Author – S.Veerakannan, Deputy Librarian, NGM College

வரலாற்றில் இருண்ட காலங்கள் என்று அழைக்கப்படும் காலங்களை மீளாய்வு செய்த பிறகே இதை நாம் அணுக முடியும். இருண்ட காலங்கள் என்று கூறப்படும் காலங்கள் ஒரு தரப்பு வரலாறே என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். இந்த காலங்களை “இருண்டவை” என்று முத்திரை குத்துவது, வரலாற்றை எழுதியவர்களின் சார்புநிலைகளையும், அவர்களின் அரசியல் மற்றும் சமூக நோக்கங்களையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கருத்தியல் கட்டுமானம் என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.

உதாரணமாக, தமிழகத்தில் களப்பிரர் ஆட்சி. களப்பிரர் கருநாடகத்தில் இருந்து வந்தவர் என்றும் சமண, பௌத்த மதங்களை பெருமளவில் ஆதரித்தவர் என்றும் கூறப்படுகிறது. ஆனால் இந்த காலம் தமிழகத்தின் இருண்ட காலம் என்று ஒரு பிம்பம் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. ஏனென்றால் இந்த வரலாற்றை பின்னர் எழுதியவர்கள் இதை கடுமையாக எதிர்த்த சைவர்களும் வைஷ்ணவர்களும். ஆதலால் களப்பிரர்களை காட்டுமிராண்டிகளாகவும் அவர்கள் காலத்தில் தமிழகத்தை இருள் சூழ்ந்துவிட்டது போலவும் வரலாறு திரிக்கப்பட்டது. களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தைப் பற்றிய பெரும்பாலான தகவல்கள் பிற்கால இலக்கியங்களான சைவ, வைணவ நூல்களிலிருந்தே பெறப்படுகின்றன. இந்த நூல்கள் களப்பிரர்களை மத விரோதிகளாகவும், சமூக விரோதிகளாகவும் சித்தரிக்கின்றன (மேனன் 123).

தமிழகத்தின் முக்கியமான இலக்கியம் சீவகசிந்தாமணியும் இந்த காலத்தில் தான் படைக்கப்பட்டது. சங்கமித்திரர், போதிதருமர் ஆகியோர் இந்த காலத்தவர். நான்கு வகை பாக்களை மேம்படுத்தி 12 பாவினங்கள் உருவாக்கப்பட்டன. யாப்பிலக்கணம் உருவாக்கப்பட்டது. “இருண்ட காலத்தில்” இப்படிப்பட்ட வளர்ச்சி சாத்தியம் இல்லை. சீவகசிந்தாமணி ஒரு முக்கியமான காவியமாகும். இது சமண மதத்தின் கொள்கைகளை எடுத்துரைக்கிறது. யாப்பிலக்கணத்தின் வளர்ச்சி, தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது (கந்தசாமி 56). இந்த சாதனைகள் “இருண்ட காலம்” என்று கூறப்படும் காலத்தில் நிகழ்ந்தன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பெரும்பாலான இருண்ட காலங்கள்/பொற்காலங்கள் கருத்துருவாக்கங்களே. இருண்ட காலங்கள் மறுமலர்ச்சிக்கு வித்திடும் விதைகள். வரலாற்றை ஒரு நேர்கோட்டுப் பாதையாகப் பார்ப்பது தவறு. ஒவ்வொரு காலகட்டமும் அதன் சொந்த தனித்துவமான பண்புகளையும், சவால்களையும், வாய்ப்புகளையும் கொண்டுள்ளது. “இருண்ட காலம்” என்று முத்திரை குத்தப்பட்ட ஒரு காலகட்டத்தில் கூட, கலை, இலக்கியம், தத்துவம் போன்ற துறைகளில் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றங்கள் நிகழ்ந்திருக்கலாம். இந்த முன்னேற்றங்கள் பிற்கால மறுமலர்ச்சிக்கு அடித்தளமாக அமைந்திருக்கலாம் (சர்க்கார் 78). எனவே, வரலாற்றை அணுகும்போது விமர்சன சிந்தனையுடன் செயல்பட வேண்டும். வரலாற்றை எழுதியவர்களின் சார்புநிலைகளை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

களப்பிரர் யார்?

தமிழக வரலாற்றாசிரியர்கள் மேலே கூறிய களப்பிரர் பற்றிய வரலாற்றுச் சான்றுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தமிழகத்தின் பெரும்பகுதியை ஆண்டு வந்த களப்பிரர் யார் என்பது பற்றியும், அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்பது பற்றியும் பலவகையான கருத்துகளைக் கூறியுள்ளனர். அவற்றை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக ஈண்டுக் காண்போம்.

களப்பிரர் வேங்கடத்திலிருந்து வந்தவர்கள்

தமிழகத்தின் வட எல்லையான வேங்கடத்தையும், அதை ஒட்டியுள்ள பகுதிகளிலும் வாழ்ந்து வந்த கள்வர் அல்லது களவர் இனத்தவரே களப்பிரர் என்று வரலாற்று ஆசிரியர்கள் ஒரு சிலர் கூறுகின்றனர். சங்க காலத்தில் வேங்கடமலைப் பகுதியைப் புல்லிஎன்ற அரசன் ஆண்டு வந்தான் என்பதை மாமூலனார் என்ற புலவர் அகநானூற்றுப் பாடல் ஒன்றில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார்.

கழல்புனை திருந்தடிக் கள்வர் கோமான்

மழபுலம் வணக்கிய மாவண் புல்லி

விழவுடை விழுச்சீர் வேங்கடம் பெறினும்

(அகநானூறு, 61:11-13)

இவ்வடிகளில் மாமூலனார் புல்லியைக் கள்வர் கோமான் (கள்வர்களுக்குத் தலைவன்) என்றும், மழவர்களது நாட்டைப் பணியச் செய்தவன் என்றும், திருவிழாக்களை உடைய மிகச் சிறப்புவாய்ந்த வேங்கட மலையை ஆண்டவன் என்றும் குறிப்பிடுகிறார். இதனால் புல்லி என்பவன் கள்வர் இனத்தவன் என்பது பெறப்படும். இக்கள்வர் இனத்தவர் அண்டை நாடுகளின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, ஆங்குள்ள ஆநிரைகளைக் கவர்ந்து வரும் களவுத் தொழிலை மேற்கொண்டு வந்தவர்கள் ஆவர்.

