இலக்கியத்தைச் சுவைக்கும்போது, பண்டைய காலத்தில் நம் முன்னோர்களின் அறிவியல் அபரிதமாய் வளர்ச்சி கண்டிருந்ததை அறிய முடிகின்றது. சங்க இலக்கியங்கள் வெறும் கற்பனைப் புனைவுகளோ அல்லது அழகியல் வெளிப்பாடுகளோ மட்டுமல்ல; அவை ஒரு சமூகத்தின் வாழ்க்கை முறை, பண்பாடு, மற்றும் விஞ்ஞான அறிவு ஆகியவற்றைத் தாங்கி நிற்கும் கலைக்களஞ்சியங்களாகும். எந்தவித நவீன உபகரணங்களும் இல்லாத அக்காலகட்டத்திலேயே, வானியல், புவியியல், மருத்துவக் கலை, பொறியியல் எனப் பல துறைகளிலும் கொண்டிருந்த ஆழமான அறிவை, நம் இலக்கியங்கள் நமக்குச் சித்திரித்துக் காட்டுகின்றன.
வானியல் சாஸ்திரம்: விண்மீன்களின் மொழி
இன்றைய நவீன தொலைநோக்கி வசதிகள் அன்றில்லை. ஆனால், சங்க இலக்கியங்களில் காணப்படும் விண்ணியல் சாஸ்திரம் நம்மை மிரள வைப்பதோடு, நம் மூதாதையரின் நுட்பமான கவனிப்புத் திறனை வெளிப்படுத்துகிறது.
“வெள்ளி தோன்ற புள்ளுக் குரலியம்ப” (புறம் 385) என்ற புறநானூற்று வரியில், விடியலில் தோன்றுவதுதான் வெள்ளி (சுக்கிரன்) என்றும், அந்த விடியலில்தான் பறவைகள் ஒலி எழுப்பித் தங்கள் நாளின் தொடக்கத்தைச் சுட்டும் என்பதையும் பாடல் வரிகள் மிகத் துல்லியமாகச் சுட்டிக் காட்டுகின்றன. இது வெறும் கவிதையல்ல; வானியல் நிகழ்வுக்கும், இயற்கையின் உயிரியல் செயல்பாடுகளுக்கும் இடையே உள்ள தொடர்பைப் புரிந்துகொண்டதன் வெளிப்பாடு.
வானியல் குறித்த அவர்களின் புரிதல், மேலும் ஆழமானது. புறநானூறு மற்றும் பட்டினப்பாலை போன்ற பல பாடல்களில் விண் சாஸ்திரத்தை வர்ணித்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக, தானாகவே ஒளிரும் விண்மீன்களையும் (ஞாயிறு நாண்மீன்), பிற ஒளியால் ஒளிர்பவற்றையும் (சந்திரன் முதல் அனைத்துக் கோள்களும் கோண்மீன்கள்) அவர்கள் வேறுபடுத்திப் பார்த்துள்ளனர். ‘நாண்மீன்’ (self-luminous) மற்றும் ‘கோண்மீன்’ (reflected light) என்ற இந்தக் கூர்மையான பாகுபாடு, பிற்கால வானியல் கண்டுபிடிப்புகளுக்கு இணையாக, ஒளியின் தன்மையைப் பற்றிய அறிவையும், வானியல் பொருட்களின் இயல்பையும் அவர்கள் துல்லியமாக உணர்ந்திருந்தனர் என்பதற்கான அசைக்க முடியாத சான்றாகும். காலக்கணிப்புக்கும், திசையறிதலுக்கும், கடல் பயணத்திற்கும் இந்த வானியல் அறிவு பெரிதும் உதவியிருக்கிறது. நட்சத்திரங்களின் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டு, அவை எவ்வாறு காலத்தைக் கணக்கிடப் பயன்பட்டன என்பதற்கான குறிப்புகளும் காணப்படுகின்றன.
புவியியல், காலவியல் மற்றும் பருவகாலப் புரிதல்
தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரம், நிலத்தைப் பற்றிய தமிழர்களின் ஆழமான அறிவை வெளிப்படுத்துகிறது. நிலத்தை ஐவகையாகப் பிரித்த தொல்காப்பியர் (குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை), அத்துடன் நின்றுவிடவில்லை. ஒவ்வொரு நிலத்திற்கும் ஏற்பத் தனித்த, இயல்பான வாழ்வியலையும், தொழிலையும், பண்பாட்டையும் வரையறுத்தார். இதுவே உலகின் மூத்த நிலப்பகுப்பு முறைகளில் ஒன்று. மேலும், இந்த நிலப்பகுப்பு, சூழலியல் குறித்த ஆழ்ந்த ஞானத்தின் வெளிப்பாடாகும். நிலத்தின் தன்மைக்கேற்ப மக்களின் வாழ்க்கை முறை அமைவதையும், இயற்கை வளங்களை எவ்வாறு பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதையும் இது உணர்த்துகிறது.
