S.VEERAKANNAN, Deputy Librarian, NGM College, Pollachi
பண்டைய காலத்தில் சைவமும் வைணவமும் தமிழ்நாட்டில் முழுமையாய் செழுமை பெறும் முன்பே, பௌத்தமும் சமணமும் தழைத்தோங்கி இருந்துள்ளது. சங்ககாலத்தில் சைவத்துக்கும் வைணவத்துக்கும் இணையாய் பௌத்தமும் சமணமும் நடைமுறையில் இருந்துள்ளது என்பதற்குப் பல சான்றுகள் இருப்பதாகச் சொல்கின்றனர். குறிப்பாக, சங்க இலக்கியங்களான மணிமேகலை, சீவக சிந்தாமணி போன்ற காவியங்கள் பௌத்த, சமண சமயங்களின் செல்வாக்கை வெளிப்படுத்துகின்றன. மேலும், அக்காலத்திய கல்வெட்டுகள், சிற்பங்கள், நாணயங்கள் போன்ற தொல்பொருள் சான்றுகளும் இந்த மதங்களின் இருப்பை உறுதி செய்கின்றன.
பௌத்தமும் சமணமும் நம் நாட்டின் மிக பழமையான சமயங்களில் ஒன்று. பௌத்தம் கி.மு 400-500-ல் கௌதம புத்தராலும், சமணம் அதற்கும் முன்னரே 24-ஆம் தீர்த்தங்கரர் மகாவீரராலும் கி.மு.900-600-ல் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. இந்த இரு சமயங்களும் தோன்றி வளர்ந்த இடங்கள் இந்தியாவாக இருப்பினும், அவை நாட்டின் பல பகுதிகளுக்கும் பரவி, வெவ்வேறு கலாச்சாரங்களில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. முக்கியமாக, அரசர்களின் ஆதரவு இந்த மதங்கள் பரவுவதற்கு முக்கிய காரணமாயிருந்தது. அசோகரின் பௌத்த மதத்திற்கான ஆதரவு உலகெங்கிலும் பௌத்தம் பரவ உதவியது. அதேபோல், பல்வேறு மன்னர்கள் சமண மதத்தையும் ஆதரித்துள்ளனர்.
நம் நாட்டின் கலாச்சாரம், பழக்கவழக்கத்தில் உள்ள பல விஷயங்கள் புத்த, சமண மதத்தையொட்டித் தழுவி பின்பற்றப்பட்டுள்ளது எனப் பல மானுடவியல் ஆர்வலர்கள் சொல்கின்றனர். அவற்றில் சிலவற்றை பார்க்கலாம்.
பள்ளிக்கூடம் – பள்ளியறை என்பது ‘படுக்கையறையை’க் குறிக்கும். ‘பள்ளி கொள்ளுதல்’ என்னும் சொல்லுக்கு ‘உறங்குதல்’ என்று அர்த்தம். ஆனால் அது ஏன் கல்வி கற்கும் இடத்திற்கு சொல்கிறார்கள் எனத் தெரியுமா? சங்க காலத்தில் (கிமு 2ஆம் நூற்றாண்டு முதல்) சமணர்கள் ஊருக்கு வெளியே மலைகளைக் குடைந்து படுக்கைகள் அமைத்து வாழ்ந்து வந்துள்ளனர். அங்கு சென்றுதான் ஊரில் உள்ள சிறுவர்/சிறுமியர் கற்படுகையில் அமர்ந்து கல்விப்பாடம் கற்றுக்கொண்டிருந்தனர். சமணர்கள் பள்ளி கொள்ளும் இடத்தில் சென்று கல்வி கற்றுக்கொண்டதால் அது பள்ளிக்கூடம் என இன்றளவும் அழைக்கப்படுகிறது. மேலும், சமண முனிவர்கள் தங்கியிருந்த இடங்கள் ‘பள்ளி’ என்று அழைக்கப்பட்டன. இந்த பள்ளிகளே பின்னர் கல்விக்கூடங்களாக மாறின. இதன் காரணமாக, கல்வி கற்கும் இடங்களுக்கு ‘பள்ளிக்கூடம்’ என்ற பெயர் நிலைத்துவிட்டது.