புல்லி ஆண்டு வந்த வேங்கட மலைப்பகுதியில் வேற்றுமொழி வழங்கியதாக மாமூலனார் மற்றோர் அகநானூற்றுப் பாடலில் குறிப்பிடுகிறார்.

புடையல்அம் கழல்கால் புல்லி குன்றத்து….

மொழிபெயர் தேஎம்

(அகநானூறு, 295:11.15)

(புடையல் – ஒலிக்கின்ற; அம் – அழகிய: கழல் – வீரக்கழல்: குன்றம் – வேங்கடமலை: மொழிபெயர் தேஎம் – வேற்றுமொழி வழங்கும் நாடு: தேஎம் – தேயம், தேசம், நாடு.)

வேங்கட மலைப்பகுதியை ஆண்டு வந்த புல்லியின் கள்வர் இனத்தவர் தெற்கு நோக்கிப் படையெடுத்து வந்து தமிழ்நாடடின் பல பகுதிகளைச் சிறிது சிறிதாகக் கைப்பற்றி ஆண்டனர். அக்கள்வர் இனத்தவரே களப்பிரர் ஆவர் என்று கருதுகின்றனர். கள்வர் என்ற சொல் தமிழில் களவர் (களவு செய்பவர்கள்) என்றும் வழங்கும். களவர் என்பது வடமொழியில் களப்ரா என வழங்கும். அதுவே தமிழில் களப்பிரர் என்று வழங்கியது என்று கூறுகின்றனர்.

இந்த கருத்தை மேலும் உறுதிப்படுத்தும் விதமாக, வரலாற்றாசிரியர் திரு. T.V. மகாலிங்கம் அவர்கள், களப்பிரர்கள் வேங்கட மலைப் பகுதியைச் சேர்ந்த கள்வர் இனத்தவராக இருந்திருக்கலாம் என்ற கருத்தை முன்வைக்கிறார். அவர்கள் படிப்படியாக தெற்கு நோக்கி நகர்ந்து, தமிழ் நாட்டின் அரசியல் சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்தி தங்கள் ஆட்சியை நிறுவியிருக்கலாம் என்று அவர் கூறுகிறார்.

மேலும், இது தொடர்பாக கே.ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அவர்கள் தனது “A History of South India” என்ற நூலில், களப்பிரர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட இனமாக இல்லாமல், பல்வேறு இனக்குழுக்களின் கூட்டாக இருக்கலாம் என்றும், அவர்கள் வேங்கடம் மற்றும் அதனைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் இருந்து வந்திருக்கலாம் என்றும் குறிப்பிடுகிறார் (Sastri, 1976). சங்க காலத்திற்குப் பின்னர் அரசியல் குழப்பங்கள் நிலவிய காலத்தில், இவர்கள் தங்கள் செல்வாக்கை விரிவுபடுத்தி தமிழகத்தின் சில பகுதிகளை ஆக்கிரமித்திருக்கலாம் என்று அவர் கருதுகிறார்.

எனவே, களப்பிரர்கள் வேங்கடப் பகுதியில் இருந்து வந்த கள்வர் இனத்தவராக இருக்கலாம் என்ற கருத்து, சங்க இலக்கிய சான்றுகள் மற்றும் வரலாற்று ஆசிரியர்களின் ஆய்வுகளின் அடிப்படையில் முன்வைக்கப்படுகிறது.

களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர்

கி.பி. 650 முதல் கி.பி. 860 வரை முத்தரையர்என்போர் சோழ நாட்டில் தஞ்சைக்கும் திருச்சிராப்பள்ளிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியைச் செந்தலை என்னும் ஊரைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டு வந்தனர். செந்தலை என்னும் ஊர் தற்போது, தஞ்சை மாவட்டத்தில் திருக்காட்டுப்பள்ளி என்னும் ஊருக்கு அருகில் ஒரு சிற்றூராக உள்ளது. இம்முத்தரையர் மேலே குறிப்பிட்ட களவர் இனத்தவராகிய களப்பிரர் குலத்தின் வழி வந்தவர்கள் எனக் கருதப்படுகின்றனர். இதன் மூலம், முத்தரையர்களின் அரசியல் தோற்றம் மற்றும் புவியியல் இருப்பிடம் தெளிவாக வரையறுக்கப்படுகிறது.

கி.பி.250 அளவில் வேங்கடத்திலிருந்து வந்த களப்பிரர் சிறிது சிறிதாகச் சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகளைக் கைப்பற்றி ஆளத் தொடங்கினர். சேர நாடு, சோழ நாடு, பாண்டிய நாடு என்னும் மூன்று தரைப் பகுதிகளையும் கைப்பற்றி ஆண்ட காரணத்தால் களப்பிரர் தங்களை முத்தரையர் என அழைத்துக் கொண்டனர். களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர் என்பதை வைகுந்தப் பெருமாள் கோயில் கல்வெட்டு ஒன்று குறிப்பிடுகிறது. இந்த வைகுந்தப் பெருமாள் கோயில் கல்வெட்டு, களப்பிரர்களுக்கும் முத்தரையர்களுக்கும் இடையிலான உறவை நிறுவுவதில் ஒரு முக்கியமான சான்றாக விளங்குகிறது.

