத்தில், காளமேகப் புலவர் தாகம் தீர்க்க ஒரு பெண்மணியிடம் மோர் வாங்கி அருந்தினார். அருந்திய பின் அவர் பாடிய பாடல் இது:
கார் என்று பேர் படைத்தாய் ககனத்துரும்போது நீர் என்று பேர் படைத்தாய் நெடுந்தரையில் வீழ்ந்ததன் பின் வார் சடை மென்கூந்தல் பால் ஆய்சியர்கை வந்ததன் பின் மோர் என்று பேர் படைத்தாய் முப்பேரும் பெற்றாயே.
பொருள்: “வானத்தில் திரியும் போது ‘கார்’ (மேகம்) என்று பெயர் பெற்றாய்; நீண்ட நிலத்தில் விழும் போது ‘நீர்’ என்று அழைக்கப்பட்டாய்; கச்சையுடைய, மென்மையான கூந்தலைக் கொண்ட ஆயர்குலப் பெண்ணின் கையில் வந்த பின் ‘மோர்’ என்று பெயர் பெற்றாய். ஆக, நீ மூன்று விதமான பெயர்களைப் பெற்றாயே!” என்று நகைச்சுவையுடன் பாடுகிறார். இதன் உட்பொருள் என்னவென்றால், மோர் நீரைப் போல நீர்த்துப் போயிருந்தது என்பதைக் கிண்டல் செய்கிறார். அதாவது, மோர் கெட்டியாக இல்லாமல் தண்ணீரைப் போல இருந்ததை இவ்வாறு நகைச்சுவையாகச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.
போர்த்தூதும் நயமான நகைச்சுவையும்: சங்க இலக்கியமும் பாரதிதாசனும்
சங்க இலக்கியம் வெறும் வீரத்தையும் கொடையையும் மட்டும் பேசும் களமாக இருக்கவில்லை. சூழ்நிலைக்கு ஏற்றவாறு நயமான நகைச்சுவையையும், அறிவுரை கூறும் பாங்கையும் உள்ளடக்கிய படைப்புகளாகவும் அவை திகழ்ந்தன. குறிப்பாக, போரைத் தவிர்க்கும் நோக்கிலோ அல்லது ஒருவருக்குப் பாடம் புகட்டும் விதத்திலோ கவிஞர்கள் தங்கள் சொற்களைக் கூர்மையாகப் பயன்படுத்தினர். இதற்குச் சிறந்த உதாரணமாக புறநானூற்றுப் பாடலையும், தற்கால இலக்கியத்தில் பாரதிதாசனின் படைப்பையும் காணலாம்.
புறநானூற்றில் அதியமான் போர்த் தூதுவராக அவ்வையாரை தொண்டைமானிடம் அனுப்பிய நிகழ்வு ஒரு முக்கியமான தருணம். தொண்டைமான் தனது படைக்கலச் சாலையை அவ்வையாரிடம் பெருமையுடன் காண்பித்தார். அந்த ஆயுதக் கிடங்கில் இருந்த வேல்கள், ஈட்டிகள், விற்கள், அம்புகள் என அனைத்தும் புத்தம் புதியதாக பளபளத்துக் கொண்டிருந்தன. அவற்றை அடுக்கி வைத்திருந்த விதத்தையும் அவர் வியந்து பேசினார்.
இதனைக் கண்ட அவ்வையார், தொண்டைமானின் இறுமாப்பை உணர்ந்து, சாதுர்யமாகப் பதிலளித்தார். அவர் பாடிய பாடல் வரிகள் தொண்டைமானின் போரில்லாப் பெருமையை நகைச்சுவையுடன் சுட்டிக் காட்டுகின்றன:
இவ்வே , பீலி அணிந்து மாலை சூட்டிக் கண்திரள் நோன்காழ் திருத்தி செய் அணிந்து கடியுடை வியன்நகர் அவ்வே , அவ்வே பகைவர் குத்திக் கொடுநுதி சிதைந்து கொல்துறைக் குற்றில் !