தமிழ்நாட்டில் அமாவாசை, பௌர்ணமி நாட்களில் விரதமிருந்து காவியுடை தரித்த துறவிகளுக்கு உணவிடுவதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டுள்ளனர். அமாவாசை, பௌர்ணமி எனப்படும் காருவா, வெள்ளுவா நாளில், பௌத்த துறவிகள் கூடி சங்க கூட்டம் நடத்துவார்கள். இதனை இலங்கையில் ‘போயா தினம்’ என இன்றும் கொண்டாடுகின்றனர். இந்த நாட்களில் பௌத்த விகாரைகளில் சிறப்பு வழிபாடுகள், சொற்பொழிவுகள் நடைபெறும். சங்க காலத்தில் இந்த நடைமுறை தமிழ்நாட்டிலும் பரவலாக இருந்ததற்கான சான்றுகள் உள்ளன. பௌர்ணமி அன்று சந்திரன் முழுமையாக இருக்கும்போது, இயற்கையின் ஆற்றலை உணர்ந்து அமைதியையும் தியானத்தையும் கடைப்பிடிப்பது பௌத்தர்களின் வழக்கம்.
சைவ வைணவ வைதீக சமயத்தில், துறவு கொள்பவர்கள் காவியுடை உடுத்துவது வழக்கம். முதன் முதலில் செந்துவராடையை அணிந்து துறவு கொண்டது பௌத்த துறவிகளே ஆகும். அதை பின்பற்றி தான் மற்ற சமயங்கள் துறவர்கள் செவ்வாடையை உடுத்தும் வழக்கம் பின்பற்றப்பட்டது. காவி நிறம் என்பது பற்றற்ற நிலையையும், உலக ஆசைகளைத் துறப்பதையும் குறிக்கிறது. பௌத்த துறவிகள் மட்டுமன்றி, சமணத் துறவிகளும் வெண்ணிற அல்லது காவி நிற ஆடைகளை அணிந்திருந்தனர். இந்த மரபு பிற்காலத்தில் மற்ற சமயங்களிலும் பின்பற்றப்பட்டது.
இதோடு நில்லாமல், பௌத்த சமண சமயங்கள் தமிழ் இலக்கியத்திற்கும், கலைக்கும் பெரும் பங்களிப்பைச் செய்துள்ளன. மணிமேகலை பௌத்த தத்துவங்களை விளக்கும் ஒரு முக்கியமான காவியமாகும். சீவக சிந்தாமணி சமண சமயத்தின் முக்கிய கொள்கைகளை எடுத்துரைக்கிறது. இவை மட்டுமல்லாது, பல அறநெறி நூல்கள், இலக்கண நூல்கள் சமண முனிவர்களால் எழுதப்பட்டுள்ளன.
மேலும், அக்காலத்தில் கட்டப்பட்ட பல குகைக்கோயில்கள், சமணப் படுக்கைகள், புத்த விஹாரைகள் இன்றும் தமிழகத்தில் காணப்படுகின்றன. மதுரைக்கு அருகில் உள்ள சமணர் மலை, காஞ்சிபுரத்தில் உள்ள பௌத்த ஸ்தூபிகள் போன்றவை இதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள். இந்த இடங்கள் பண்டைக்கால பௌத்த சமண சமயங்களின் செல்வாக்கை நமக்கு உணர்த்துகின்றன.
இவ்வாறு பௌத்தமும் சமணமும் தமிழ்நாட்டின் ஆன்மீக மற்றும் கலாச்சார வாழ்வில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. அவற்றின் கொள்கைகள், பழக்கவழக்கங்கள், இலக்கியப் பங்களிப்புகள் இன்றுவரை நம் சமூகத்தில் எதிரொலிக்கின்றன. பிற்காலத்தில் சைவ, வைணவ சமயங்களின் எழுச்சியால் பௌத்தமும் சமணமும் செல்வாக்கு குறைந்தாலும், அவற்றின் வரலாற்று முக்கியத்துவத்தையும், தமிழ் சமூகத்திற்கு அவை ஆற்றிய பங்களிப்பையும் நாம் மறந்துவிட முடியாது.