முத்தரையர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவன் பெரும்பிடுகு முத்தரையன் (கி.பி. 655 – 680) என்பவன் ஆவான். இவனுக்குப் பல சிறப்புப் பெயர்கள் உண்டு. அவற்றுள் ஒன்று ஸ்ரீ கள்வர கள்வன் என்பதாகும். இதனைச் செந்தலை மற்றும் திருக்காட்டுப்பள்ளியில் உள்ள கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன. எனவே கள்வர கள்வர் எனப்படும் முத்தரையரும் களப்பிரரும் ஒருவரே எனலாம். பெரும்பிடுகு முத்தரையனின் பட்டப்பெயரான “ஸ்ரீ கள்வர கள்வன்”, முத்தரையர்கள் களப்பிரர் மரபில் இருந்து வந்தவர்கள் என்பதற்கான கூடுதல் ஆதாரமாக அமைகிறது.

மேலே கூறியவற்றால் களப்பிரர் வேங்கடமலைப் பகுதியில் இருந்து வந்தவர்கள் என்பதும், அவர்கள் களவர் இனத்தவர் என்பதும், கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டளவில் சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகள் மூன்றையும் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்பதும், அதனால் தங்களை முத்தரையர் என அழைத்துக் கொண்டனர் என்பதும் புலனாகும். இதன் மூலம், களப்பிரர்கள் முத்தரையர்களின் மூதாதையர்கள் என்பது வரலாற்று ரீதியாக நிறுவப்படுகிறது.

களப்பிரர் என்பவர் கர்நாடகாவின் பேரரசர் மற்றும் கொங்கு நாட்டு ராஜா கொங்கனிவர்மா:

களப்பிர மன்னர்கள்

களப்பிரர் காலத்தில் தமிழ் நாட்டை ஆண்ட களப்பிர மன்னர்கள் பலர் ஆவர். சங்கத்தில் பாரதம் பாடப்பட்டதற்குப் பின்னும், கடுங்கோனுக்கு முன்னும் பாண்டிய நாடு களப்பிரர் ஆட்சியில் இருந்தது. அப்பொழுது எண்ணிறந்த பேரரசர் ஆண்டு மறைந்தனர் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடும் சின்னமனூர்ச் செப்பேடும் கூறுகின்றன. ஆனால் அக்களப்பிர மன்னர்கள் யார் என்பது பற்றியும், அவர்களின் கால வரையறை பற்றியும் அறிந்து கொள்ள கிடைத்துள்ள சான்றுகளை நோக்கும்போது,களப்பிர மன்னர்கள் கர்நாடகாவின் பேரரசர் மற்றும் கொங்கு நாட்டு ராஜா கொங்கனிவர்மா என்ற உண்மையை அறிய முடிகிறது.

களப்பிரரும் கங்கரும் ஒருவரே

களப்பிரர்கள் கருநாடகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், அங்கிருந்து படையெடுத்து வந்து தமிழகத்தைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள் பலர் கருதுகின்றனர். பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் கருநாட மன்னன் ஒருவன் பெரும்படையுடன் வந்து பாண்டிய நாட்டைக் கவர்ந்து அரசாண்டான் எனக் குறிப்பிடுகின்றன. வேள்விக்குடிச் செப்பேடு களப்பரன் என்னும் கொடிய அரசன் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று கூறுகிறது. இந்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில், களப்பிரர்கள் கர்நாடகாவைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதும், குறிப்பாக கொங்கு நாட்டு கங்க வம்சத்தின் மன்னனான கொங்கனிவர்மாவுக்கும் அவர்களுக்கும் தொடர்பு இருக்கலாம் என்றும் ஊகிக்க முடிகிறது. மேலும் ஆராய்கையில், களப்பிரர்களின் ஆட்சி தமிழக வரலாற்றில் ஒரு இருண்ட காலமாக கருதப்பட்டாலும், அவர்கள் கலை, இலக்கியம், மற்றும் சமூகத்தில் சில மாற்றங்களை கொண்டு வந்திருக்கலாம் என்றும் கருதப்படுகிறது.

களப்பிரர்: தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்தவர்களா அல்லது வேற்றூரினரா? ஒரு விரிவான ஆய்வு

களப்பிரர் என்பவர் யார், அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்ற கேள்வி, தென்னிந்திய வரலாற்றில் ஒரு முக்கியமான விவாதப் பொருளாக இருந்து வருகிறது. குறிப்பாக, களப்பிரர்கள் தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்தவர்களா அல்லது வேறு தேசத்திலிருந்து வந்தவர்களா என்பது குறித்து பல்வேறு கருத்துகள் நிலவுகின்றன. இந்த விவாதத்தில் முன்வைக்கப்படும் வாதங்கள் மற்றும் எதிர்வாதங்களை ஆராய்வதன் மூலம், களப்பிரர்களின் தோற்றம் குறித்த ஒரு தெளிவான முடிவுக்கு வரலாம்.

களப்பிரர் தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்தவர்கள் என்ற வாதம்

சோழ நாட்டில் களப்பாள் என்ற ஊர் இருந்தது. இவ்வூரில் முற்காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அரசியல் தலைவன் ஒருவன் களப்பாளன் என்று சிறப்பித்து வழங்கப்பெற்றான். அவன் வழியினரே களப்பாளர் எனவும், களப்பராயர் எனவும் குடிப்பெயர் பெற்றுப் பெருமையோடு வாழ்ந்து வந்தனர். பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றியவர்களை வேள்விக்குடிச் செப்பேடு களப்பிரர் என்று கூற, தளவாய்புரச் செப்பேடு களப்பாளர் என்று குறிப்பிடுகிறது. எனவே சோழ நாட்டில் வாழ்ந்து வந்த களப்பாளரே களப்பிரர் ஆவர் என்று ஒரு சிலர் கூறுகின்றனர். இதன் அடிப்படையில், களப்பிரர்கள் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களே என்ற வாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது.