காலத்தைப் பற்றிய அவர்களின் புரிதலும் அசாத்தியமானது. ஓர் ஆண்டை ஆறு பருவங்களாகப் பிரிக்கிறார்: கார்காலம், கூதிர்காலம், முன்பனிக்காலம், பின்பனிக்காலம், இளவேனில், முதுவேனில். இந்தப் பருவப் பிரிவுகள், தமிழ் நிலப்பரப்பின் உண்மையான காலநிலைக் மாற்றங்களுக்கு மிகவும் பொருத்தமானவை. வேளாண்மைக்கு எந்தப் பருவம் உகந்தது, எந்தப் பருவத்தில் என்ன பயிரிட வேண்டும், மக்களின் அன்றாடச் செயல்பாடு, திருவிழாக்கள், ஆடைகள் போன்ற அனைத்தும் இந்தப் பருவப் புரிதலின் அடிப்படையிலேயே அமைந்திருந்தன. இது ஒரு சமூகத்தின் முழுமையான காலக்கணிப்பு மற்றும் அதற்கேற்ப தங்கள் வாழ்வை அமைத்துக்கொள்ளும் ஞானத்தைக் காட்டுகிறது.
காற்று: திசையறிதல் மற்றும் வானிலை ஞானம்
காற்று பற்றிய தமிழரின் அறிவு, வானியலுக்கு இணையாகவே இருந்தது. எக் காலப்பகுதியில் என்ன காற்று எந்தத் திசையிலிருந்து வீசும் என்பதை அவர்கள் துல்லியமாக அறிந்து வைத்திருந்தனர். வாடை (வடக்கு, குளிர்ச்சியானது), தென்றல் (தெற்கு, இன்பமானது), கொண்டல் (கிழக்கு, மழைத்தரும்) மற்றும் கோடை (மேற்கு, வெப்பமானது) என்று பெயரிட்டு, அவற்றின் தன்மைகளையும், அவை ஏற்படுத்தும் விளைவுகளையும் மிக நுட்பமாகப் பிரித்து விளக்கினார்கள். இது வெறும் கவிதைப் பயன்பாட்டிற்காக மட்டுமல்லாமல், வானிலை முன்னறிவிப்பு, கடல்வழிப் பயணம், விவசாயத் திட்டமிடல் போன்ற அத்தியாவசியத் தேவைகளுக்கும் பயன்படுத்தப்பட்டது. காற்றுகளின் திசை மற்றும் தன்மை அறிந்ததால், கடல் வணிகர்களும், விவசாயிகளும் பெரிதும் பயனடைந்தனர்.
மருத்துவம் மற்றும் பொறியியல்
இவை தவிர, தமிழ் இலக்கியங்கள் மருத்துவத் துறை மற்றும் பொறியியல் துறையிலும் தமிழர்கள் கொண்டிருந்த அபார அறிவை வெளிப்படுத்துகின்றன. சித்த மருத்துவம், மூலிகைகளின் பயன்கள், நாடி பிடித்து நோய் அறிதல், அறுவை சிகிச்சை முறைகள் (குறிப்புகள்) போன்ற பல தகவல்கள் இலக்கியப் பதிவுகளிலும், மருத்துவ நூல்களிலும் காணப்படுகின்றன. “அகத்தியர்” போன்ற பெரும் முனிவர்களும், சித்தர்களும் மருத்துவ அறிவியலின் முன்னோடிகளாகப் போற்றப்படுகிறார்கள்.
பொறியியலைப் பொறுத்தவரை, காவிரி ஆற்றின் குறுக்கே கரிகாலச் சோழனால் கட்டப்பட்ட கல்லணை, ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகியும் இன்றும் பயன்பாட்டில் இருப்பது, நீர் மேலாண்மை மற்றும் கட்டடக் கலையில் தமிழர்கள் கொண்டிருந்த வியத்தகு அறிவுக்குச் சான்றாகும். இத்தகைய மாபெரும் கட்டமைப்புகளுக்கான அடிப்படை அறிவும், தொழில்நுட்பமும் இலக்கியங்களில் மறைமுகமாகப் பொதிந்துள்ளன.
முடிவுரை
ஒரு பானை சோற்றுக்கு ஒரு சோறைப் பதம் பார்த்த கதைபோல, தமிழ் இலக்கியத்தில் பல துறைகளில் காணும் அறிவியலில், நான் தொட்டுக் காட்டுவது இது ஒரு சிறு துளி மாத்திரமே! இலக்கியம் என்பது வெறும் கவிதை நயம் மட்டுமல்ல; அது நம் முன்னோரின் வாழ்க்கை முறை, அறிவியல் பார்வை, இயற்கை குறித்த ஆழமான புரிதல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு மாபெரும் கருவூலம். இக்காலத் தலைமுறை, தங்கள் இலக்கியப் பரப்பைப் படிப்பதன் மூலம், நம் முன்னோர்களின் தொலைநோக்குப் பார்வையையும், அறிவியல் ஞானத்தையும் புரிந்து கொண்டு, அதிலிருந்து தற்கால அறிவியல் வளர்ச்சிக்குத் தேவையான உந்துசக்தியைப் பெற முடியும். தமிழ் இலக்கியம் வெறும் வரலாற்றுப் பதிவுகள் அல்ல; அவை வாழும் அறிவியல் பாடங்களாகும். அவற்றை ஆராய்ந்து போற்றுவது நம் கடமையாகும்