சமண, பௌத்த மதங்களின் தாக்கம்: தமிழ்ச் சமூகத்தில் ஊடுருவிய பழக்கவழக்கங்கள்
முருகனுக்கும், பெருமாளுக்கும் வேண்டிக்கொண்டு தலைமுடியை மொட்டையடிக்கும் பழக்கம் நம்மிடையே பலகாலமாக இருந்து வருகிறது. இந்த மரபு வெறும் வேண்டுதலோடு மட்டும் நின்றுவிடாமல், ஒருவித அர்ப்பணிப்பு உணர்வையும், தூய்மையையும் குறிப்பதாக நம்பப்படுகிறது. மொட்டையடிப்பது என்பது புத்த மத துறவறத்தில் உள்ள ஓர் முக்கிய விடயமாகவும் கருதப்படுகிறது. பௌத்த துறவிகள் வைத்திருக்கக்கூடிய எட்டு வகையான உடைமைகள் மற்றும் உபகரணங்களில் மழிக்கும் கத்தியும் ஓர் முக்கியமானதாகும். துறவிகள் தங்கள் உலகியல் பற்றுகளைத் துறந்து, எளிமையையும் தன்னடக்கத்தையும் வெளிப்படுத்தும் அடையாளமாகவே மொட்டையடித்துக் கொண்டனர். இதுவே பின்னாளில் இந்து சமயங்களில் பின்பற்றப்பட்டு, பக்தர்கள் தங்கள் வேண்டுதல்களை நிறைவேற்றியதற்காகவும், நன்றிக்கடனுக்காகவும் மொட்டையடித்துக் கொள்ளும் பழக்கமாக மாறியிருக்கலாம். குறிப்பாக, திருப்பதி போன்ற புகழ்பெற்ற வைணவத் தலங்களிலும், பழனி போன்ற சைவத் தலங்களிலும் மொட்டை அடிக்கும் பக்தர்கள் கூட்டம் ஏராளம்.
தமிழர்கள் பரவலாக ஏற்றுக்கொண்டிருக்கும் பட்டிமன்றம் என்ற கலை வடிவம் பௌத்த மதத்திலிருந்து வந்தது என்பது பலரும் அறியாத உண்மை. பௌத்த துறவிகள் தாங்கள் செல்லும் இடங்களில் பிற மதவாதிகளுடன் தங்களது தத்துவக் கருத்துக்களை வலுவாக எடுத்துவைத்து வாதிட்டு, புத்த மதத்தின் சிறப்புகளைப் பரப்புவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் எந்த ஊருக்குச் சென்றாலும், அங்குள்ள அரச மரத்தின் ஒரு கிளையை நட்டு வைத்துவிட்டு, தங்களது கருத்துக்களை எதிர்கொண்டு வாதிட பிற சமயவாதிகளை பகிரங்கமாக அழைப்பார்கள். அக்காலத்தில் பட்டிமண்டபம் என்பது பல்வேறு சமயக் கருத்துக்களை விவாதிக்கும் களமாக சங்ககால நூல்களில் காட்டப்படுகின்றன. புத்தர் ஞானம் பெற்ற இடம் போதி மரம் என அழைக்கப்படுகிறது. இந்தப் போதி மரம் என்பது வேறொன்றுமல்ல, அரச மரமே ஆகும். இது புத்த மதத்தினரின் புனிதச் சின்னமாகவும், ஞானத்தின் குறியீடாகவும் இன்றளவும் போற்றப்படுகிறது. இதன் காரணமாகவே, இன்றளவும் மக்கள் அரச மரத்தை புனிதமாக கருதி அதனைச் சுற்றி வழிபடும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருப்பதையும் நம்மால் காண முடிகிறது. இந்த மரத்தைச் சுற்றி வருதல் என்பது ஒருவித தியான நிலையையும், மன அமைதியையும் தருவதாக நம்பப்படுகிறது.
சமண மதத்தின் 24ஆவது தீர்த்தங்கரரான வர்த்தமான மகாவீரர் முக்தியடைந்த நாளை சமணர்கள் விளக்கேற்றி விழாவாக கொண்டாடியுள்ளனர். இருளை நீக்கி ஒளியைக் கொடுக்கும் இந்தத் தத்துவம், சமண மதத்தில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. இந்த மரபு, பிற்காலத்தில் பல்வேறு சமய மாற்றங்களின்போது, தீபாவளியாக நாடு எங்கும் கொண்டாடப்படும் ஒரு முக்கிய பண்டிகையாக உருவெடுத்திருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. தீபாவளி பண்டிகை சமணர்கள் கொண்டாடிய விளக்கு வழிபாட்டின் தொடர்ச்சியாக இருக்கலாம் என்ற கருத்து பல்வேறு வரலாற்று ஆய்வாளர்களால் முன்வைக்கப்படுகிறது.