எதிர்வாதம்:

களப்பாள் என்ற ஊரின் பெயரும், களப்பாளன் என்ற தனிநபரின் பெயரும் களப்பிரர் என்ற ஒரு பெரிய அரச வம்சத்தின் தோற்றத்திற்கு போதுமான ஆதாரமாக கருத முடியாது. மேலும், வேள்விக்குடி மற்றும் தளவாய்புரச் செப்பேடுகள் களப்பிரர்களைக் குறிப்பிடும் விதத்தில் வேறுபாடுகள் இருப்பது இந்த வாதத்தை மேலும் வலுவிழக்கச் செய்கிறது. செப்பேடுகளில் காணப்படும் பெயர்க் குழப்பங்கள் களப்பிரர்கள் உள்ளூர் தலைவர்களா அல்லது வெளியிலிருந்து வந்த ஆக்கிரமிப்பாளர்களா என்ற சந்தேகத்தை எழுப்புகிறது.

களப்பிரரும் கங்கரும் ஒருவரே என்ற வாதம்

கங்கபாடியை ஆண்டுவந்த கங்கர்களும், களப்பிரர்களும் ஒருவரே என்று சிலர் கூறுகின்றனர். இவர்கள் இருவருடைய இலச்சினையிலும் (Emblem) யானையின் உருவமே பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. பாண்டியர்களின் வலிமையின்மையைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு கங்கர்கள் பாண்டிய நாட்டில் ஊடுருவினர் என்றும், அக்கங்கர்களே களப்பிரர்கள் என்றும் அவர்கள் கருத்துத் தெரிவிக்கின்றனர்.

எதிர்வாதம்:

கங்கர் மற்றும் களப்பிரர் ஆகிய இருவரின் இலச்சினையிலும் யானை உருவம் காணப்படுவது ஒற்றுமையாக இருந்தாலும், அதை வைத்து அவர்கள் ஒருவரே என்று கூற முடியாது. ஏனெனில், யானை என்பது தென்னிந்தியாவில் அரச குடும்பங்கள் பயன்படுத்தும் ஒரு பொதுவான சின்னமாகும். மேலும், கங்கர்களைச் சிலப்பதிகாரமும், பல்லவர் காலத்தில் தோன்றிய செப்பேடுகளும், கல்வெட்டுகளும் கங்கர் என்றே குறிப்பிடுகின்றன. எந்த ஒரு இடத்திலும் அவர்களைக் களப்பிரர் என்று குறிப்பிடவில்லை. இதனால், கங்கர்களும் களப்பிரர்களும் ஒருவரே என்ற வாதம் வலுவிழக்கிறது. சிலப்பதிகாரத்தில் கங்கர்கள் பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ள வரிகள் இதற்கு சான்றாக உள்ளன:

கொங்கணர், கலிங்கர், கொடுங்கரு நாடர்,பங்களர், கங்கர், பல்வேல் கட்டியர்(சிலப்பதிகாரம், காட்சிக் காதை:156-157)

களப்பிரர் கர்நாடகத்தில் இருந்து வந்தவர்கள் என்ற வாதம்

களப்பிரர்கள் கருநாடகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், அங்கிருந்து படையெடுத்து வந்து தமிழகத்தைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள் பலர் கருதுகின்றனர். பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் கருநாட மன்னன் ஒருவன் பெரும்படையுடன் வந்து பாண்டிய நாட்டைக் கவர்ந்து அரசாண்டான் எனக் குறிப்பிடுகின்றன. வேள்விக்குடிச் செப்பேடுகளப்பரன் என்னும் கொடிய அரசன் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று கூறுகிறது. இந்த இலக்கிய மற்றும் கல்வெட்டு ஆதாரங்களின் அடிப்படையில், களப்பிரர்கள் கர்நாடகாவில் இருந்து வந்தவர்கள் என்ற கருத்து நிலவுகிறது.

எதிர்வாதம்:

பெரியபுராணம் மற்றும் கல்லாடம் போன்ற இலக்கியங்களில் உள்ள குறிப்புகள், களப்பிரர்கள் கர்நாடகாவிலிருந்து வந்தவர்கள் என்பதற்கு உறுதியான ஆதாரமாக கருத முடியாது. ஏனெனில், இவை வரலாற்றுக் குறிப்புகளைக் காட்டிலும் இலக்கிய நயத்திற்காக எழுதப்பட்டவை. வேள்விக்குடிச் செப்பேடு “களப்பரன்” என்ற ஒரு தனி அரசனைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறதே தவிர, களப்பிரர்கள் கர்நாடகாவிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று திட்டவட்டமாகக் கூறவில்லை. மேலும், களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் தமிழகத்தில் சமஸ்கிருதத்தின் தாக்கம் அதிகரித்தது. இது அவர்கள் வடக்கிலிருந்து வந்திருக்கலாம் என்ற கருத்தை வலுப்படுத்துகிறது. களப்பிரர்கள் ஆட்சிக்கு முன்பு தமிழ் மற்றும் பிராகிருத மொழிகளின் ஆதிக்கம் இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

களப்பிரர்களின் தோற்றம் குறித்த விவாதத்தில், அவர்கள் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களா அல்லது கர்நாடகாவில் இருந்து வந்தவர்களா என்பது இன்னும் உறுதியாக நிரூபிக்கப்படவில்லை. இருப்பினும், கிடைக்கக்கூடிய ஆதாரங்களின் அடிப்படையில், களப்பிரர்கள் கர்நாடகாவில் இருந்து வந்திருக்கலாம் என்ற கருதுகோள் அதிக ஆதரவைப் பெறுகிறது. ஏனெனில், கன்னட இலக்கியங்கள் மற்றும் கல்வெட்டுச் சான்றுகள் இதற்கு வலு சேர்க்கின்றன. இருப்பினும், இது ஒரு தொடர்ச்சியான ஆராய்ச்சி மற்றும் விவாதத்திற்கு உட்பட்டது. புதிய தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் மற்றும் வரலாற்று ஆவணங்கள் எதிர்காலத்தில் களப்பிரர்களின் தோற்றம் குறித்த தெளிவான முடிவுக்கு வழிவகுக்கலாம்.