இதன் பொருள் கூர்ந்து நோக்கத்தக்கது. “இங்கே உன் ஆயுதங்கள் மயில்தோகையால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, பீலி மலர்கள் சூடி பளபளப்புடன் காட்சி அளிக்கின்றன. உன் ஆயுதக் கிடங்கைச் சுற்றிப் பாதுகாப்பு பலமாக உள்ளது. உன் படைக்கலன்கள் ஒருமுறையேனும் போர்க்களத்தைக் கண்டது போல் தெரியவில்லை. அவை இன்னும் மினுminுப்புடன் அப்படியே இருக்கின்றன. ஆனால் அதியமானின் ஆயுதக்கிடங்கிலோ, ஆயுதங்கள் பகைவரின் உடலைக்குத்தி முனை மழுங்கி, கூரில்லாமல், உடைந்து செப்பனிட வேண்டிய நிலையில் உள்ளன. அவனுக்கு ஆயுதங்களை அழகு பார்க்கத் தெரியாது, பயன்படுத்த மட்டுமே தெரியும்” என்று அவ்வையார் குறிப்பிடுகிறார்.
அதாவது, தொண்டைமான் தனது ஆயுதங்களை பத்திரமாக வைத்துக் கொண்டாடுகிறானே தவிர, போரில் பயன்படுத்தியதில்லை என்பதையும், அதியமானோ பல போர்களைச் சந்தித்து வெற்றி பெற்று, ஆயுதங்கள் எப்போதும் போருக்குத் தயாராக இருக்கும் நிலையிலேயே வைத்திருக்கிறார் என்பதையும் அவ்வையார் நயமாகச் சுட்டிக் காட்டுகிறார். இங்கு அவ்வையார் பயன்படுத்திய நகைச்சுவை, போர் மூளும் சூழலை மாற்றி, அமைதியை நிலைநாட்டும் ராஜதந்திரமாக அமைந்தது.
இதேபோன்று, தற்கால இலக்கியத்தில் நகைச்சுவை உணர்வுடன் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தும் பாங்கினை பாரதிதாசனின் “இருண்ட வீடு” படைப்பில் காண முடியும். அந்தப் படைப்பில் வரும் ஒரு பாடல், சாதாரண மனிதனின் ஆசையையும் அதன் விளைவாக ஏற்படும் நகைச்சுவையான சூழலையும் விவரிக்கிறது:
பிட்டுக் காரி தட்டினாள் கதவையே திட்டென்று கதவைத் திறந்தான் பெரியவன் பிட்டையும் வடையையும் தட்டில் வாங்கினான் பெட்டி மீதில் இட்டுட் கார்ந்தான் ஆவலாய் அவற்றை அருந்தத் தொடங்கினான் நாவில் இடுகையில், நடுவயிறு வலித்தது வெளிக்குப் போக வேண்டுமென் றுணர்ந்தான் வடையின் சுவையோ விடேன்விடேன் என்றது கொல்லை நோக்கிச் செல்லவும் துடித்தான். மெல்லும் வடையை விழுங்கவும் துடித்தான் வில்லம்பு போல மிக விரை வாக நடுவிற் கிடந்த நாயை மிதித்துப் படபட வென்று பானையைத் தள்ளிக் கன்றின் கயிற்றால் கால்தடுக் குற்று நின்ற பசுவின் நெற்றியில் மோதி இரண்டு பற்கள் எங்கேயோ போட்டுப் புரண்டெழுந் தோடிப் போனான் கொல்லைக்கு!
வடைக்கும் பிட்டுக்கும் ஆசைப்பட்ட ஒருவனின் உணவு வேட்கையும், அதன் பின் வயிறு சரியில்லாமல் அவன் பட்ட அவஸ்தையையும் பாரதிதாசன் நகைச்சுவையுடன் விவரிக்கிறார். இதுபோன்ற பாடல்கள், அன்றாட வாழ்க்கையில் நாம் சந்திக்கும் எளிய சம்பவங்களைக் கூட நகைச்சுவையுடன் அணுகி மகிழ்விக்கும் ஆற்றல் கொண்டது.
இப்படி, பண்டை இலக்கியம் முதல் தற்கால இலக்கியம் வரை, தமிழ்ப் படைப்பிலக்கியத்தில் நகைச்சுவை உணர்வு என்பது ஓர் முக்கிய அங்கமாக இருந்து வந்துள்ளது. ஒருவருக்குப் பாடம் புகட்டவோ, கிண்டலாகத் தமது கருத்தை வெளிப்படுத்தவோ, அல்லது சாதாரண நிகழ்வுகளை நகைச்சுவையுடன் சொல்லவோ நமது இலக்கியங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன என்பது தமிழ் மொழியின் சிறப்புக்குரிய அம்சமாகும்.