சமண, பௌத்த மதங்கள் ஒரு காலகட்டத்தில் தமிழ்நாட்டில் செழித்தோங்கி வளர்ந்திருந்தாலும், பின்னர் அவை வளராமல் போகப் பல காரணங்கள் உண்டு. கி.மு 3ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி 6ஆம் நூற்றாண்டு வரை தமிழ்நாட்டில் பலரால் போற்றி வளர்க்கப்பட்ட புத்த, சமண மதங்கள், பின்னர் 7ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் படிப்படியாக சரிவடையத் தொடங்கின. அக்காலத்தில் சைவமும், வைணவமும் பல தமிழ் துறவிகளாலும், பக்தி இயக்கத்தின் எழுச்சியினாலும், மன்னர்களாலும் தீவிரமாக வளர்க்கப்பட்டன. சில நேரங்களில், சமயத்தின் மீதான அளவு கடந்த பற்று, சமய வெறியாக மாறி, மாற்று சமயங்களின் மீது கடுமையான விவாதங்களையும், சில இடங்களில் வன்முறையையும் கையாளும் நிலைக்கு கொண்டு சென்றது. சைவர்கள் சமணர்களை கழுவேற்றி கொன்றதாக வரலாற்று ஏடுகள் கூறுகின்றன. இந்த மத மோதல்கள் மற்றும் அரச ஆதரவு குறைந்ததன் விளைவாக, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பௌத்தமும், சமணமும் தங்களது செல்வாக்கை இழக்கத் தொடங்கின.
சமண மதம் மறையத் தொடங்கியதில் மற்றொரு முக்கிய காரணம், அதில் கடைப்பிடிக்கப்படும் கடுமையான நெறிமுறைகள் தான். சாதாரண மக்களால் எளிதில் பின்பற்ற முடியாத பல கடுமையான கட்டுப்பாடுகள் இம்மதத்தில் இருந்தன. துறவு மேற்கொள்பவர்கள் ஆடைகளின்றி நிர்வாணமாக இருக்க வேண்டும்; தலையை மழித்து மொட்டையடித்துக் கொள்ள வேண்டும்; ஒரு நாளுக்கு ஒரு முறை மட்டுமே உணவு உண்ண வேண்டும்; அதுவும் பிச்சையெடுத்து உண்ண வேண்டும்; இரவில் உணவு உட்கொள்ளக்கூடாது; மென்மையான படுக்கையில் படுக்கக்கூடாது என்ற இதுபோன்ற கடுமையான நெறிமுறைகள் மதத்தின் வீழ்ச்சிக்கு முக்கிய காரணங்களாக அமைந்தன. இத்தகைய கடுமையான வாழ்க்கை முறையை பின்பற்றுவது சாதாரண மக்களிடையே இம்மதத்தின் செல்வாக்கைக் குறைத்தது. இருப்பினும், இவ்விரண்டு மதங்களும் ஏழாம் நூற்றாண்டு வரை செழித்து வளர்ந்துள்ளன என்பதற்குப் பல சான்றுகள் உள்ளன. தமிழகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளில் காணப்படும் புத்த மடாலயங்கள், புத்த விகாரங்கள், சமணர் படுக்கைகள், கல்வெட்டுகள் ஆகியவை மூலம் இந்த மதங்களின் செல்வாக்கை நம்மால் அறிய முடிகிறது. இதிலிருந்து, ஒரு காலகட்டத்தில் தமிழ் மக்களிடையே இவ்விரு மதங்களும் ஒன்றோடு ஒன்று பின்னிப் பிணைந்திருந்தன என்பதையும், அவற்றின் தாக்கம் தமிழ்ச் சமூகத்தின் கலாச்சாரத்திலும், பழக்கவழக்கங்களிலும் ஆழமாக பதிந்துள்ளது என்பதையும் நம்மால் உணர முடிகிறது. இந்த மதங்களின் தாக்கம் இன்றளவும் சில சடங்குகளிலும், நம்பிக்கைகளிலும் நீடித்து வருகிறது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை.
தகவல்கள்: சமண பௌத்த கட்டுரைகள் – தொ.பரமசிவம்