பெரிய புராணம், கல்லாடம், வேள்விக்குடிச் செப்பேடு ஆகிய மூன்றும் பாண்டிய நாட்டின் மீது நிகழ்ந்த படையெடுப்புகளைப் பற்றி பேசுகின்றன. ஒவ்வொரு ஆவணமும் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் வெவ்வேறு அரசர்களால் பாண்டிய நாடு ஆளப்பட்டதைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இவற்றை ஒப்புநோக்கி ஆராய்வதன் மூலம், பாண்டிய நாட்டின் வரலாற்றில் நிகழ்ந்த அரசியல் மாற்றங்களையும், படையெடுப்புகளின் தாக்கத்தையும் நாம் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

பெரிய புராணத்தில், சேக்கிழார் மூர்த்தி நாயனார் புராணத்தில் கருநாடர் மன்னன் மதுரையைக் கைப்பற்றியதாகக் கூறுகிறார். இந்த நிகழ்வு, பாண்டிய மன்னன் ஆட்சியில் இருந்தபோது நடந்துள்ளது. கருநாடர் மன்னன் நால்வகைப் படைகளுடன் வந்து பாண்டிய நாட்டை வென்று மதுரையைக் கைப்பற்றினான் என்று சேக்கிழார் விவரிக்கிறார். இது பாண்டிய நாட்டில் அரசியல் குழப்பங்கள் நிறைந்த ஒரு காலகட்டத்தைக் குறிக்கிறது.

கொங்கு நாட்டு வரலாறு

கொங்கு நாடு, தென்னிந்திய வரலாற்றில் ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பெற்றுள்ளது. அதன் புவியியல் அமைப்பும், அரசியல் செல்வாக்கும், சமூகக் கட்டமைப்பும் தனித்துவமானவை. கொங்கு நாட்டின் வரலாறு பல்வேறு காலகட்டங்களில் பல மாறுதல்களைக் கண்டுள்ளது. கங்கர்களின் ஆட்சி, சோழர்களின் ஆதிக்கம், நாயக்கர்களின் வருகை எனப் பல அரச வம்சங்களின் வரலாற்றோடு ஒன்றிணைந்தது கொங்கு நாட்டின் வரலாறு.

கொங்கு என்ற பெயர் கர்நாடகாவின் கங்கா நாட்டு மன்னர் கொங்கனிவர்மா மாதவன் பெயரிலிருந்து மருவி வந்தது என்று கூறப்படுகிறது. கொங்கனிவர்மாவின் பெயரால், இந்த நிலம் “கொங்கன் நாடு” என்றும் பின்னர் “கொங்கு நாடு” என்றும் தமிழ் மக்களால் அழைக்கப்பட்டது. கங்கா நாட்டு ராஜாவின் பெயரே கொங்கு நாட்டின் அடையாளமாக நிலைத்துவிட்டது. கொங்கு நாடு “கங்கை”, “கங்கா” என்ற வார்த்தையின் மாறுபாடான “கொங்காதேசம்” என்பதிலிருந்து வந்தது என்றும், அதாவது “கங்கைகளின் நிலம்” என்றும் கருதப்படுகிறது. மேற்கு கங்கா வம்சத்தின் ஆட்சி இப்பகுதியில் இருந்ததால் இப்பெயர் வந்திருக்கலாம்.

கொங்கு நாடு கர்நாடகாவுக்குச் சொந்தமானது என்றும், மொழி வாரியாக மட்டுமே பிரிக்கப்பட்டுள்ளது என்றும் ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. வொக்கலிகர்கள் கொங்கு நாட்டின் பூர்விக இரத்த வாரிசுகள் என்றும் கூறப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டின் வட மேற்குப் பகுதி முழுவதும் கர்நாடகாவுக்குச் சொந்தமான நிலம் என்றும் சிலர் வாதிடுகின்றனர். இது ஒரு விவாதத்திற்குரிய கருத்தாக இருந்தாலும், கொங்கு நாட்டின் வரலாற்றில் கர்நாடகாவின் கங்கா வம்சத்தின் பங்களிப்பை மறுக்க முடியாது.

கொங்கு நாட்டில் கவுடர் மற்றும் கவுண்டர் ஆகிய இரண்டு பெயர்களும் வொக்கலிகரைச் சார்ந்து வழங்கப்படுகின்றன. பேச்சு வழக்கின் காரணமாக கவுண்டர் என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்கலாம். மற்ற கவுண்டர்கள் பல்லவ நாடு, சோழ நாட்டிலிருந்து கொங்கு நாட்டிற்கு இடம் பெயர்ந்தவர்கள் என்றும் கூறப்படுகிறது. கர்நாடகாவின் கங்கா தேசம் கொங்கு நாடு என தமிழ் மக்களால் அழைக்கப்பட்டது என்ற கூற்றும் கவனிக்கத்தக்கது.

வரலாற்று ரீதியாக, கொங்கு நாடு பல்வேறு காலகட்டங்களில் பல்வேறு அரசுகளின் கீழ் இருந்துள்ளது. கங்கர்கள், சோழர்கள், பாண்டியர்கள், ஹோய்சாளர்கள் மற்றும் விஜயநகர பேரரசு போன்ற பல வம்சங்கள் இப்பகுதியை ஆட்சி செய்துள்ளன. ஒவ்வொரு ஆட்சியும் கொங்கு நாட்டின் கலாச்சாரம், பொருளாதாரம் மற்றும் சமூகத்தில் தங்களது முத்திரையை பதித்துள்ளன.

சோழர்களின் காலத்தில் கொங்கு நாடு பெரும் வளர்ச்சி பெற்றது. சோழ மன்னர்கள் பல கோயில்களைக் கட்டினர், விவசாயத்தை மேம்படுத்தினர், வணிகத்தை ஊக்குவித்தனர். கொங்கு நாட்டில் சோழர் காலக் கலை மற்றும் கட்டிடக்கலை இன்றும் காணப்படுகின்றன. நாயக்கர்கள் காலத்தில் கொங்கு நாடு மேலும் வலுப்பெற்றது. அவர்கள் பாளையக்காரர் முறையை அறிமுகப்படுத்தினர், இது இப்பகுதியின் அரசியல் அமைப்பை மாற்றியது. கொங்கு நாட்டில் நாயக்கர் காலக் கோட்டைகள் மற்றும் அரண்மனைகள் இன்றும் வரலாற்றுச் சான்றுகளாக உள்ளன.

கொங்கு நாட்டின் சமூக அமைப்பு சாதி மற்றும் நில உடைமையின் அடிப்படையில் கட்டமைக்கப்பட்டது. கவுண்டர்கள் எனப்படும் வெள்ளாள கவுண்டர்கள் நில உரிமையாளர்களாகவும், சமூகத்தில் செல்வாக்கு மிக்கவர்களாகவும் இருந்தனர். கொங்கு வேளாளர் கவுண்டர் சமூகத்தினரின் பங்களிப்பு கொங்கு நாட்டின் வரலாற்றில் மிக முக்கியமானது. பல்வேறு தொழில்களில் ஈடுபட்டுள்ள பிற சமூகத்தினரும் கொங்கு நாட்டில் வாழ்ந்து வந்தனர்.

கொங்கு நாட்டின் பொருளாதாரம் விவசாயத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. நெல், கரும்பு, பருத்தி மற்றும் தானியங்கள் முக்கிய பயிர்களாக இருந்தன. கொங்கு நாட்டின் வளமான மண் மற்றும் நீர் ஆதாரங்கள் விவசாயத்திற்கு ஏற்றதாக இருந்தன. வணிகமும் கொங்கு நாட்டின் பொருளாதாரத்தில் முக்கிய பங்கு வகித்தது. கொங்கு நாட்டிலிருந்து பல்வேறு பொருட்கள் பிற பகுதிகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன.

கொங்கு நாடு பல நூற்றாண்டுகளாக பல்வேறு கலாச்சாரங்களின் சங்கமமாக இருந்துள்ளது. தமிழ், கன்னடம் மற்றும் தெலுங்கு போன்ற மொழிகள் இப்பகுதியில் பேசப்படுகின்றன. கொங்கு நாட்டின் உணவு, உடை மற்றும் கலைகளில் இந்த கலாச்சார கலவையை காணலாம். கொங்கு நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் மற்றும் நடனங்கள் தனித்துவமானவை.

சுருக்கமாகக் கூறினால், கொங்கு நாட்டின் வரலாறு ஒரு நீண்ட மற்றும் சிக்கலான வரலாறு. கங்கர்களின் தோற்றம், சோழர்களின் பொற்காலம் மற்றும் நாயக்கர்களின் ஆட்சி எனப் பல வரலாற்றுச் சுழற்சிகளை உள்ளடக்கியது. கொங்கு நாட்டின் சமூக, பொருளாதார மற்றும் கலாச்சார அம்சங்கள் தனித்துவமானவை. கொங்கு நாட்டின் வரலாறு தென்னிந்திய வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய பகுதியாகும். இந்த வரலாற்றை ஆராய்வதன் மூலம், தென்னிந்தியாவின் கடந்த காலத்தைப் பற்றியும், அதன் பன்முகத்தன்மையைப் பற்றியும் நாம் அறிந்து கொள்ளலாம்.

சங்க காலத்திற்குப் பின் தமிழகத்தில் களப்பிரர்களின் ஆட்சி ஒரு இருண்ட காலமாக கருதப்படுகிறது. இவர்கள் தமிழகத்தை சுமார் மூன்று நூற்றாண்டுகள் ஆட்சி செய்தனர். களப்பிரர்கள் பௌத்த மதத்தை ஆதரித்தவர்கள் என்றும், சமஸ்கிருதத்தை ஆதரித்த பிராமணர்களுக்கு நிலங்களை வழங்கப்படுவதை எதிர்த்தனர் என்றும் கூறப்படுகிறது. இருப்பினும், களப்பிரர்கள் பற்றிய தெளிவான வரலாற்று ஆதாரங்கள் குறைவாகவே உள்ளன. களப்பிரர்கள் கங்க வம்சத்துடன் தொடர்புடையவர்கள் என்ற கருத்து பரவலாக உள்ளது.

களப்பிரரும் கங்கரும் ஒருவரே

வரலாற்றாசிரியர்கள் பலரும் களப்பிரர்கள் கருநாடகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், அங்கிருந்து படையெடுத்து வந்து தமிழகத்தைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்றும் கருதுகின்றனர். பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் கருநாட மன்னன் ஒருவன் பெரும்படையுடன் வந்து பாண்டிய நாட்டைக் கவர்ந்து அரசாண்டான் எனக் குறிப்பிடுகின்றன. வேள்விக்குடிச் செப்பேடு களப்பரன் என்னும் கொடிய அரசன் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று கூறுகிறது. கங்கபாடியை ஆண்டுவந்த கங்கர்களும், களப்பிரர்களும் ஒருவரே என்பது உண்மை ஆகும். இவர்கள் இருவருடைய இலச்சினையிலும் (Emblem) யானையின் உருவமே பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. யானை சின்னம் இரு வம்சங்களுக்கும் பொதுவான அடையாளமாக இருந்திருக்கலாம்.

கொங்கு மண்டலமான ஈரோடு பகுதியில் வெள்ளோடு, அவல்பூந்துறை, சீனாபுரம், விஜயமங்கலம் உள்ளிட்ட பகுதிகளில் பழங்கால சமணர் கோயில்கள் தீர்த்தங்கர் சிலைகளுடன் உள்ளன. இவை அனைத்தும் வெவ்வேறு காலங்களில் புனரமைக்கப்பட்டது, இது களப்பிரர்களின் சமண மத ஆதரவை உறுதிப்படுத்துகிறது. காவேரிப்பட்டிணத்திலிருந்து ஆண்ட பிற்கால களப்பிரர்கள் கந்தன் அல்லது முருகனை வழிபட்டதாக அறியப்படுகிறது. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் வெளியிடப்பட்ட தங்களது காசுகளில் மயிலில் அமர்ந்த முருகனின் படிமத்தை பொறித்திருந்தார்கள். சரவணபெலகோலா என்பது இந்திய மாநிலமான கர்நாடகாவின் ஹாசன் மாவட்டத்தின் சன்னராயபட்னாவுக்கு அருகில் அமைந்துள்ளது மற்றும் பெங்களூரிலிருந்து 144 கி.மீ தூரத்தில் உள்ளது. கடம்ப என்ற பெயர் கொண்ட நாடும் கொங்கு நாட்டிற்கு மேல் அமைந்துள்ளது. வொக்கலிகர் மக்களின் குலத்திலும் முருகன் குல தெய்வம் என அமைந்து குலங்களும் உள்ளது.

வேள்விக்குடிச் செப்பேடு முற்காலப் பாண்டியருள் ஒருவனாகிய நெடுஞ்சடையன் பராந்தகன் என்பவனுடைய ஆட்சிக் காலத்தில் (கி.பி. 765-790இல்) வெளியிடப்பட்டதாகும். பல்யாக முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்னும் பாண்டிய அரசனுக்குப் பின்வந்த அளவற்ற பாண்டிய அரசர்களைக் களப்ரன் எனும் கலியரசன் போரில் வென்று பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கூறுகிறது.

“அளவரிய அதிராசரை நீக்கி அகலிடத்தைக் களப்ரன் எனும் கலியரசன் கைக்கொண்டான்”

(அளவரிய-எண்ணற்ற; அதிராசர்-பாண்டிய அரசர்கள்; அகலிடம்-அகன்ற பாண்டிய நாடு; களப்ரன் – களப்பிரன்; கலியரசன்-கலி அரசன்)

பெரிய புராணத்தில் சேக்கிழார், கருநாடக மன்னன் படையெடுத்து வந்ததை இவ்வாறு கூறுகிறார்:

“கானக் கடிசூழ் வடுகக்கரு நாடர் காவல் மானப் படைமன்னன் வலிந்து நிலம் கொள் வானாய் யானை, குதிரை, கருவிப்படை வீரர், திண்தேர் சேனைக் கடலும் கொண்டு தென் திசை வந்தான்”

“வந்துற்ற பெரும்படை மண்புதையப் பரப்பிச் சந்தப் பொதியில் தமிழ் நாடுடை மன்னன் வீரம் சிந்தச் செருவென்று தன்ஆணை செலுத்தும் ஆற்றால் கந்தப் பொழில்சூழ் மதுரா புரி காவல் கொண்டான்.” (பெரிய புராணம், மூர்த்தி நாயனார் புராணம், 11-12)

தமிழ் நாவலர் சரிதை என்னும் நூல் அச்சுதக் களப்பாளன் என்ற பெயருடைய களப்பிர மன்னன் ஒருவனைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது. இவன் முடியுடை வேந்தர்களாகிய சேர, சோழ, பாண்டியர் மூவரையும் சிறைப்படுத்தினான் என்று இந்நூல் கூறுகிறது. இவனைப் பற்றிய பாடல்கள் சில யாப்பருங்கலக் காரிகை உரையிலும், யாப்பருங்கல விருத்தி உரையிலும் இடம்பெறுகின்றன. இதன் மூலம் களப்பிரர்கள் வலிமை மிக்க அரசர்களாக திகழ்ந்தார்கள் என்பதை அறியலாம்

கல்லாடம்

கல்லாடம் என்னும் நூல் கி.பி. பதினோராம் நூற்றாண்டில் தோன்றியதாகக் கருதப்படுகிறது. இது ஒரு அகப்பொருள் நூல் ஆகும். இந்நூலை இயற்றியவர் கல்லாடர் ஆவார். இவர் இந்நூலில் கருநாட வேந்தன் ஒருவன் நால்வகைப் படையுடன் வந்து மதுரையைக் கைப்பற்றிக் கொண்டான் என்று குறிப்பிடுகிறார். இதனை,

“படைநான்கு உடன்று பஞ்சவன் துரந்து மதுரை வவ்விய கருநாட வேந்தன் அருகர்ச் சார்ந்து அரன்பணி அடைப்ப” (கல்லாடம், 56)

என்ற பாடல் வரிகள் மூலம் அறியலாம். இதன் மூலம், கருநாடக அரசர்கள் மதுரையையும் பாண்டிய நாட்டையும் கைப்பற்றி ஆட்சி செய்தார்கள் என்பதை அறியமுடிகிறது.

அச்சுத விக்கிரந்தன்

புத்ததத்தர் என்பவர் கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டில் உறையூரில் வாழ்ந்து வந்த பௌத்த மதப் பெரியார் ஆவார். இவர் பாலிமொழியில் அபிதம்மாவதாரம் என்னும் நூலை எழுதியுள்ளார். இந்நூலில் இவர் தம்முடைய காலத்தில் அச்சுத விக்கிரந்தன் என்னும் களப்பிர அரசன் காவிரிப்பட்டினத்திலிருந்து (புகாரிலிருந்து) சோழ நாட்டை ஆண்டு வந்தான் எனக் குறிப்பிடுகிறார். இதன்மூலம் களப்பிர அரசர்களின் ஆட்சிக்காலம் நான்காம் நூற்றாண்டிலும் தொடர்ந்தது என்பதை அறியலாம்.

கூற்றுவ நாயனார்

நம்பியாண்டார் நம்பி என்பவர் அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களின் வரலாற்றைச் சுருக்கமாகத் திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி என்னும் நூலில் பாடியுள்ளார். அவர்களுள் ஒருவர் கூற்றுவ நாயனார் என்பவர் ஆவார். இவர் களப்பிர அரசன் என்பதை நம்பியாண்டார் நம்பி,

“ஓதம் தழுவிய ஞாலம் எல்லாம் ஒருகோலின் வைத்தான் கோதை நெடுவேல் களப்பாளன் ஆகிய கூற்றுவனே” (திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி, 47:3-4)

என்ற அடிகளில் குறித்துள்ளார். (ஓதம் – கடல்; தழுவிய – சூழ்ந்த; ஞாலம் – உலகம்; கோல் – செங்கோல்). இதன் மூலம் கூற்றுவ நாயனார் என்னும் களப்பிர அரசன் செங்கோல் ஆட்சி செய்தவன் என்பது தெளிவாகிறது.

விஜயநகரப் பேரரசு

சங்கம மரபைச்சேர்ந்த முதலாம் ஹரிஹரர் மற்றும் அவரது சகோதரரான முதலாம் புக்கராயர் இணைந்து, வித்யாரண்ய தீர்த்தர்[14] வழிகாட்டுதலின் படி, விஜயநகரம் என்ற ஹம்பியை தலைமையிடமாகக் கொண்டு, 1336ல் விஜயநகரப் பேரரசு நிறுவப்பட்டது. விஜயநகரப் பேரரசு (1336 – 1646), தென் இந்தியாவின் தற்கால கர்நாடகா, ஆந்திரப் பிரதேசம், தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளாவை கொண்ட ஒரு பேரரசு ஆகும். விஜயநகர பேரரசின் நிர்வாக மற்றும் நீதிமன்ற மொழிகள் கன்னடம். விஜயநகரப் பேரரசில் பல இராணுவ தளபதிகள் மற்றும் வீரர்கள் இராணுவம் வொக்கலிகாக்கள் கவுடர் மற்றும் நாயக்கர் என்பதும் கர்நாடகாவில் தோன்றியது. ஸ்ரீ கிருஷ்ணா தேவ ராயா மற்றும் விஜயநகர் பேரரசின் பல மன்னர்களும் தஞ்சாவூர், மதுரை போன்றவற்றின் ஆளும் வர்க்கங்கள் மற்றும் நாயுடு / நாயக்கர் என்ற பட்டத்தை முக்கியமாக பயன்படுத்துகின்றனர். விஜயநகரப் பேரரசில் இந்து சாதிய முறை கடுமையாகப் பின்பற்றப்பட்டது. அரச கட்டளைகளை நிறைவேற்ற, கிராமப்புறங்களில் ஒவ்வொரு சாதிக் குழுவினரும் தங்கள் தலைவரை தேர்ந்தெடுத்தனர். சமயச் சடங்குகளிலும், இலக்கியங்களிலும், அமைச்சரவைகளிலும் அந்தண சமூகம் உயரிடம் வகித்தது. புக்காவின் ஆரம்பகால வாழ்க்கையும் அவரது சகோதரர் ஹக்காவும் (ஹரிஹாரா I என்றும் அழைக்கப்படுபவர்) ஒப்பீட்டளவில் அறியப்படாதவர்கள்.

விருபக்ஷ, கேசவா போன்ற கர்நாடக தெய்வங்கள் மீது சங்கமா சகோதரர்களுக்கு மிகுந்த பக்தி இருந்தது என்று தந்தை ஹேராஸ் கோட்பாடு கூறுகிறது. சமஸ்கிருதம், தமிழ் மற்றும் தெலுங்கு பதிவுகளில் “ஸ்ரீவிரூபக்ஷ” போன்ற கன்னட எழுத்துக்களில் மட்டுமே அவர்கள் கையெழுத்திட்டனர். ஃபெரிஷ்டா பேரரசர்களை “கர்நாடகத்தின் எழுச்சி” என்று அழைத்ததாக டாக்டர் தேசாய் மேற்கோள் காட்டுகிறார். கர்நாடகம் என்றால் “கர்நாடகா” எனவே கர்நாடகாவிலிருந்து அவற்றின் தோற்றம் ஆகும்.

கங்கர்களும், களப்பிரர்களும் ஒருவரே என்பது வரலாற்றின் உண்மை ஆகும். கர்நாடகாவில் விஜயநகர சாம்ராஜ்யம் எப்படி இருந்ததோ, அது போலவே சங்க காலத்தில் களபிரர் பேரரசு ஆட்சிகள் ஆகும். இதன் மூலம் களப்பிரர்கள் கன்னட நாட்டை சேர்ந்தவர்கள் என்பதும், அவர்கள் தொடர்ந்து தமிழகத்தின் மீது படையெடுத்து ஆட்சி செலுத்தினார்கள் என்பதும் தெளிவாகிறது.

• கந்தசாமி, சோ. தமிழ் இலக்கிய வரலாறு. பாரதி பதிப்பகம், 2000.
• மேனன், பத்மா. தமிழக வரலாறு. ஸ்டார் பிரசுரம், 2003.
• சர்க்கார், ஜெ.என். முகலாய நிர்வாகம். ஓரியண்ட் லாங்மேன், 1924.

• சேக்கிழார். (2005). பெரிய புராணம். (மூர்த்தி நாயனார் புராணம், 11-12).
• வேள்விக்குடிச் செப்பேடு.
• தமிழ் நாவலர் சரிதை
• யாப்பருங்கலக் காரிகை உரை
• யாப்பருங்கல விருத்தி உரை
• கல்லாடம் மூலமும் உரையும். சைவ சித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம், 1955.
• நம்பியாண்டார் நம்பி. திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி.
• புத்ததத்தர். அபிதம்மாவதாரம்.
• Heras, H. (1927). The Foundation of the Vijayanagara Empire. Madras: B.G. Paul & Co.
• Desai, P. B. (1990). Vijayanagara Sexcentenary Commemoration Volume. Dharwar: Kannada Research Institute, Karnatak University.
• Sastri, K. A. N. (1976). A History of South India. Oxford University Press.
• Mahalingam, T. V. (1969). Early South Indian Palaeography. University of Madras..
• சதாசிவ பண்டாரத்தார், தி.வை. (1961). பிற்காலச் சோழர் சரித்திரம். அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகம்.
• Nilakanta Sastri, K.A. (1955). A History of South India. Oxford University Press.